خرید و فروش «موی طبیعی» حالا چند وقتی است که به طرق مختلف باب شده‌است. موهایی که بیشتر آنها موی کودکان خردسال است که به بهانه‌های متعددی به فروش می‌رسد.

از ۴۰۰ تومان به بالا شروع می‌شود و هرچه مو بلندتر و پرتر باشد قیمت هم بالاتر می‌رود. موهای لخت قیمت‌دارتر هستند و هرچه سن صاحب مو کمتر باشد، مو قیمتی‌تر است.

برای همین عکس آگهی‌ها در برنامه دیوار و اینستاگرام پر است از کودکانی که پشت‌شان را به دوربین کرده‌اند تا از آبشار موهایشان عکس بگیرند که عکس‌ها را والدین‌شان برای فروش منتشر کنند.

ادامه خواندن “موی طبیعی کودک ، ۵۰ سانت، فروشی! [جهش بزرگ ایرانیان در اینستاگرام به سبک زندگی آمریکایی]”

پس از جنون زیبانمایی و تجمل‌گرایی در اینستاگرام

نوبت به تن فروشی مجازی رسید

منتظر مسوولان نباشید؛ خانواده‌ها مراقب فرزندانشان باشند

 

فضای مجازی در کنار فوایدی که دارد، امروزه به یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌های دولت‌ها و ملت‌های دنیا تبدیل شده است. از آغاز شکل‌گیری شبکه‌های اجتماعی تا امروز، جوان ایرانی تحت تاثیر فرهنگ‌های گوناگونی بوده است. فرزند شما ممکن است در کنار شما نشسته باشد، اما در همان لحظه در حال گشت‌وگذار در سراسر جهان باشد و با وجود مطالب سودمند، در محاصره سخیف‌ترین و شنیع‌ترین مطالب که بخش قابل توجهی از این فضا را در اختیار دارند، قرار گیرد.

 

از ابتدای ورود شبکه‌های اجتماعی تا کنون، غفلت مسوولان و ارایه نکردن آموزش‌های گسترده و مفید، والدین، کودکان و جوانان ایرانی را در فضایی تاثیرگذار به حال خود رها کرد و به‌سرعت تاثیر آن بر این قشر آسیب‌پذیر یعنی نوجوانان و جوانان در حال آشکار شدن است.

ادامه خواندن “تن فروشی به اینستاگرام رسید [منتظر مسئولان نباشید؛ خانواده‌ها مراقب فرزندانشان باشند]”

چگونه وقایع محرم را برای کودکم تعریف کنم؟

از بیان جزئیاتی که دل نازک کودکان را به درد می‌آورد پرهیز کنید و …

 

«برادرم که فقط دو سال از من بزرگ‌تر بود می‌گفت «عزاداری واسه مرد است نه واسه دخترا!» بعد با غرور مردانه‌اش زنجیر کوچکش را برمی داشت و در انتهای دسته زنجیر می‌زد. من و مادرم اما، در حسینیه می‌ماندیم، من دنبال دخترکان هم سن و سال خودم می‌گشتم تا در آن چند شب همبازی پیدا کرده باشم و مادرم بیشتر دعا می‌خواند یا مثل بقیه عزاداری می‌کرد، هر وقت هم سؤالی می‌پرسیدم سعی می‌کرد با جملات ساده بگوید چرا دعا می‌خواند یا گریه می‌کند.

 

روزهای عاشورا و تاسوعا تعزیه داشتیم، دایی خودم هم جزو تعزیه خوان‌ها بود، فهمیدن معنای اشعار تعزیه برای من کمی سخت بود، اما باز هم مادرم برایم می‌گفت داستان کدامیک از اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله روایت می‌شود و تعزیه چه می‌گوید. اکنون سال‌ها گذشته است، شکل و صورت عزاداری‌های من با دیروزها کمی فرق کرده است، اما خوب می‌دانم که آنچه از دین و مذهب می‌دانم ریشه در همان روزهایم دارد.»

کم کم به ماه محرم نزدیک می شویم ، این روزها برگزاری مراسم مهمی همچون عزاداری‌های محرم به کودکان نشان می‌دهد اتفاقاتی در هستی می‌افتد که روزمره زندگی انسان‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اتفاقاتی که شکوه یک واقعه را نشان می‌دهد و شوری حماسی در تار و پود جامعه می‌اندازد تا جایی که این شور و حماسه شامل حال کودکی مانند او نیز می‌شود، زیرا ترانه های شاد برنامه های کودکش کمتر می‌شود، مهد و مدرسه‌اش تعطیل می‌شوند و دیگر خبری از جشن تولد و دیگر مراسم شاد نیست.

 

باید توجه کنیم آشنایی کودکان با دین و عقاید اسلامی در متن همین روزها اتفاق می‌افتد و در واقع روزهای خاص مذهبی زمینه تفکرات دینی و بستری مناسب برای تربیت دینی آنان را فراهم می‌آورد. فراموش نکنیم خود ما نیز اگر عشقی در دل نسبت به خاندان اهل بیت علیهم السلام داریم ریشه‌اش را باید در خاطرات همین روزها جستجو کنیم.

