اصطلاح « حکمت » از آن دسته اصطلاحاتی است که خیلی زود توسط اندیشمندان مصادره شد! گروهی شدند « حکیم » و شروع کردند به تدریس اندیشه های خود تحت عنوان «حکمت»؛ دقیقا در همین زمان بود که حکمت آرام آرام از دسترس مردم دور شده و دیگر همگان پنداشتند «حکما» گروه خاصی هستند، غیر قابل دسترس!
در ادامه این مطلب همراه سایت بنیانا باشید
چگونه حکیم شویم ؟
کتاب های این گروه چنان سخت و پیچیده نگارش شد، که باورمان گردید ما هرگز یک «حکیم» الهی نمی شویم و حکمت در دستان معدودی از انسان ها می باشد.
اما…
وقتی قرآن می خوانیم، گویی خداوند متعال راه «حکمت» و «حکیم شدن» را متفاوت می داند با آنچه در ذهن های ما تثبیت شده است.
این ۱۷ آیه تقدیم به کسانی که درصددند تا حکمت متعالیه بخوانند و یک حکیم الهی شوند:
[آیات ۲۳ تا ۳۹ سوره اسراء]
وَ قَضى رَبُّکَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِیَّاهُ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِنْدَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ کِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلاً کَریماً (۲۳)
و پروردگار تو مقرر کرد که جز او را مپرستید و به پدر و مادر [خود] احسان کنید. اگر یکى از آن دو یا هر دو، در کنار تو به سالخوردگى رسیدند به آنها [حتى] «اوف» مگو و به آنان پرخاش مکن و با آنها سخنى شایسته بگوى.
وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَهِ وَ قُلْ رَبِّ ارْحَمْهُما کَما رَبَّیانی صَغیراً (۲۴)
و از سر مهربانى، بال فروتنى بر آنان بگستر و بگو: «پروردگارا، آن دو را رحمت کن چنانکه مرا در خُردى پروردند.»
رَبُّکُمْ أَعْلَمُ بِما فی نُفُوسِکُمْ إِنْ تَکُونُوا صالِحینَ فَإِنَّهُ کانَ لِلْأَوَّابینَ غَفُوراً (۲۵)
پروردگار شما به آنچه در دل هاى خود دارید آگاه تر است. اگر شایسته باشید، قطعاً او آمرزنده توبه کنندگان است.
وَ آتِ ذَا الْقُرْبى حَقَّهُ وَ الْمِسْکینَ وَ ابْنَ السَّبیلِ وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذیراً (۲۶)
و حق خویشاوند را به او بده و مستمند و در راه مانده را [دستگیرى کن] و ولخرجى و اسراف مکن.
إِنَّ الْمُبَذِّرینَ کانُوا إِخْوانَ الشَّیاطینِ وَ کانَ الشَّیْطانُ لِرَبِّهِ کَفُوراً (۲۷)
چرا که اسرافکاران برادران شیطانهایند، و شیطان همواره نسبت به پروردگارش ناسپاس بوده است.
وَ إِمَّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغاءَ رَحْمَهٍ مِنْ رَبِّکَ تَرْجُوها فَقُلْ لَهُمْ قَوْلاً مَیْسُوراً (۲۸)
و اگر به امید رحمتى که از پروردگارت جویاى آنى، از ایشان روى مى گردانى ، پس با آنان سخنى نرم بگوى.
وَ لا تَجْعَلْ یَدَکَ مَغْلُولَهً إِلى عُنُقِکَ وَ لا تَبْسُطْها کُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً (۲۹)
و دستت را به گردنت زنجیر مکن و بسیار [هم] گشاده دستى منما تا ملامت شده و حسرت زده بر جاى مانى.
إِنَّ رَبَّکَ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشاءُ وَ یَقْدِرُ إِنَّهُ کانَ بِعِبادِهِ خَبیراً بَصیراً (۳۰)
بى گمان، پروردگار تو براى هر که بخواهد، روزى را گشاده یا تنگ مى گرداند. در حقیقت، او به [حال] بندگانش آگاه بیناست.
وَ لا تَقْتُلُوا أَوْلادَکُمْ خَشْیَهَ إِمْلاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَ إِیَّاکُمْ إِنَّ قَتْلَهُمْ کانَ خِطْأً کَبیراً (۳۱)
و از بیم تنگدستى فرزندان خود را مکشید. ماییم که به آنها و شما روزى مى بخشیم. آرى، کشتن آنان همواره خطایى بزرگ است.
وَ لا تَقْرَبُوا الزِّنى إِنَّهُ کانَ فاحِشَهً وَ ساءَ سَبیلاً (۳۲)
و به زنا نزدیک مشوید، چرا که آن همواره زشت و بد راهى است.
وَ لا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتی حَرَّمَ اللَّهُ إِلاَّ بِالْحَقِّ وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِیِّهِ سُلْطاناً فَلا یُسْرِفْ فِی الْقَتْلِ إِنَّهُ کانَ مَنْصُوراً (۳۳)
و نفسى را که خداوند حرام کرده است جز به حق مکشید، و هر کس مظلوم کشته شود، به سرپرست وى قدرتى داده ایم، پس [او] نباید در قتل زیاده روى کند، زیرا او [از طرف شرع] یارى شده است.
وَ لا تَقْرَبُوا مالَ الْیَتیمِ إِلاَّ بِالَّتی هِیَ أَحْسَنُ حَتَّى یَبْلُغَ أَشُدَّهُ وَ أَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ کانَ مَسْؤُلاً (۳۴)
و به مال یتیم -جز به بهترین وجه- نزدیک مشوید تا به رشد برسد، و به پیمان [خود] وفا کنید، زیرا که از پیمان پرسش خواهد شد.
وَ أَوْفُوا الْکَیْلَ إِذا کِلْتُمْ وَ زِنُوا بِالْقِسْطاسِ الْمُسْتَقیمِ ذلِکَ خَیْرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْویلاً (۳۵)
و چون پیمانه مىکنید، پیمانه را تمام دهید، و با ترازوى درست بسنجید که این بهتر و خوش فرجام تر است.
وَ لا تَقْفُ ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کُلُّ أُولئِکَ کانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً (۳۶)
و چیزى را که بدان علم ندارى دنبال مکن، زیرا گوش و چشم و قلب، همه مورد پرسش واقع خواهند شد.
وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّکَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَ لَنْ تَبْلُغَ الْجِبالَ طُولاً (۳۷)
و در [روى] زمین به نخوت گام برمدار، چرا که هرگز زمین را نمى توانى شکافت، و در بلندى به کوه ها نمى توانى رسید.
کُلُّ ذلِکَ کانَ سَیِّئُهُ عِنْدَ رَبِّکَ مَکْرُوهاً (۳۸)
همه این [کارها] بدش نزد پروردگار تو ناپسندیده است.
ذلِکَ مِمَّا أَوْحى إِلَیْکَ رَبُّکَ مِنَ الْحِکْمَهِ وَ لا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ فَتُلْقى فی جَهَنَّمَ مَلُوماً مَدْحُوراً (۳۹)
این [سفارش ها] از حکمت هایى است که پروردگارت به تو وحى کرده است، و با خداى یگانه معبودى دیگر قرار مده، و گرنه حسرت زده و مطرود در جهنم افکنده خواهى شد.
منبع : عقائد
خیلی خوب بود
الحمدلله