فضای مجازی روز به روز جذابیت خود را از دست می‌دهد. امروزه جریان جدیدی ایجاد شده و طی آن تعداد زیادی از افراد از فضای مجازی کناره گیری می‌کنند.

خوب فکر کنید؛ آیا وقت این نرسیده که برای لذت بردن بیش تر از زندگی، احساس رضایت و خوشبختی، خود را به این موج جدید بسپاریم؟

احساس نیاز به پسندیده شدن در فضای مجازی؟! اما واقعا چرا؟ آیا تا به حال به این مساله فکر کرده اید؟ چرا به پسندیده شدن از جانب دیگران این قدر نیاز داریم؟

آیا متوجه می‌شوید که احساسات انسانی ما آرام آرام در حال نابودی هستند؟ امروزه تنها دغدغه ما این است که دائما در حال خوشگذرانی ظاهری ، حضور بی وقفه در مکان‌های جدید و خوردن غذاها دیده شویم.

دختر خردسال یکی از اقوام نزدیکم که هنوز دوساله هم نشده چهره بسیار زیبا و معصوم و خیره‌کننده‌ای دارد. چهره این کودک کاملاً شبیه همان بچه‌های موبور چشم‌آبی است که عکس کارت پستالی آن‌ها را در همه جا می‌بینیم، به همان زیبایی است.

به خاطر حضور شبکه‌های مجازی به خصوص اینستاگرام ما هم هر چند وقت یک بار چهره زیبای این دختر خردسال را در حالت‌ها و موقعیت‌های مختلف می‌بینیم.

مادر این دختر زیبا می‌گفت: «یک روز یک پیام در دایرکت (بخش چت خصوصی اینستاگرام) از یک فرد غریبه دریافت کردم که برایم خیلی عجیب بود. این فرد غریبه به من پیشنهاد پول در قبال استفاده از تصویر دخترم در تبلیغات داده بود. در واقع پیشنهاد مدلینگ برای دخترم بود.

خیلی صریح و قاطع جواب منفی خودم را به این فرد غریبه اعلام کردم. برایم خیلی عجیب بود که چطور این غریبه می‌تواند عکس‌های صفحه من را ببیند در حالی‌که صفحه من برای بازدید افراد غریبه بسته است و چطور به خودش این اجازه را می‌دهد که چنین پیشنهادی به من بدهد؟ مگر دختر من وسیله‌ای برای فروش کالاست؟ احساس ناامنی به من دست داد.

در دانشگاه از زبان دانشجوهایم، در دفتر مشاوره از زبان مراجعه کنندگان و در محیط اطراف از زبان نزدیکان، بارها درباره ارتباطاتشان و ” بلاک ” کردن شنیده ام. اغلب آنها به عنوان امری بدیهی و طبیعی در روابط مجازیشان از بلاک کردن نام می برند.

به نظر می رسد این عمل کم کم تبدیل به امری رایج و یک سنت رفتاری فراگیر در روابط مجازی مردم شده است. الگویی که بر توسعه یافتگی شخصیت فرد و نهایتا جامعه ایران تاثیرات عمیق دارد. اما چند نکته که در ادامه مطلب می خوانیم

تلگرام و دوگانه توسعه – پیشرفت

1- حکمتی در خود نهفته داشت که مقتدای انقلاب با پرهیز از به کارگیری اصطلاح رایج «رشد و توسعه» (ترجمه Development and Growth) از عبارت «الگوی اسلامی- ایرانی» پیشرفت استفاده کردند. طبق مدل مصطلح رشد و توسعه والت «ویتمن روستو» و نظایر وی در میان افسران ناتوی فرهنگی، قله و مقصد و حد یقف توسعه، نظام سرمایه‌داری غرب است، همان که در ابعاد سیاسی- تمدنی به عنوان لیبرال-دموکراسی و تئوری «پایان تاریخ» مطرح شد.

با ورود در این قالب توسعه، شما عملا قواعد دیکته شده حریف را می‌پذیرید. می‌پذیرید طبق منویات آنها، چه چیزی برای شما مجاز یا ممنوع است. قبول می‌کنید که اولا معیار موفقیت، تبدیل شدن به اقمار آنهاست؛ ثانیا پیشرفت، یک «مسابقه» مانند مسابقه دو نیست که هوس کنید از رقیب غربی جلو بزنید.

شما باید زیر سایه آنها بلکه چند فرسخ عقب‌تر، در ماراتن توسعه بدوید و آنها هستند که باید تشخیص دهند حق بهره مندی از انواع فناوری‌ها را ولو بومی باشد، دارید یا خیر.