«مامان چرا گریه می‌کنی؟»، «بابا چرا ناراحتی؟» این پرسش‌هایی است که معمولاً کودکان بعد از دیدن چهره اشک آلود یا اندوهگین والدینشان می‌پرسند و این بهترین زمان برای توضیح دلیل عزاداری‌هاست، اما باید توجه داشته باشید که توضیح دادن این وقایع نباید به گونه ای باشد که کودکان احساس وحشت و ترس کنند، بنابراین از بیان جزئیاتی که دل نازک کودکان را به درد می‌آورد پرهیز کنید و سعی کنید وقایع کربلا را با زبانی کودکانه برایشان روایت کنید؛

 

روایتی که بتواند در دل کودک بنشیند تا جایی که اصولی همچون مبارزه با ظلم، عشق به همنوعان، کمک به ضعیفان، حق طلبی، راستگویی و… را در ذهن کودک حک کند.

 

فراموش نکنید شما در دوره ای زندگی می‌کنید که کودکان بیش از این که با اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله مأنوس باشند , متاسفانه با شخصیت‌های تخیلی کارتون‌هایشان مأنوس شده‌اند.

 

 

 

با توجه به این که برنامه های کودک در این ایام فضایی آرام‌تر و محزون‌تر دارند و کوچه و محله هم نشانه های زیادی از حضور عزاداری مذهبی دارند، سعی کنید رنگ و بوی خانه را هم با این فضا هماهنگ کنید، بسیاری از خانواده‌ها در این روزها خودشان مراسم عزاداری برپا می‌کنند یا نذری می‌دهند، اما در خانه‌هایی که چنین مراسمی برپا نیست والدین به خصوص مادر، بهتر است تغییراتی در فضای خانه ایجاد کند که نشان‌دهنده هم سویی با عزاداری‌ها باشد؛

 

قرار نیست حتماً با پخش مداحی یا نوحه سرایی چنین فضایی آماده شود، می‌توان با تغییر رنگ لباس در روزهای تاسوعا و عاشورا، خواندن قرآن و دعا یا با آویزان کردن یک پرچم سیاه در خانه، هم سویی با عزاداران را به کودک نشان داد تا او گمان نکند این مراسم مربوط به آدم‌های بیرون از خانه است.

باید توجه داشت برنامه های کودک در این ایام تغییرات نسبتاً زیادی پیدا می‌کنند؛ ترانه های شاد پخش نمی‌شود و فضای برنامه‌ها در سکوت بیشتری قرار دارد، مجری‌ها معمولاً لباس‌های تیره تر می‌پوشند و خنده و شادی کمتری از خود نشان می‌دهند، بنابراین سعی کنید برای کودک برنامه های جایگزینی که متناسب با این فضاست قرار دهید.

 

 

 

دیدن تعزیه، دسته های عزاداری، نمایشگاه‌هایی که معمولاً به مناسبت این ایام برگزار می‌شود گزینه های مناسبی است. اگر کودک را به دیدن مراسم تعزیه بردید، با زبان ساده ای روایت تعزیه را به کودک بگویید، بسیاری از کودکان به دلیل این که از داستان تعزیه سر در نمی‌آورند کلافه و خسته می‌شوند.

بد نیست سری هم به کتاب‌فروشی‌ها بزنید و کتاب‌های داستانی را تهیه کنید که برای گروه سنی کودکان است و وقایع کربلا را با زبانی کودکانه و به صورت مصور نشان می‌دهد.

 

یک راه دیگر هم استفاده از اشعار کودکانه است، اگر کتابی در این زمینه پیدا نکردید با یک جستجوی اینترنتی می‌توانید گلچینی از این اشعار را تهیه کنید و برای کودکان بخوانید. همچنین می‌توانید کودکان را در کمک کردن به مراسم مختلف مذهبی شریک کنید، آن‌ها می‌توانند در پخش کردن غذاهای نذری کمک کنند، به عزاداران خرما یا شیر تعارف کنند و خود را جزئی از عزاداران امام حسین علیه‌السلام ببینند.

نکته دیگری که قابل ذکر است نقد برنامه های عزاداری در مقابل کودکان است. به خاطر داشته باشید کودکان با توجه به سنشان یک داستان کلی را از محرم یاد می‌گیرند و نقد جزئی شما می‌تواند بر این کلیت یادگیری شده، اثر بگذارد. بنابراین اگر به اشعار برخی مداحان یا کیفیت یک عزاداری ایرادی وارد است این را در جمع بزرگ‌ترها بیان کنید نه در حضور کودکان.

 

شما خودتان هم این هویت مذهبی را در کودکی کسب کرده‌اید و با مطالعه و تعمق بیشتر در طول سال‌های متوالی، توانایی تشخیص درست و غلط را به دست آورده‌اید پس اجازه دهید هویت مذهبی کودک شکل بگیرد و در سنین نوجوانی که پرسش‌های اساسی‌تری برایش ایجاد می‌شود با تفکر و تعمق خودش به این جزئیات بپردازد.  

منبع : سایت islamiclife.ir و سایت تبیان 

یکی از لذت‌بخش‌ترین کارها برای کودکان این است که همراه با پدر یا مادرشان غرق در یک بازی کودکانه شوند و با هم از آن لذت ببرند.

