وزیر ارتباطات برای سلاح شیمیایی در دسترس نیست!

وزیر جوان کابینه پیرمرد‌ها را اغلب مردم می‌شناسند. این شناخت، نه به‌واسطه عملکرد وی، بلکه به‌واسطه حضور فعالش در شبکه‌های اجتماعی و برنامه‌های پرمخاطب است. آقای وزیر به خوبی ظرفیت رسانه را می‌شناسد و می‌کوشد تا از ظرفیت سلبریتی‌ها برای بیشتر شناخته‌شدن استفاده کند.

صفحه‌هایش در شبکه‌های اجتماعی همچون توئیتر و اینستاگرام اغلب به روز است و آقای وزیر نسبت به مسائل روز با پست گذاشتن در شبکه‌های اجتماعی اظهارنظر می‌کند. اما با تمام این‌ها وزیر ارتباطات در مواقعی که باید در دسترس باشد، نیست!

مطلبی که در ادامه میخوانید را نیک بیلتون نوشته است و در نوامبر ۲۰۱۷، با عنوان «The End of the Social Era Can’t Come Soon Enough» در وب‌سایت ونیتی‌فر منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان در اسفند ۱۳۹۶ آن را منتشر کرده است. در ادامه همراه رسانه بنیانا باشید

ترندهای قلدر [شبکه‌های اجتماعی با ذائقه سازی اخبار خاصی را تحمیل می‌کنند]

این روزها متاسفانه کمتر کسی پیدا می‌شود که به عضویت شبکه‌های اجتماعی درنیامده باشد؛ از نوجوان ۱۴ ساله گرفته تا پیرمرد و پیرزن ۷۰ ساله که روزها و ماه‌ها تلاش کردند تا بالاخره بتوانند دست و پا شکسته روخوانی محتویات فضای مجازی را داشته باشند.

در این میان جوانان دایره ارتباطات مجازی خود را به روز و گسترده‌تر می‌کنند، تا جایی که بعد از تلگرام و فیس‌بوک،  توییتر هم به مثابه یکی از زنجیره‌های این ارتباطات قرار گرفته است. فضایی که به سرعت قابلیت ترند کردن یک موضوع خاص را در خود دارد و حامیان آن را در این زمینه فعال می‌کند.

اما آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده‌اید که چرا در کوتاه‌ترین زمان ممکن یک موضوع به بحث محتوایی اول شبکه‌های اجتماعی تبدیل می‌شود؟! در ادامه مطلب همراه بنیانا باشید

 اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80 شمسی را شاید بتوان به صراحت دوران اوج روزنامه نگاری و فعالیت رسانه ای در 30 سال گذشته دانست؛ دورانی که روزنامه های 2 جریان  آن زمان یعنی «چپ و راست»  هر کدام به فراخور فعالیت خود، از لحاظ حرفه ای (و نه سیاسی) عملکرد چشمگیری داشتند.

نقد حال و هوای افراطی برخی کاربران شبکه‌های اجتماعی

جوگرفتگی از برق‌گرفتگی خطرناک‌تر است!

آیا تا به حال جوگیر شده‌اید؟ یا با افرادی که خیلی زود جوگیر می‌شوند برخورد داشته‌اید؟ حتماً هم این جمله « ما چقدر جوگیر هستیم» را هم زیاد شنیده‌اید. آدمی را می‌شناختم که بسیار تحت تأثیر شرایط محیط خود قرار می‌گرفت و کارهایی را انجام می‌داد که برایم بسیار عجیب بود. یادم است در مجلس مهمانی که با هم حضور داشتیم طبق روال همه مهمانی‌های امروزی، بحث داغی بین مهمانان به راه افتاد که این دوست ما هم در این بحث و گفت‌وگو به شدت شرکت کرده بود.

با گذشت چند دقیقه بحث به اوج خود رسید و مهمان‌ها به دو گروه موافق و مخالف تقسیم شدند. ناگهان این دوست ما با چهره برافروخته از جای خود بلند شد و شروع کرد با حرکات تند دست‌هایش، نظر و عقیده‌اش را به دیگران القا کردن. به قدری تحت تأثیر افرادی که با او هم‌عقیده بودند قرار گرفته و جوگیر شده بود که دیگر کنترل رفتار و گفتارش را نداشت و حرکاتی از خود نشان می‌داد که من به شدت نگرانش شدم، تا جایی که به سمتش رفتم و او را به آرامش دعوت کردم.

بعد از مهمانی با خنده به او گفتم: « آدم رو برق بگیره ولی جو نگیره! دوست عزیز این چه کاری بود تو کردی؟ هم به خودت هیجان بیش از حد وارد کردی هم مجلس مهمانی را به هم ریختی! » بنده خدا بعد از اینکه هیجانش خوابید خودش هم از دست خودش شاکی و عصبانی شده بود و می‌گفت این یک ضعف بزرگ من است که نمی‌توانم رفتار و گفتار خودم را تحت کنترل داشته باشم و همیشه این جوزدگی برایم مشکل‌ساز شده است.

