روایت اسارت، شهادت و ۳۰ سال گمنامی شهید «محسن رجبی» +فیلم
«شهید محسن رجبی» فرزند رجبعلی متولد 1343 در امیریه تهران است. او یک بسیجی بود که داوطلبانه توسط لشکر 27 محمد رسول الله(ص) تهران به جبهه اعزام شد. از ابتدای جنگ بارها اعزام شد و در جبهه‌ها جنگید تا اینکه به همراه پدرش در سال 1363 در عملیات بدر شرکت کرد.
عده‌ای از همرزمانش می‌گفتند آتش از بالا و پایین بر سر رزمندگان روانه بود که او با اصرار، دوستانش را که محاصره شده بودند از یک گذرگاه به عقب هدایت کرد و به همه گفت خودم بعد از شما می‌آیم و عده ای دیگر از دوستانش توصیف کردند که توی قایق روی آب بود که قایقش را زدند و دیگر هیچ چیزی از او ندیدیم.
برخی می‌گفتند شهید شده و بعضی دیگر می‌گفتند شاید در محاصره دشمن اسیر شده است. همین روایت‌های مختلف کافی بود که مادرش 30 سال به انتظار آمدنش چشم به راه بنشیند و حتی شهادت فرزندش را باور نداشته باشد و با جدیت بگوید او تا امروز فقط مفقود الاثر بوده است.
اما آنچه از این روایات حقیقت داشت این بود که شهید محسن رجبی در جزیره مجنون و میانه عملیات بدر به اسارت دشمن درآمده بود.
او در اسارت به شهادت رسید و بدنش در قبرستان الکرخ عراق دفن بود تا اینکه این پیکر مطهر بعد از گذشت 30 سال از شهادتش طی عملیات تفحص توسط کمیته جستجوی مفقودین ستاد کل نیروهای مسلح کشف شد. هویت استخوان‌های مطهر این شهید تازه تفحص شده از طریق آزمایش DNA شناسایی شد.
این شهید 20 ساله سه برادر داشت که یکی از آنها چند سال پیش بر اثر سانحه‌ای فوت شده بود. پدر شهید نیز 14 سال پیش پس از سال‌ها انتظار دار فانی را وداع گفته و به سوی فرزندش پرکشید.
شهید محسن رجبی در آخرین اعزام خود به همراه پدرش به عملیات بدر می‌رود و در این عملیات مفقود الاثر می‌شود. او پیش از اعزام به جبهه در کنکور سراسری رشته عمران قبول شد و قصد داشت پس از بازگشت از این عملیات درس خود را ادامه دهد اما به فیض شهادت نائل شد.
روایت بی قراری مادر این شهید از یکسال قبل از پیدا شدن پیکر تا دیدار با او در معراج شهدای مرکز در ادامه می‌آید:
تماشای فیلم در آپارات | دانلود فیلم
[divider]
«شهادت»؛ تنها روایت باورناپذیر زندگی مادر محسن: “پسرم تا چند روز پیش مفقود الاثر بود”
«ام‌کلثوم رجبی» مادر شهید تازه تفحص شده «محسن رجبی» است. او بعد از گذشت 30 سال برای دیدن پیکر فرزند شهیدش به معراج شهدا پا می‌گذارد و کفن فرزندش را در آغوش می‌کشد. «شهید محسن رجبی» فرزند رجبعلی متولد 1343 در امیریه تهران است.
او یک بسیجی بود که داوطلبانه توسط لشکر 27 محمد رسول الله(ص) تهران به جبهه اعزام شد. از ابتدای جنگ بارها اعزام شد و در جبهه‌ها جنگید تا اینکه به‌همراه پدرش در سال 1363 در عملیات بدر شرکت کرد.
عده‌ای از همرزمانش می‌گفتند آتش از بالا و پایین بر سر رزمندگان روانه بود که او با اصرار، دوستانش را که محاصره شده بودند از یک گذرگاه به عقب هدایت کرد و به همه گفت: خودم بعد از شما می‌آیم، و عده‌ای دیگر از دوستانش توصیف کردند: توی قایق روی آب بود که قایقش را زدند و دیگر هیچ چیزی از او ندیدیم. برخی می‌گفتند شهید شده و بعضی دیگر می‌گفتند شاید در محاصره دشمن اسیر شده است.