 

کودکان، بزرگ‌تری را که در وقت بازی کاملا همبازی‌شان بشود و قواعد دنیای آنها را رعایت کند بسیار دوست دارند و نسبت به او حرف‌شنوی پیدا می‌کنند. کودکی‌کردن با کودکان، برای خود والدین نیز لذت‌بخش است و نشاط و طراوت و انرژی خاصی به همراه می‌آورد. اما با وجود این نکات، بسیاری از والدین انگیزه‌ای برای بازی همدلانه با کودک خود ندارند و ترجیح می‌دهند حتی لحظه‌ای از دنیای بزرگسالان مرخصی نگیرند.

 

چرا چنین است؟ چرا ما گاهی آنقدر احساس خستگی و پیری می‌کنیم که حتی نمی‌توانیم برای مدت کوتاهی کودک شویم؟ چه کنیم تا شور زندگی در ما جان بگیرد و چگونه با کودکان خود بازی کنیم ؟

 

امان از حرف مردم

یکی از مهم‌ترین موانع ما برای کودکی‌کردن با کودکانمان، چهارچوب‌های ذهنی‌مان است که قضاوت دیگران نقش مهمی در آن دارد. ما همواره نگران مهمان سرزده‌ای هستیم که ناگهان وارد خانه شده و با خانه‌ای نامرتب روبه‌رو شود؛ از این‌رو ایجاد نظم در خانه و حفظ آن، یکی از اولویت‌های مهم اصول زندگی‌مان است.

 

در مهمانی لباس‌های شیک و سخت تن کودکانمان می‌کنیم تا در چشم دیگران زیبا و آراسته باشند. بسیاری از زمان‌های آزاد خود را صرف کارهایی می‌کنیم که برای خودمان اهمیت چندانی ندارند، اما برای دریافت تأیید دیگران و مقبولیت نزد بقیه، به انجام آنها اهتمام می‌ورزیم، بدین‌ترتیب، برای بازی و همدلی با کودکمان نه وقت کافی داریم، نه انرژی و توان و نه می‌توانیم به این کار تن دهیم چراکه مخل سایر اصول ماست.

 

طبیعی است که کودکان در بازی‌شان نه جایگاه چندانی برای نظم قائلند و نه نگران حفظ تمیزی هستند. ما اگر همبازی کودکمان شویم، مدام نگرانیم که پس کی این حجم آوار را ساماندهی کنیم؟!

 

 

بازیگر شوید

این طبیعی است که کسی که سال‌ها از دنیای کودکانه دور بوده، یکشبه و با یک دستور نمی‌تواند کاملا با آن دنیا آشتی کند. شاید در گام اول لازم باشد کمی خودتان را مجبور به کودکی کنید، به این ماجرا دقت کنید: روزی اصحاب پیامبر اکرم(ص) در مسجد منتظر ایشان برای اقامه نماز جماعت بودند. وقتی با تأخیر حضرت مواجه شدند نگران شدند. بلال از مسجد خارج شد تا ببیند چه اتفاقی باعث تأخیر پیامبر(ص) شده است. در راه، کودکانی را دید که به دور ایشان حلقه زده و به هوا می‌پریدند و خطاب به پیامبر می‌گفتند: «شتر من باش!» پیامبر(ص) هم یکی یکی آنها را روی کول خود می‌گذاشتند.

 

بلال به کودکان اعتراض کرد و خواست کودکان را از اطراف پیامبر دور سازد ولی پیامبر اکرم(ص) او را از این کار بازداشت و آرام به او فرمود: به منزل برو ببین چیزی پیدا می‌کنی برای این بچه ها بیاوری. بلال به منزل پیامبر(ص) رفت و 8گردو یافت و آنها را آورد. پیامبر گردوها را در دست گرفت و خطاب به کودکان فرمود: آیا شتر خود را به این گردوها می‌فروشید؟ کودکان به این معامله رضایت دادند و با خوشحالی حضرت را رها کردند. پیامبر نیز عازم مسجد شد و فرمود: خدا رحمت کند برادرم یوسف را که او را به چند درهم فروختند و مرا نیز به 8 گردو.

در اعماق خاطرات

گاهی خاطرات کودکی‌تان را مرور کنید. سعی کنید به عمق احساسات‌تان در آن زمان سرک بکشید، آلبوم‌های کودکی را نگاه کنید، شور و نشاط کودکی و خواسته‌های عجیب و غریب آن دوران را به یاد بیاورید، از پدر و مادرتان و بزرگ‌ترهای فامیل بخواهید خاطرات و ویژگی‌های شما در کودکی را برایتان تعریف کنند؛ از بالا رفتن‌هایتان از درخت، از پرحرفی‌هایتان، از آتش‌بازی‌هایتان، از کاردستی‌های خلاقانه‌تان و… .

 

گاهی با هم‌سن‌وسال‌های اکنون‌تان که همبازی‌های دیروز بودند، بازی‌های آن دوران را یادآوری کنید و از خاطرات‌تان بگویید: قایم موشک، گرگم به هوا، بادبادک‌بازی، خاله‌بازی و… . این کار احساسات همدلانه شما را برمی‌انگیزد و بهتر می‌توانید با دنیای کودکانه فرزندتان ارتباط برقرار کنید.