[su_note note_color=”#c8e6c9″]

در ادامه بخوانید »» اینستاگرام بیش از هر شبکه دیگری، سلامت ذهنی افراد را تهدید میکند

[/su_note]

جوگیری مردم با شبکه‌های مجازی

اینکه ما از چه زمانی مردمان جوگیری بودیم مشخص نیست ولی به یمن حضور گسترده شبکه‌های اجتماعی، چند سالی است که به کرات شاهد جوگیر شدن مردم جامعه در موقعیت‌های مختلف هستیم. فرقی هم ندارد در چه گروه سنی یا  اجتماعی هستیم. از هر قشر و صنفی که باشیم خیلی زود نسبت به موضوعات مختلف واکنش هیجانی نشان می‌دهیم که مبادا از قافله عقب بمانیم!

شاید اگر مسابقه جوگیری در سطح دنیا برگزار می‌شد ما مقام اول را کسب می‌کردیم و جام را به خانه می‌آوردیم! آنقدر سریع نسبت به وقایع واکنش نشان می‌دهیم که ناگفتنی است! خوب یا بد، درست یا غلط، این جوگیری مهم نیست. مهم این است که همه مردم دنیا با خبر می‌شوند و جوزدگی‌های یک ملت را در رأس خبرهایشان می‌نشانند.

از حمله یکهویی ایرانی‌ها در شبکه‌های اجتماعی به صفحه شخصی فلان فوتبالیست یا فلان مجری و… گرفته تا شادی و خوشحالی مردم در خیابان‌ها بعد از برد تیم ملی!

یا  تمام مدت منتظریم یک کسی در یک جایی حتی در فلات دور، حرکتی را انجام دهد تا ما هم پیرو او همان کار را انجام دهیم یا  یک چهره معروف وطنی و غیروطنی مرتکب خطا و اشتباهی سهوی یا  عمدی شود که ما آن را سریع به یک سوژه تبدیل کنیم و به قولی روزمان را بسازیم. از مرگ هنرمندان و نوابغ ایران و جهان بگیر تا بادهای سوئیس و سلفی سیاستمداران و غیره که این روزها بدجوری شبکه‌های اجتماعی را به خود مشغول کرده است.

کلاً مردم جوگیری هستیم! حتماً شما هم جریانات مختلفی را که در حاشیه فوت هنرمند و کارگردان بزرگ کشورمان رخ داد، می‌دانید. از دست دادن این کارگردان فقید، شوک بزرگی برای جامعه هنری و غیرهنری کشورمان بود درست! ولی بعضی از هنرمندان و افراد عادی جامعه واکنش‌هایی نسبت به این خبر از خود نشان دادند که بسیار حیرت‌آور بود.

از طومارنویسی هنرمند و غیرهنرمند علیه جامعه پزشکی بگیرید تا درخواست اشد مجازات برای دکتر معالج بیچاره و غیره. در آن روزها هر کدام از شبکه‌های اجتماعی را که باز می‌کردیم با پست‌ها و کامنت‌هایی مواجهه می‌شدیم که کاملاً معلوم بود این افراد جوزده برای اینکه از این قافله عقب نمانند آتش به هیزم این جریان می‌انداختند که این جوزدگی فقط باعث شد جامعه هنری و پزشکی ما رودرروی هم قرار بگیرند.

ما حتی در کمک کردن هم جوزده هستیم. آنقدر سریع درگیر جو و فضای کمک‌های خیریه قرار می‌گیریم که بدون هیچ گونه تحقیق و بررسی‌ای درباره مراکز خیریه مربوطه و اینکه بدانیم این خیریه برای کی و کجاست سریع و شتاب‌زده کمک می‌کنیم تا فقط به همه نشان بدهیم که ما خیلی خیر هستیم.

در بسیاری از گروه‌های تلگرامی پیام‌هایی حاوی یک شماره حساب و کلی التماس و خواهش برای کمک به یک نیازمند منتشر می‌شود که گاهی از صحت و سقم این پیام آگاه نیستیم و کاملاً هم مشخص است که دست به دست چرخیده تا به ما رسیده و چون از طرف یکی از دوستان ما منتشر شده است سریع برای کمک اعلام آمادگی می‌کنیم.

در این میان قطعاً افراد سودجویی هستند که از این معرکه جوزدگی افراد، سوءاستفاده می‌کنند و کلاهبرداری‌هایی را انجام می‌دهند. نوع دیگری از جوزدگی مردم ما شرکت در حرکات نمایشی در حمایت از بیماری‌های خاص است، مثل چالش سطل یخ که خیلی از افراد جوزده فقط برای جلب توجه، یک سطل یخ روی سر خود می‌ریختند و در اینستاگرام به اشتراک می‌گذاشتند که این چالش با این جوزدگی مردم از هدف اصلی خود خارج شد.