همین روایت‌های مختلف کافی بود که مادرش 30 سال به انتظار آمدنش چشم به راه بنشیند و حتی شهادت فرزندش را باور نداشته باشد و با جدیت بگوید: او تا امروز فقط مفقود الاثر بوده است.
اما آنچه از این روایات حقیقت داشت این بود که شهید محسن رجبی در جزیره مجنون و میانه عملیات بدر به اسارت دشمن درآمده بود. او در اسارت به شهادت رسید و بدنش در قبرستان الکرخ عراق دفن بود تا اینکه این پیکر مطهر بعد از گذشت 30 سال از شهادتش طی عملیات تفحص توسط کمیته جست‌وجوی مفقودین ستاد کل نیروهای مسلح کشف شد.
هویت استخوان‌های مطهر این شهید تازه تفحص شده از طریق آزمایش DNA شناسایی شد. این شهید 20ساله سه برادر داشت که یکی از آنها چند سال پیش بر اثر سانحه‌ای فوت شده بود. پدر شهید نیز 14 سال پیش پس از سال‌ها انتظار دار فانی را وداع گفته به‌سوی فرزندش پر کشید.
شهید محسن رجبی در آخرین اعزام خود به‌همراه پدرش به عملیات بدر می‌رود و در این عملیات مفقود الاثر می‌شود. او پیش از اعزام به جبهه در کنکور سراسری رشته عمران قبول شد و قصد داشت پس از بازگشت از این عملیات درس خود را ادامه دهد اما به فیض شهادت نائل شد.
مادر این شهید والامقام در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم از فرزند شهیدش چنین روایت می‌کند: «4 پسر داشتم که دوتایش از دستم رفته و دو تا مانده است. محسن بچه سومم بود. یک پسر دیگرم هم فوت شده است. محسن 20ساله بود که در حمله بدر 23 اسفند 63 شهید شد.
من که مادر بودم نتوانستم بچه‌ام را بشناسم. چون همه کارهایش را از من پنهان می‌کرد. اصلاً بچه بازیگوشی نبود. فرشته بود. اخلاقش حرف نداشت. تمام فامیل از وقتی فهمیده‌اند برگشته، دارند گریه می‌کنند. اینقدر از خوبی‌هایش تعریف می‌کنند. نمی‌دانستم بچه من اینقدر شاد است. می‌گفتند: تا از یک چیزی ناراحت می‌شدیم او یک چیزی می‌گفت و همه را می‌خنداند».
او به مبارزات انقلابی شهید رجبی اشاره می‌کند و می‌گوید: «در زمان مبارزات انقلابی می‌ترسیدم می‌دیدم با مردهای بزرگتر از سن و سالش می‌چرخد و این طرف و آن طرف می‌رود اما نمی‌دانستم چه می‌کند.
ما نمی‌دانستیم هنوز انقلابی وجود دارد. من همه‌اش می‌گفتم چرا این بچه با بازاری‌ها رفت و آمد می‌کند. یک روز پسرعمه‌اش که افسر نیروی هوایی بود آمد و به محسن گفت: من را لو داده‌اند، حتماً به‌دنبال من اول می‌آیند خانه شما را می‌گردند.
تو چیزی در خانه داری؟ گفت: چند کتاب و 40 نوار دارم. گفت: همه را باید شبانه ببریم در ملک‌های شهریار بگذاریم که پیدا نکنند. تازه آنجا من فهمیدم بچه‌ام چه‌کاره است و چقدر در مبارزات نقش دارد».
اگر می‌توانستم خودم هم با پسرم به جبهه می‌رفتم
ام‌کلثوم رجبی از روزهای رزم فرزندش روایت کرده می‌گوید: «در زمان جنگ، هم پدرش و هم برادرش در جبهه بودند. همه بچه‌ها جنگیدن را دوست داشتند. پسر دیگرم در دوره بنی‌صدر در اهواز خدمت کرد. محسن دیپلم گرفت و دانشگاه شرکت کرده بود و قبول شده بود.