 

یک زنگ تفریح جدی

سعی کنید زمان خاصی را به بازی و همراهی با کودکان اختصاص دهید و در برنامه‌تان کار دیگری برای آن ساعت نداشته باشید؛ بدین‌ترتیب شما در آن زمان، تنها همین یک کار را در عالم دارید. ذهنتان را عادت دهید که در این زمان، به ظرف‌های نشسته دیشب، آماده کردن غذای ظهر، امتحان پس‌فردا و… فکر نکنید و بدانید که همین حالا هم شما در حال انجام یکی از کارهای مهم روزتان هستید.

 

تلاش کنید تا فقط به بازی، هیجان و کیف آن لحظه خود فکر کنید و اجازه ندهید دغدغه‌های دیگر، ذهنتان را مشغول کنند. به مرور، این زمان اختصاصی، به زنگ تفریحی برای خستگی درکردن خودتان تبدیل خواهد شد.

 

 

هم فال هم تماشا

چند راه میانبر هم وجود دارد: ببینید کدام فعالیت‌های کودکانه‌ای که فرزندتان از آنها استقبال می‌کند، به علایق شما نیز نزدیک است. روی این علایق مشترک متمرکز شوید. برای مثال اگر خودتان عاشق کتابخوانی هستید، یکی از برنامه‌های روزانه‌تان را قصه‌گویی و خواندن کتاب‌های کودک قرار دهید.

 

می‌توانید حین خواندن کتاب، پانتومیم نوشته‌های آن را نیز بازی کنید تا کتابخوانی پرهیجان و پرخنده‌ای را تجربه کنید. پوشیدن گاه‌گاه لباس‌های شادی که کمی حالت نوجوانانه دارند یا تغییر حالت موها به چنین شکلی، می‌تواند به شما برای ایجاد احساس کودکی و نشاط کمک کند. گاهی اگر حال و حوصله بازی با بچه‌ها را نداشتید، چند کودک دیگر را به خانه‌تان دعوت کنید، ناگهان سطح انرژی‌تان بالا می‌رود و احساس می‌کنید یک مربی مهد هستید و آماده‌اید که ساعت‌ها با بچه‌ها بازی کنید.

 

مادر شاد، خانواده شاد

مادرانی می‌توانند هنگام بازی با فرزندان‌شان، هم‌سن و هم‌قد آنها شوند و دنیا را از زاویه آنها ببینند که در درونشان احساس رضایت، شادی و کامیابی داشته باشند. اگر در این زمینه احساس نقص می‌کنید، به واکاوی احساسات درونی‌تان بپردازید و ریشه عدم‌شادابی‌تان را بیابید. سعی کنید با بررسی بیشتر، راهکارهای مناسبی برای رفع مشکلتان پیدا کنید.

 

یکی از اقداماتی که به نشاط مادران کمک می‌کند، اختصاص یک وقت ویژه به‌خودشان، فارغ از مسئولیت‌های مادری است. یک شغل پاره‌وقت و با قابلیت دورکاری، یک برنامه ورزشی و حضور در باشگاهی نزدیک خانه، فعالیت در یک سازمان مردم‌نهاد، کتاب خواندن، قدم زدن در پارک، انجام فعالیت‌های هنری یا حتی داشتن 2 ساعت وقت کامل و ویژه برای استراحت کردن و خوابیدن و… .

 

هر کدام از این موارد می‌تواند حال مادری را که تمام وقت مشغول فرزندپروری است بهتر و شور و نشاط بیشتری را به زندگی او تزریق کند تا او بتواند همین شور و انرژی را به خانواده منتقل کند. مادری که از وقت اختصاصی غیرمادرانه خود به خوبی استفاده کرده، اکنون با رضایتمندی و کشش بیشتری سراغ مادری و فرزندانش می‌رود.

البته سلامت جسمی مادر نیز در این زمینه بسیار مهم است و مادران باید مراقب سلامتی و قوای جسمانی‌شان باشند و با ورزش و تغذیه مناسب، توان بدنی خود را ارتقا دهند.

بالغ درون

یادمان باشد که قرار نیست همه فعالیت‌های کودکان برای ما جذاب باشد. از پدر و مادر انتظار می‌رود که گاهی بتوانند به کودک درونشان میدان بدهند تا همپای کودکان برون (!) بازی کنند و لذت ببرند، اما طبیعی است که ما در اکثر مواقع یک بزرگسال بالغیم و برخی از رفتارهای کودکان، مثل بازی‌های تکرارشونده و بی‌قاعده و منطق، شادمان نمی‌کند.

 

قرار است ما با کودکان همدلی و آنها را درک کنیم و این به این معنا نیست که خودمان کاملا کودک شویم و کودکی را باور کنیم و قواعد دنیای بزرگ‌ترها را به کلی نادیده بگیریم.

 

قرار است نقش‌های مراقبتی و دغدغه سلامت جسمی، آموزش، ادب و نظم آنچنان ما را به‌خود مشغول نکند که نتوانیم با کودکمان خاک‌بازی کنیم، گلوله روزنامه به هم پرت کنیم، در رودخانه سنگ بیندازیم، با صورتمان شکلک دربیاوریم و شب‌ها قبل از خواب با هم بالش‌بازی کنیم.

 

ما کودک را درک می‌کنیم و به او فرصت بازی و آزادی می‌دهیم، اما مراقبیم که این آزادی و بازی از حد توان و ظرفیتمان فراتر نرود و به‌گونه‌ای نشود که در پایان کار از لحاظ روانی کم بیاوریم و واکنش نادرستی به کودک نشان دهیم.

