تحقیقات و پژوهش‌های جامعه‌شناسان نشان می‌دهد غرب در قبال رابطه جنسی چندسالی‌ست به رویکرد تازه‌ای رسیده که نشان از بازگشت به عفاف در آن است.

نوع مواجهه با روابط جنسی همواره یکی از چالش‌های جدی در جوامع مختلف بوده است. در این میان فرهنگ غرب به سبب داشتن تسلط رسانه‌ای موفق شده رویکرد مدنظر خود را در سایر جوامع و فرهنگ‌ها نیز ترویج دهد.

در حال حاضر غالبا مشخصه فرهنگ غرب را روابط جنسی آزاد می‌دانند. اما رویکرد جوامع غربی به ویژه آمریکا بعد از چنددهه که بر ترویج روابط جنسی آزاد تاکید داشت، در سال‌های اخیر دچار تحولات جدی شده است و به سمت صرف بودجه‌های کلان جهت آموزش خویشتنداری در روابط جنسی تا زمان ازدواج به نوجوانان و جوان حرکت نموده است.

از «رقص» تا «هنر» چقدر راه است؟!

1 – «همه را برق می‌گیرد و ما را چراغ موشی» از بین اقوال رایج، بهترین ضرب‌المثلی است که این روزها، خوب به کار توصیف نسبت ایران امروز ما با مساله رقص می‌آید.

شاید برای برخی، این واقعیت، زیادی تلخ باشد، اما ناچاریم به شهادت تاریخ هنر ـ آن هم همین تاریخ‌نگاری مدرن! ـ بپذیریم که رقص هم مانند بسیاری از چیزهای دیگری که امروز نام هنر بر آنها می‌گذاریم، تنها پس از رنسانس بود که عنوان مستقل هنر را کسب کرد و موسیقی و تئاتر کلاسیک در این استقلال‌جویی بیشترین کمک را به آن کردند.

مثل موسیقی، نمایش، نقاشی و… رقص هم تا پیش از رنسانس، چیزی بیش از قطعه‌ای در پازل آیین‌های کهن معناگرا و اغلب شرک‌آلود اقوام و تمدن‌های باستانی نبود.

با این حال شاید نزدیک به دو هزاره باشد که بشر خاصیت طرب‌انگیز، لهوی و برانگیزاننده رقص را شناخته و در مقاصد گوناگونی آن را به کار برده است: فرار از عقلانیت، سرگرمی و آسودن از غم دنیا و شاید بیشتر از همه تحریک شهوت جنسی.

همین دلیل آخری را که دنبال کنید متوجه خواهید شد چرا در مجسمه‌ها و نقاشی‌های باقیمانده از اقوام کهن، میان رقص و جنسیت مونث، پیوند غیرقابل انکاری هست. این نکته را همین‌جا نگه دارید تا به 500 سال قبل برگردیم. به رنسانس.