همراه پدرش به منطقه رفت. هیچ‌وقت با جبهه رفتنش مخالفت نکردم تازه اگر خودم را هم می‌بردند به جبهه می‌رفتم. آن زمان کسی نبود که نرود. همه کوشش می‌کردند که انقلاب پیروز باشد. یک بچه 13ساله وقتی به خودش نارنجک می‌بندد و به زیر تانک می‌رود، دیگر تکلیف دیگران مشخص است. سه تا از اعضای خانواده ما در جبهه بودند. ما خودمان هم که در اینجا بودیم برای انقلاب کار می‌کردیم.
هر کسی هرچه از دستش برمی‌آمد انجام می‌داد. همه ملت کار می‌کردند. یک بار محسن از ناحیه سر مجروح شده بود. ما دو ماهی از او خبر نداشتیم هرچه نامه می‌دادیم جواب نامه‌مان نمی‌آمد. پسر کوچک من یک نامه به فرماندهانش داد و گفت: مادرم دارد دیوانه می‌شود، تو رو خدا اگر از برادر من خبر دارید بگویید. جواب دادند که به‌زودی می‌آید. وقتی آمد ما دیدیم کلاه سرش است.
حتی وقتی می‌خوابید هم کلاه روی سرش بود و می‌گفت از ناحیه سر مجروح شده است. اما نمی‌گذاشت کسی بفهمد دقیقاً چه شده است».
می‌گفتند قایقش را توی آب زده‌اند/ تا چند روز پیش بچه من فقط مفقود الاثر بود نه شهید
اما شهادت محسن تنها روایتی از زندگی اوست که مادر هیچگاه باور نکرد، یا شاید هم نخواست مانند دیگران این حقیقت را باور کند. او 30 سال منتظر ماند تا فرزندش را زنده ملاقات کند.
خودش می‌گوید: «چندین بار اعزام شد تا اینکه در عملیات بدر سال 63 به شهادت رسید. آخرین باری که می‌خواست اعزام شود به من گفت: مادر، برایم پارچه چلوار بده بدهم پیراهنی بدوزند. یک ساعت بعدش زنگ زد و گفت: نیازی نیست، آن را ندوز.
آن شب شام را پیش پدرش خورد و رفت. و دیگر برنگشت. اول گفتند زخمی شده و او را آورده‌اند این طرف. پدرش تمام بیمارستان‌ها را گشت. از این شهر به آن شهر می‌رفت اما هیچ اثری از او نبود. همان پسرعمه‌اش که در نیروی هوایی بود، گفت: من می‌روم دفتر فرودگاه ببینم آمده یا نه؟ بعدش گفت محسن اصلاً از منطقه برنگشته چون اسمش توی دفاتر نیست اگر برگشته بود اسمش در لیست بازگشت ثبت می‌شد.
نمی‌دانستم شهید شده، تا چند روز پیش که از معراج زنگ زدند که بدنش آمده، بچه من مفقود الاثر بود. اگر می‌دانستند شهید شده به من با اطمینان می‌گفتند.
دوستان و فرماندهانش می‌گفتند بچه‌ها در عملیات بدر حمله کردند رفتند آن طرف و بعد میان دشمن محاصره شدند. هیچ مهماتی نداشتند. دوستانش گفتند: ماها را همه یکی یکی رد کرد و گفت: بروید، و گفت: من آخر شما می‌آیم. حالا نگو زخمی شده بود. حمله بدر خیلی سخت بود.
فرماندهانش می‌گفتند آتش روی آسمان را گرفته بودند و بچه‌ها گیر افتاده بودند. قایقش را توی دریا زدند و دیگر چیزی از او پیدا نشد. من هم گفتم حتماً افتاده توی دریا که پیدایش نکرده‌اند و هنوز شهید نشده. محسن مزار خالی نداشت. من فکر میکردم برمی‌گردد و امید داشتم. می‌گفتند مفقودالاثر است و من هم پیش خودم می‌گفتم شاید عراق باشد و برگردد».
برای مادر حتی یک ساعت انتظار هم سخت است
مادر از روزهای انتظار و بی‌خبری از فرزند می‌گوید و ادامه می‌دهد: «خیلی سخت گذشت. وقتی دلتنگش می‌شدم گریه میکردم و همیشه امید داشتم که بچه‌ام بیاید. خیلی از شهدای گمنام را که آوردند رفتم به دیدنشان تا شاید خبری از بچه‌ام بگیرم اما این اواخر دیگر اعصابم خراب بود و نمی‌توانستم بروم ببینم.