نویسنده : مژده پورمحمدی

 

 

 

آرزوی عروس شدن دخترها، از آن آرزوهایی است که هر پدر و مادری حتی از همان روزهای اول به‌دنیا آمدن ریحانه‌های بهشتی خانه در دل می‌پروراند.

 

هر پدر و مادری دوست دارد نازدانه‌اش را در لباس زیبای عروسی ببیند و تا مرزهای خوشبختی بدرقه کند. واقعیت اما این است که به جز آرزوی خوشبختی و رؤیاهای زیبا داشتن برای دختران، کارهای دیگری هم هست که شما به‌عنوان پدر و مادر باید انجام دهید تا به دختر دلبندتان برای تبدیل شدن به عروس خوشبخت خانه و یک همسر خوب و ایده‌آل کمک کنید؛

کارهایی که از اواخر سنین کودکی و اوایل نوجوانی باید انجام دهید و مدنظر داشته باشید. در این مطلب سعی کرده‌ایم این موارد را مرور کنیم. با ما همراه باشید تا بدانیم چگونه دختری خوب و همسری ایده آل برای آینده تربیت کنیم ؟ 

 

رابطه پدر- دختری؛ زیربنای همه‌چیز

به جرأت می‌توان گفت رابطه پدران و دختران در خانواده و از آغاز تولد تا بلوغ و نوجوانی یکی از مهم‌ترین مواردی است که زندگی عاطفی و هیجانی آینده فرزند شما را می‌سازد.

 

تحقیقات روانشناسی نشان داده رابطه نزدیک، صمیمی و عاطفی میان پدر و دختر، علاوه بر اینکه دختران را از لحاظ عاطفی و احساسی تأمین می‌کند و باعث واکسینه شدن در برابر بسیاری از آسیب‌های دوران نوجوانی و جوانی مانند رابطه نامناسب با جنس مخالف و فریب خوردن‌های احساسی و عاطفی می‌شود، زیربنای عاطفی آنها را هم نسبت به عموم مردان و به‌خصوص نسبت به همسر آینده شکل می‌دهد.

 

پدران همچنین به‌عنوان الگویی از مرد ایده‌آل، ذهنیت دختران را نسبت به مرد ایده‌آل و همسر مناسب تشکیل می‌دهند. اینکه با دخترتان صمیمی باشید، صحبت‌های دو نفره و خصوصی داشته باشید، گردش‌ها و پیاده‌روی‌های پدر- دختری بروید و حتی گاهی او را نوازش کنید و از زیبایی هایش تعریف کنید، همه از مواردی است که باعث می‌شود دختری را تربیت کنید که علاوه بر احساس تأمین عاطفی کافی از طرف پدر، آمادگی ابراز و دریافت محبت نسبت به مرد آینده زندگی‌اش را داشته باشد.

 

الگوی عاطفی پدر و مادر

موضوع دیگری که اهمیت بسزایی در تشکیل الگوی عاطفی فرزندان و به‌خصوص دختران خانواده دارد موضوع رابطه عاطفی و ابراز محبت میان پدر و مادر در خانه است. اینکه قدیمی‌ها در رابطه با ارزیابی دختران ضرب‌المثلی داشتند که می‌گفت: «مادر را ببین و دختر را بگیر» کاملا از روی حساب و کتاب بوده است.

 

فرزندان در خانواده به‌صورت غیرمستقیم همه‌چیز را از پدر و مادر یاد می‌گیرند و با وجود همه تفاوت‌های نسلی و پیشرفت‌ها، عملا انسانی بسیار شبیه به پدر و مادرشان می‌شوند. حالا در چنین فضایی اینکه شما چگونه به همسرتان ابراز علاقه می‌کنید، چطور صحبت می‌کنید، چطور ابراز محبت و عشق می‌کنید و در یک کلام رابطه عاطفی‌تان با همسرتان به چه شکلی است، به‌صورت مستقیم در ساختن الگوی ذهنی دخترتان از آینده زندگی و روابط زناشویی تأثیر خواهد گذاشت.

 

دقت کنید به هیچ‌وجه قرار نیست رابطه‌های جسمی و جنسی به فرزندان بازتاب داده شود اما فرزندان باید نمونه‌های ابراز علاقه شما و همسرتان را در خانواده ببینند تا یاد بگیرند. احترام به شخصیت و صحبت همسر، بوسیدن‌های معمول هنگام ورود و خروج از خانه یا پس از مدتی دورماندن پدر و مادر از یکدیگر، ابراز علاقه‌های کلامی، هدیه گرفتن‌های همسرانه، توجه و مراقبت هنگام بیماری و دیگر نمودهای ابراز علاقه میان شما و همسرتان، آینده عاطفی دخترکتان را در رابطه با همسرش شکل می‌دهد.

 

 

تربیت خانه‌دارانی کوچک

هرچند در سال‌های اخیر با الگوگیری از فرهنگ نامناسب غربی، ایفای وظیفه مدیریت خانه و خانه‌داری تاحدی کمرنگ شده اما به جرأت می‌توان گفت یکی از مواردی که در موفقیت زندگی آینده دخترتان به‌عنوان همسر نقش دارد آموزش خانه‌داری و ایفای نقش او به‌عنوان مدیر امور داخلی خانه است.