اگر خدا صبر بیشتر به خانواده مفقود الاثرها نداده بود من الآن مرده بودم. یک بار مریض بودم و در خانه خواهرم خوابیده بودم، اصلاً داشتم از این دنیا می‌رفتم. احساس سنگینی داشتم. در خواب دیدم شهیدم آمده و مچ پایش را گرفته‌ام و گفتم: محسن تو آمدی؟ گفت: بله، مادر، من آمده‌ام، بلند شو بلند شو. وقتی بیدار شدم دیدم کسی نیست، به خواهرم گفتم: محسن کجاست؟ اینجا بود. کسی خبر نداشت، همه‌اش خواب بود، اما دیگر خوب شده بودم.
برای یک مادر خیلی این انتظار سخت است. حتی یک ساعتش هم برای یک مادر سخت است. برای مادر یک دقیقه دوری بچه‌اش سخت است. پدرش 14 سال پیش فوت کرد. از ناراحتی و دوری از پسرمان سکته قلبی کرد و فوت شد.
حالا از اینکه پیکرش برگشته است هم خوشحالم و هم ناراحت. هم خوشحالم که آمده و هم ناراحتم که جوانم از دستم رفته است و شهید شده است، هر مادری باشد ناراحت می‌شود. گاهی فکر می‌کنم هنوز در خانه است و شب‌ها در اتاق راه می‌رود».
برای پیداکردنش 45 هفته مسجد جمکران رفتم/ گفتم یا امام زمان(عج)، رضایم به رضای خودت
مادر تمام راه‌ها را برای یافتن فرزندش رفته است. تمام نذرو نیازها و دعاها را از حفظ است. اما در نهایت به رضای خداوند در این راه راضی شد و گفت: هرطور که فرزندم می‌خواهد همانطور بشود و من راضی‌ام. او در رابطه با این رضایت قلبی می‌گوید: «حتی اگر به من می‌گفتند یک امام‌زاده آن طرف ایران است که حاجت می‌دهد، من بلند می‌شدم و می‌رفتم، دست به دامن امام‌زاده‌ها می‌شدم تا پسرم برگردد.
45 هفته مسجد جمکران رفتم. شب چهلم آقای خورشیدی برای مادران صحبت می‌کرد. می‌گفت: مادران! از امام زمان(عج) نخواهید بچه‌های‌تان بیایند. مادری بوده 40 هفته نذر کرده آمده مسجد جمکران و هفته چهلم گفته بود: یا امام زمان(عج)، بچه‌ام را می‌خواهم.
شب بچه‌اش به خوابش آمده بود که ناراحت آمد خانه و کوله‌پشتی‌اش را انداخت یک گوشه و گفت: “مادر، تو من را از امام زمان(عج) و از دوستانم جدا کردی.” همان‌جا که این حرف را شنیدم گفتم: یا امام زمان(عج)، رضایم به رضای خودت. اگر بچه‌ام دوست ندارد بیاید، اگر شهید است و اگر چیز دیگری من راضی‌ام به رضای تو. هرچی خودت خواستی».
بعد از 30 سال خبر شهادتش را به من دادند
وقتی از او می‌پرسی: خبر شهادت فرزند را چگونه برایت آوردند؟ به ماجرای تلفن دو روز پیش از طرف معراج شهدا اشاره می‌کند که خبر دادند پیکر محسن پیدا شده.
او تا همین چند روز پیش محسن را تنها یک مفقود الاثر می‌دانست و تنها خبر موثق شهادت را همین خبر اخیر می‌داند و می‌گوید: «چند روز پیش از معراج شهدا زنگ زدند، گفتند: شماره پسرت را بده می‌خواهیم چند تا سؤال از او بکنیم.
گفتم: خوب، سؤال را از من بپرسید به شما جواب می‌دهم. گفتند: نه، سؤالاتی است که باید از برادرش بپرسیم. من شماره را دادم، حالا نگو به او زنگ زده بودند که خبر بدهند: پیکر برادر شهیدت را آورده‌اند.
پسرم به من زنگ زد و گفت: عکس محسن و شناسنامه‌اش را بده، من می‌خواهم ببرم شرکت خودمان از من خواسته‌اند. پسر کوچکم مأموریت بود و آن روز از مأموریت برگشت. هر دو گفتند: ما می‌خواهیم امشب شام بیاییم خانه شما.
پسرم هیچ‌وقت وقتی تازه از مأموریت می‌آمد همان روز به خانه ما نمی‌آمد. فقط تلفنی به من خبر می‌داد که برگشته است. برای همین من تعجب کردم. یک‌دفعه نشستم فکر کردم و پیش خودم گفتم اینها عکس و شناسنامه را بردند، حتماً شهیدم را آورده‌اند.
محسن آمده است. زنگ زدم به پسرم گفتم: چه‌چیزی را دارید از من پنهان می‌کنید؟ آخر عکس را برای چی بردید؟ گفت: من خبری ندارم. بعد از شام پسرم خبر آمدن شهیدم را داد. گفت: مادر، 30 سال است چشم به راهش بودی و هر روز صدایش می‌زدی حالا دیگر آمده است.
اما خودم دیگر آگاه شده بودم. انگار کسی به من گفته بود. ان شاءالله به‌حق 5 تن، خدا حاجت مادران شهدای گمنام را برآورده کند. اگر دوست دارند شهیدشان بیاید و امیدشان کم شود، همانطور بشود. آنها هم مثل من سال‌ها چشم‌انتظاری کشیده‌اند».
[divider]
وصیت‌نامه شهید تازه تفحص شده:
اگر وصیتی ننویسم فردا منافقان شایع خواهند کرد چشم بسته کشته شده‌ام
«شهید محسن رجبی» فرزند رجبعلی متولد 1343 در امیریه تهران است. او اعزامی از لشکر 27 محمد رسول الله(ص) تهران بود که در سال 1363 در عملیات بدر و در منطقه جزیره مجنون به اسارت نیروهای عراقی درآمده و در اسارت به شهادت رسید.
پیکر مطهر این شهید والامقام از قبرستان الکرخ عراق بعد از گذشت 30 سال از شهادتش طی عملیات تفحص توسط کمیته جستجوی مفقودین ستاد کل نیروهای مسلح کشف شد. هویت این شهید از طریق آزمایش DNA شناسایی شد.
این شهید 20 ساله سه برادر داشت که یکی از آنها چند سال پیش بر اثر سانحه‌ای فوت شده بود. پدر شهید نیز 14 سال پیش پس از سال‌ها انتظار دار فانی را وداع گفته و به سوی فرزندش پرکشید.
شهید محسن رجبی در آخرین اعزام خود به همراه پدرش به عملیات بدر می‌رود و در این عملیات مفقود الاثر می‌شود. او پیش از اعزام به جبهه در کنکور سراسری رشته عمران قبول شد و قصد داشت پس از بازگشت از این عملیات درس خود را ادامه دهد اما به فیض شهادت نائل شد.
متن و تصویر وصیت نامه این شهید والامقام در ادامه می‌آید:
بسم رب الشهدا و الصدیقین
السلام علیک یا اباعبداللهالحسین(ع) یا ثارالله
ای خوشا با فرق خویش در لقاء یار رفتن/سرجدا پیکر جدا در محفل دلدار رفتن
با سلام و درود بر حضرت بقیة الله(عج) و شهدای به خون غلتان، امام و امت امام وصیت نامه‌ای را که به صورت نوشته است آغاز می‌کنم: هنگامی که برای نوشتن وصیت نامه قلم بر کاغذ می‌گذاشتم به این فکر افتادم که خدایا من در مقابل بزرگی و جلال و مقامت که ذره‌ای هم به حساب نمی‌آیم و در مقابل این همه نعمت‌های بی حد و حسابت که به طور رایگان ولی بی دریغ در اختیار بندگانت گذاشتی چه بنویسم؟
اگر وصیتی ننویسم فردا منافقان شایع خواهند کرد که فلانی چشم بسته کشته شده است
پس گفتم وصیت نامه را برای که بنویسم؟ به این فکر افتادم که به رهبرم بنویسم. باز در مقابل آن همه کرامت و صفای امام که من و امثال مرا از گرداب ضلالت نجات داد قلم عاجز شد و به خود گفتم که برای امت بنویسم. ولی ناگاه فریاد تکبیر مداوم ملت در راهپیمایی‌ها و تشییع جنازه‌های شهدا و مراسم مذهبی به گوشم رسید.