 

شما باید از همان سال‌های اواخر کودکی و حتی زودتر با اهمیت‌دادن به بازی‌هایی مثل خاله‌بازی نقش خانه‌داری را در فرزندتان تقویت کنید. با شروع شدن دوره بلوغ و نوجوانی نیز با تقسیم وظایف در خانه و سپردن برخی مسئولیت‌ها به او، دخترتان را برای آینده آماده کنید.

 

هرچند آموزش نکات خانه‌داری و پخت‌وپز و نظافت و فوت و فن‌های آشپزی و… توسط شما وظیفه‌ای مهم است و اهمیت بالایی دارد اما مهم‌تر از آن این است که شما مسئولیت‌پذیری و احساس مسئولیت در رابطه با امورخانه را به فرزندتان یاد بدهید.

 

بهترین راه برای انتقال این مفاهیم هم این است که به‌صورت عملی و با دیدن رفتار و گفتار شما، مسئول مدیریت امور داخل خانه، مراقبت از بچه‌ها، پخت‌وپز، نظافت و زیبایی منزل را خانم خانه بداند و در هر شرایطی این مسئولیت را برعهده خود بداند. این البته منافاتی با ایفای نقش‌های اجتماعی او ندارد اما باید یاد بگیرد که خانه‌داری و مدیریت امور خانه برای او به‌عنوان خانم خانه بر دیگر نقش‌ها اولویت دارد.

 

 

مادرانی مومن برای نسل آینده

نقش مادر در خانواده به‌عنوان کسی که معمولا ساعات بیشتری را با فرزندان سپری می‌کند و رابطه عاطفی و نزدیکی با بچه‌ها دارد در انتقال مفاهیم دینی و تربیت نسلی مومن و معتقد، منحصر به‌فرد است. شما با توجه به مفاهیم اعتقادی و دینی در تربیت دخترتان علاوه بر اینکه زندگی اعتقادی آینده او را می‌سازید در واقع زندگی اعتقادی نسل بعدی فرزندان این مرز وبوم را هم تضمین می‌کنید.

 

توجه به حجاب و تبیین مبانی آن، بزرگداشت مناسبت‌های مذهبی از قبیل اعیاد و عزاداری‌ها، شرکت در برنامه‌های مذهبی و مکان‌های مذهبی و زیارتی، دقت در روابط دختران با جنس مخالف و رعایت احکام شرعی، کارهایی است که شما برای تربیت مادری مومن برای نسل آینده می‌توانید انجام دهید.

 

زن‌سالاری، مردسالاری یا کودک سالاری

سال‌های خیلی دور در این کشور مردها همه‌کاره زندگی‌ها بودند و اغلب همه تصمیم‌ها را خودشان به‌تنهایی می‌گرفتند و حتی گاهی به دیگر اعضای خانواده ظلم می‌کردند. در سال‌های اخیر اما به جبران آن دوره افراط گذشته، دوره‌ای تفریطی به‌وجود آمد و خانم‌ها سعی کردند همه‌کاره زندگی شوند و تصمیم‌ها به خواست آنها در خانواده صورت بگیرد.

 

این جدیدترها هم که ظاهرا فرزندان همه‌چیز را در اختیار گرفته‌اند و با روش‌های مخصوص به‌خود پدر و مادرها را کنترل می‌کنند. برای تشکیل یک خانواده سالم اما مهم است که شما به فرزندتان الگوی خانواده سالم و موفق را آموزش بدهید.

 

الگوی موفق خانواده سالم، خانواده‌ای است که اعضای آن با یکدیگر صحبت می‌کنند و نظراتشان را می‌گویند و در آخر معمولا پدر خانواده با توجه به‌نظرات افراد خانواده و براساس صلاح کل خانواده تصمیم نهایی را می‌گیرد. همانند همه نکات تربیتی دیگر این مورد را هم شما با رفتار و عملتان نسبت به همسر و خانواده می‌توانید به فرزندتان یاد بدهید.

 

 

همسرانی نیم‌من تربیت کنید

بزرگی می‌گفت اگر آدم‌ها یاد بگیرند که در زندگی به جای «من» بودن، «نیم‌من» باشند و در روابط خانوادگی به‌جای اینکه دو تا «من» در مقابل هم قرار بگیرند دو «نیم‌من» باشند که در کنار هم قرار می‌گیرند، همه‌چیز در زندگی به خوبی پیش می‌رود و هر مشکلی در کنار یکدیگر حل می‌شود.

 

متأسفانه اما در دنیای این روزهای زندگی‌های مدرن، اکثرا افراد یادشان می‌رود که باید سهم و حقی هم برای طرف مقابلشان قائل باشند و همین باعث بسیاری درگیری‌ها می‌شود.

 

اینکه با رفتار و عملتان نسبت به همسرتان و هنگام اختلافات یا مواقع سخت و حساس، به دخترکتان یاد بدهید که در زندگی سهم طرف مقابل را هم رعایت کند و مراعات او را بکند و اهل لجبازی و یکدندگی نباشد، کاری سخت اما ممکن است و اثرات زیبایی در زندگی خودتان هم خواهد گذاشت. امتحان کنید. 