چهره‌های به خون رنگین شده فرزندان شهیدان این امت مرا به وحشت انداخت و قلم در دستم بی حرکت ماند. در پیکر خود فکر کردم. ای خالق و ای پیامبر(ص) یا رسول الله(ص) چه کنم؟ به این نتیجه رسیدم که وصیتی ننویسم.
زیرا این همه ایثار و مقاومت این ملت به رهبری آن امام برای نجات دین پاک و مبین اسلام و جهانیان در مقابل سختی‌ها و ناملایمات ناشی از دریوزگی ابرجنایتکاران شرق و غرب به کمک نوکران چشم و گوش بسته داخلی و خارجی من روسیاه برای اسلام عزیز و جهانیان و نجات گرسنگان سیاه و سفید و سرخ پوست امریکایی و غیره چه کردم.
در حالی که بیست بهار از عمرم می‌گذرد واماندم که خدایا چگونه در چشمان پر از عشق و محبت حضرت رسول الله(ص) فردای قیامت نگاه کنم و بگویم یا محمد(ص) منم از امت گنهکارت؟ ناگاه چهره کریه استعمار شرق و غرب و مزدوران حلقه بگوششان (منافقین چپ و راست داخلی) و دول‌های مرتجع منطقه در پیش چشمم مجسم شد.
که اگر من وصیتی ننویسم فردا که من را به جایگاه واقعی خویش یعنی نزد ربم برگردم اینها شایع خواهند کرد که فلانی چشم بسته به مانند خود کوردلانشان کشته شده است. پس مرا این خوف گران آمد و بر آن داشت که انگیزه شهادتم را بازگو کنم.
عزیزان! بدون شک ضلالت و فساد و فحشا و کشته شدن اسلام در دوره رضاشاهی و پسر کثیفش را از یاد نبرده‌اید. حتما بی غیرتی‌ها، قلدری‌ها، خفه شدن بانک الله اکبر در گلوی مؤذن‌ها و مسخره کردن اسلام در رسانه‌های گروهی و به مسلخ کشیدن مسلمین به بهانه مسلمان بودن و بعد از پیروزی انقلاب حمله‌های ناجوانمردانه و شیطان‌های بزرگ و کوچک و به خصوص مزدوران داخلی منافقین و خان‌ها و سرمایه داران و تمامی جرثومه‌های کثیف را از یاد نبرده‌اید.
باید از خویشتن سوال کنیم، که چرا و چه کسی و با کدامین پرچم ما را از این همه مصیبت‌ها نجات داد!؟ آیا غیر از امام عزیزمان بود؟ با پرچم لا اله الا الله که آغشته به خون میلیون‌ها نفر انسان زن و مرد از سلاله پاک ابراهیم خلیل الله و محمد رسول الله(ص) و علی(ع) ولی الله و زهرای مرضیه و فرزندان بر حق و پاک و اصحاب و یاران آن عزیزان می‌باشد.
اگر هزاران بار زنده شوم، مصمم تر از اول به امام خواهم گفت: یا روح الله لبیک!
بنگر و ببین ای انسان که در طول تاریخ پرچم نجات انسان‌ها در دست توانای کدامین مرد و از کدامین خانه بیرون آمد؟ آیا جز پرچم الله اکبر و در دست توانای مردانی از تبار ابراهیم و از خانه گلین فاطمه(س) بوده است؟ و آیا پیروزی و شکست طاغوت و راندن کفر از کشور اسلامی از کدام کلبه و با کدام پرچم بود.
بله همان پرچم نجات بخش اسلام و همان کلبه کوچک فاطمه(س) و کعبه راستین مسلمین و پهلوی غرق به خون بانوی مسلمین حضرت فاطمه(س) بوده است که روح الله عزیز با خشم اولیاء الله از آن خانه خروش کرد و بت‌ها را شکست و می‌شکند و کدامین امت بود که او را با مال و جان یاری داده و یاری می‌دهند.
همین مردم محروم و فقیر ایران عزیزمان بود که همیشه به خاندان با عصمت مولایمان علی(ع) وفادار بوده و هستند. پس این همه از خودگذشتگی و عظمت و شرافت که این شهدای میلیونی تاریخ بشریت به خرج دادند. من که بنده‌ای گنهکار هستم. چرا در راه پرافتخار شهادت برای اسلام عزیز قرار نگیرم.
هر کس در هر لباسی به خاطر شهادتم به مقامات دولتی توهین کند به خدا سوگند فردای قیامت یقه‌اش را خواهم گرفت
خون من، جسم من، روح من که امانتی است در دنیا و سرانجام که باید به صاحب اصلی یعنی پروردگار عزیز برگردد. چرا از راه درست که پاکان رفتند برنگردد و ای منافق کوردل! و ای بی غیرتی که ناموس خویش را در آغوش هر اجنبی قرار می‌دهید آیا خیال می‌کنید که ما هم مثل شما به امام راستین ملت خیانت میکنیم؟ نه! به خدا اگر هزاران بار زنده شوم به مانند اول و مصمم تر از اول به امام خواهم گفت: یا روح الله لبیک! ای امام زمان(عج) شاهد باش که ما به فرزند زهرا(س) به مانند مردم کوفه و منافقین خیانت نکرده‌ایم.
یا بقیة الله شما گواه باشید که ما اگر گنهکار بودیم ولی به جانشینت که فریاد(هل من ناصر ینصرنی) جدت از حلقوم مبارکش برخاست لبیک گفتیم و تا پای جان در مقابل دشمنانش ایستادیم. من از شما می‌خواهم از خدا بخواهید که مرا ببخشد که نتوانستم درست وظیفه‌ام را انجام دهم ولی امیدوارم به اینکه مانند منافقین در شکل‌های مختلف نامردی نکردم.
رحمت بی پایان خداوند به امام و اصحابش به خصوص علمای اسلام و سلام و رحمت بر اصحاب مظلومش شهید ایت الله دکتر بهشتی. شهید منتظری و آن هفتاد و دو تن باد. رحمت خدا بر شهدای بزرگ چون رجائی و باهنر و شهیدان دیگر به مانند شهیدان محراب باد و رحمت خداوند بر تمامی شهدا به خصوص شهدای مظلوم کردستان با درود بر استادان شهیدم عبد الحمید و ناهیدی باد.
دلم می‌خواهد از تمامی دوستان یاد کنم ولی کاغذ کم می‌آورم و قلمم تمام می‌شود. درود خدا بر شهدای بزرگ و مظلوم جبهه‌ها باد.
خدا نیامرزد آن کسی را که در پست‌های مختلف به مردم خیانت کند
عزیزان! به فقرا کمک کنید. بدون منت و توجه دیگران و ناشناس و همچنین به دولت اسلامی. من آرزو دارم که همگی به مسجدها بروید و پرکنید مساجد را و مراسم مذهبی را گسترش بدهید. خدا لعنت کند هر آنکس را که باعث شکست اسلام در جهان می‌شود.
خدا نیامرزد آن کسی را که در پست‌های مختلف به مردم خیانت کنند. خیانت به مردم یعنی خیانت به اسلام. گوش به فرامین ولایت فقیه باشید. به دستور ولایت فقیه هر کمونیست و منافق و گران فروش و زناکار و مفلس خائن را در خانه‌اش به دار بکشید. به خدا آرزو دارم که قسط و عدل را در تمام ابعادش در جامعه مان ببینم من سفارش به پدر، مادر ، خانواده، بستگان و هموطنان ندارم جز ایمان و تقوا
حفظ دستاوردهای اسلام:
در زندگی از مسائل روز عبرت بگیرید. همچنین از شهدا. انشاالله خداوند به ما توفیق دهد که گناه نکنیم مخصوصا تفسیر گناه. هر کس در هر لباسی به خاطر شهادتم به مقامات دولتی توهین کند به خدا سوگند فردای قیامت یقه‌اش را خواهم گرفت و از همگی شما می‌خواهم بیایید این تنها دشمن هستی را از بین ببریم. یعنی هوای نفس که باید به خاطر او و تنها دشمن او را از پای دربیاوریم.