 

نویسنده: محمدعلی شاطری  (همشهری دو)

 

تماشا کنید »» دخترم بی حجاب است , چیکار کنم ؟؟ 

دانلود  (4مگابایت)

 

 

چگونه در مدارس آمریکا رفتار و عقاید بچه‌ها جهت می‌گیرد

 

من و همسرم در خانواده‌های مذهبی بزرگ شدیم و قبل از مهاجرت به آمریکا مقید به رعایت دستورات دینی بودیم، درست مثل همین الان. طبیعتاً پسر کوچکم رو هم در جو مذهبی بزرگ کرده بودیم.

 

یادمه زمانی که برای دانشگاه های آمریکا اپلای می‌کردم یکی از اقوام مون که سابقا آمریکا تحصیل کرده بود بهم گفت من برای خودتون خوشحالم و نگران نیستم چون شخصیت تون ایران شکل گرفته، ولی خیلی مراقب بچه‌تون باشین، چون اونجا یک دنیای دیگه‌اس برای اون و ممکنه خیلی از اونجا تاثیر بگیره.

 

این حرف این آشنامون همیشه در ذهنم بود، برای همین سعی کردم در آمریکا خیلی مراقب باشم. مثلا تلویزیون نخریدم چون اکثر برنامه‌های تلویزیونی رو نامناسب می‌دونستم، سعی کردم فقط با خانواده‌های مذهبی و بخصوص محجبه ارتباط خانوادگی بگیرم، استفاده از اینترنت پسرم رو کنترل کنم و حتی در دیدن کارتون هم نظارت داشته باشم.

 

با همه مراقبت‌هایی که می‌کردم، در چندین مورد متوجه شدم که جو مدرسه تاثیر خودش رو می‌گذاره. بعد از اینکه پسرم کلاس اول رو در مدرسه آمریکایی تمام کرد، تصمیم گرفتیم که برای دیدار خانواده به ایران برگردیم. در فرودگاه دیدم پسرم با علاقه خاصی با پرچم آمریکا برخورد می‌کنه و این خیلی برای من عجیب بود.

 

در آمریکا متوجه می‌شوید که پرچم از اهمیت خاصی در نزد مردم برخورداره. اینجا بود که دلیلش رو فهمیدم. از کلاس اول طوری در مدرسه برای پرچم آمریکا اهمیت قائل میشن که حتی در ذهن بچه‌های غیر آمریکایی هم بسیار مهم به چشم میاد.

 

 ایران که رسیدیم توفیقی دست داد، به پابوس امام رضا علیه السلام رفتیم. مردم بعد از نماز تکبیر گفتند، ولی پسر ۷ ساله من از شعار مرگ بر آمریکا در تکبیر خیلی اظهار ناراحتی کرد! اونجا بود که فهمیدم چرا در کشوری که همه چیز پولی هست، مدارس رایگان هست برای همه حتی خارجیها! سعی کردم با استدلال برای پسرم توضیح بدم که ایرانی‌ها چه زجرهایی از دولت آمریکا کشیدند که بتونه این شعار رو هضم کنه. مثلا به کشته شدن مردم قبل از انقلاب و در طول جنگ تحمیلی و حمایت آمریکا از شاه و صدام اشاره کردم.

 

خب همین مسافرت به ایران باعث شد که متوجه بشم که بچه‌ها در مدارس طوری تربیت میشن که بطور ناخودآگاه همون طوری پرورش پیدا می‌کنند که این سیستم می‌خواد. البته بد نیست اشاره کنم که متاسفانه خروجی سیستم آموزشی ایران طوریه که خیلی از ایرانی های مقیم آمریکا بخش قابل توجهی از سنت و فرهنگ شون رو فراموش میکنند و ایرانی بودنش در قرمه سبزی خوردن و ایرانی رقصیدن خلاصه شده. بگذریم …

 

اما در یک روز چیزی رو از پسرم دیدم که خیلی من رو به فکر فرو برد. مدتی بود که پسرم مدام اسباب‌بازی هاش رو در اتاق پخش می‌کرد. یک روز تصمیم گرفتیم بهش بگیم که بعد از اتمام بازی،  ۱۰ دقیقه فرصت داری که اسباب‌بازی هات رو جمع کنی، وگرنه هر چی رو زمین ببینیم می‌ریزیم بیرون.

 

پسرم اول فکر کرد باهاش شوخی می‌کنیم و حرف‌مون رو جدی نگرفت. ده دقیقش که تموم شد به باباش گفتم اسباب‌بازی هاش رو ببره و گرنه هیچ وقت حرف گوش نمی‌ده. باباش هم اسباب‌بازی ها رو برد بیرون و گذاشت داخل ماشین که ببینه عکس العمل پسرمون چیه.

 

پسرم که دید موضوع جدی شده زد زیر گریه و خیلی ناراحتی کرد و حرفی زد که تا چند روز نمی‌تونستم از فکرش بیام بیرون. اون گفت شما مسلمونها همتون تروریست هستید. همین کارها رو می‌کنید که همه!! میگن مسلمونها تروریستن.

 

من که واقعا از حرفش شوکه شده بودم سعی کردم جلوی خودمو بگیرم و بعد از اینکه پدرش اسباب‌بازی‌هاش رو از ماشین آورد، پسرم رو آروم کردم و بعد موشکافی کردم که چرا همچین حرفی زده. نهایتا متوجه شدم در سالگرد یازده سپتامبر، در مدرسه‌شون راجع به اینکه مسلمونهای تروریست باعث مرگ انسانهای زیادی شدن، کلی تو سرشون چرت و پرت کردن.

 

بله بعد از مدتی فهمیدم که این مدرسه چه به سر پسرم آورده. در حالی که خودش مسلمان هست، در مغزش فرو کردند که مسلمانها تروریست هستند! اون هم بخاطر ۱۱ سپتامبر که توسط افرادی انجام شده که همین الان هم از طرف دولت آمریکا حمایت میشن. همین چند روز پیش بود که ترامپ با رهبران سعودی رقص شمشیر کرد.

 

اینها رو که دیدم متوجه شدم که سیستم آموزشی آمریکا تاثیرش رو می‌گذاره، هر چند که شما متوجه نباشید که چه اهداف و مقاصدی پشت این سیستم آموزشی هست. راجع به سند ۲۰۳۰ هم می‌تونم بگم که شاید مسئولین کشور به ظاهر این سند رو مطالعه کردند و بهش اشکالی وارد ندونند ولی واقعیت اینه که اون کسانی که این سند رو تهیه کردند، میدونند که چه خروجی قراره در بیاد از این سند.

 

در ادامه این یادداشت به موضوع عادی‌سازی روابط پسر و دختر در مدارس آمریکا می‌پردازم.

 

 حدود دو سالی بود در آمریکا بودیم. یک روز پسرم که اون موقع ۷-۸ سالش بود در مورد اینکه دخترهای کلاس موهاشونو رو می‌بافند صحبت کرد. از اون موقع بود که کم‌کم متوجه شدم محیط مختلط کلاس، باعث آشنا شدن پسرم با جوهای دخترانه میشه.

 

پسرم هر از چند وقتی در مورد چیزهایی که در مدرسه اتفاق افتاده بود، صحبت می‌کرد. مثلا وقتی کلاس چهارم بود، یک روز که در مورد معلم‌شون صحبت میکرد می‌گفت که معلم شون دوست پسر داره! چند روز بعد هم اومد خونه و می‌گفت بچه‌های کلاس‌شون در این مورد بحث می‌کردند که آیا خانم معلم با دوست پسرش ازدواج می‌کنه یا نه!

 

بله وقتی بچه در مدرسه می‌بینه که معلم شون دوست پسر داره، یاد میگیره که دوست شدن با جنس مخالف هنجار تلقی میشه. اتفاقا همین اتفاق هم افتاد. پسرم یک روز اومد خونه و گفت که یکی از پسرهای هم کلاسی‌اش از ماریا خوشش میاد ولی ماریا سال بعد برمی‌گرده به کشورش پرو! این پسر ۸-۹ ساله که در این سن کم عاشق شده بود، با ناراحتی به پسر من گفته بود من ۹۵ درصد ماریا رو دوست دارم ولی اون داره برمی‌گرده به کشورش!

 

اتفاق بدتر این بود که پسرم فهمیده بود یکی دیگه از پسرهای کلاس هم ماریا رو دوست داشته و وقتی فهمیده که ماریا داره برمی‌گرده کشورش گریه‌اش گرفته!

 

احتمالا حدس میزنید که وقتی بچه‌های در این سن عاشق میشن و گریه میکنن، وقتی به سنین جوانی برسند، مرتکب چه رفتارهای جنسی میشن.

 

برخی اوقات در این جور موارد با دوستان و همکلاسی‌های آمریکایی‌ام صحبت میکردم. برخی‌شون خیلی صریح می‌گفتند که با افراد زیادی دوست شده بودند ولی دوستی‌هاشون مدت زیادی طول نکشیده بود. همسرم هم تعریف میکرد که یکی از هم کلاسی هاش گفته بود که دوست دخترهای خیلی زیادی داشته.

همسرم ازش پرسیده بود آیا بعد از تجربه این همه دوست از جنس مخالف، از این کارش راضی هست یا نه. اون آقای آمریکایی هم جواب داده بود که نه، چون ارتباط جنسی با افراد زیاد باعث بیماری‌های مختلف میشه!!

 

خوشبختانه اینکه ما مذهبی هستیم و در روابط با دیگران برای خودمون خط قرمز داریم، باعث شده بود که پسرم متوجه باشه که رفتار دوستانش در مدرسه، برای ما ناهنجار تلقی میشه. با این حال، من و همسرم به این نتیجه رسیدیم که لزومی نداره که پسرمون رو به مدرسه‌ای بفرستیم که همچین جوی داره.

در این شرایط، اگر مثل ما مدرسه اسلامی اطراف تون نباشه، بهترین کار برای مدرسه بچه‌ها homeschooling یعنی آموزش درسی بچه‌ها در منزل هست. ما هم میخوایم همین کار رو بکنیم. البته نه اینکه فکر کنید فقط مسلمانها از این کارها می‌کنند، خیر، برخی از آمریکایی‌ها هم بچه‌ها شون رو به مدرسه نمی‌فرستند و در منزل بهشون آموزش میدن.

 

منبع: یادداشت مهمان در کانال تلگرامیK1 in USA