یا مورد اخیر جوزدگی افراد در شبکه‌های اجتماعی، خبر شهادت یکی از مدافعان حرم بود که چه واکنش‌های شتاب‌زده‌ای را در این مورد شاهد بودیم. چه سخنانی را از بعضی از افراد و بعضا چهره‌های معروف مردمی خواندیم و شنیدم که هیچ ربطی به آرمان‌های والای این شهید بزرگوار نداشت و فقط تعجب و حیرت همگان را نسبت به این موضع‌گیری‌های شتاب‌زده برانگیخت.

اما باید این را بدانیم که این دست به دست شدن‌ها و یک کلاغ چهل کلاغ شدن‌های اخبار و رویدادها تنها باعث می‌شود که واقعیت جریان در زیر لایه‌های جوزدگی گم شود و آنچه پیام اصلی این جریان است نادیده گرفته شود. مثل برخی از اتفاقات که جرقه آنها در فضاهای اجتماعی‌زده شده و در یک حرکت هیجانی، موضوعی که فقط در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شد به فضای واقعی کشیده می‌شود و گاهی جریانات دیگری را هم به همراه دارد.

در ماجرای گم شدن و مرگ آنیتای هشت ماهه، آنقدر جوزدگی در آن بالا بود که در مراسم ترحیم این کودک شاهد رفتارهای عجیب و غریبی از سوی برخی افراد بودیم، خانواده‌هایی که فرزندان خردسال خود را برای همدردی یا به دلایل دیگری به آغوش این پدر داغ‌دیده می‌سپردند که باعث داغ‌دیدگی بیشتر او می‌شد و در نهایت جوزدگی، این جریان را با خبر فوت پدر آنیتا تمام کردند! که در واقع یک شایعه بیش نبود.

انبوه خلق و جوزدگی

در جامعه امروزی افرادی که جوگیر یا  جوزده هستند یا  به عبارتی خیلی سریع دچار هیجان می‌شوند کم نیستند. تمام این افراد تحت تأثیر شرایط محیط پیرامون خود جوگیر یا  دچار هیجان شده و رفتاهای نابهنجاری را بروز می‌دهند. از نظر رفتارشناسی «جوگیر شدن» به معنای اسیر عوامل محیطی و تسلیم فشارهای محیط شدن و تن دادن به خواسته‌های اطرافیان اعم از دوستان یا همراهان است.

«جوگیر شدن» به تعبیری به حالتی اطلاق می‌شود که فرد هنگامی که تحت فشار رفتارهای محیطی قرار می‌گیرد، برای همرنگ شدن با آن دست به کارهایی می‌زند که در شرایط عادی امکان ندارد به انجام آن حرکت‌ها اقدام کند. رفتارهایی همچون استفاده از مواد مخدر، کشیدن سیگار یا سایر هنجارشکنی‌هایی که مغایر با اصول اخلاقی و رفتاری است و همه و همه ناشی از جوگیر شدن بعضی از افراد است.

بعضی از حرکت‌های سیاسی یا اجتماعی که در جامعه شاهد آن هستیم نیز ریشه در جوگیر شدن افراد دارد. جوگیری بیشتر در سنین بین 11 سال تا 25 بیشتر دیده می‌شود و «جوگیر شدن» در این سن و سال موجب گرفتار شدن جوانان و نوجوانان در آسیب‌های اجتماعی و رفتاری می‌شود و خطر انحراف و ناهنجاری‌های ناشی از «جوگیر شدن» در این سنین بیشتر است.

گوستاو لوبون جامعه‌شناس فرانسوی در حوزه روانشناسی اجتماعی نظریه انبوه خلق را مطرح می‌کند. انبوه خلق به عده‌ای از افراد گفته می‌شود که در عمل مشخصی یا بروز حادثه‌ای گرد هم می‌آیند و دارای ویژگی‌هایی چون وجود احساسات و هیجانات آنی، نداشتن تشکل و انسجام، به وجود ارتباط موقت و ناپایدار میان افراد، از دست دادن حس تشخیص و پیوستن به گروه و در نهایت نبود هدف قبلی و اندیشیده می‌باشند.

همین آشوب‌های خیابانی سال 88 نمونه بارز این نظریه است، بسیاری از جوانان و نوجوانان اسیر جو موجود شدند و برای خودنمایی در مقابل هم سن و سال‌ها یا جنس مخالف اقدام به برخی کارها کردند. شاید 70درصد از جوانان و نوجوانان برای اینکه به اصطلاح از قافله عقب نمانند و با جو موجود همرنگ شوند در برخی از آشوب‌ها حضور داشتند وگرنه در شرایط عادی محال بود دست به چنین کارهایی بزنند.

امروزه نیز شاهد این انبوه خلق‌ها یا  جوزدگی‌های جمعی افراد هستیم. انبوه خلق‌هایی در قالب شبکه‌های اجتماعی که در بعضی موارد از قاب گوشی های موبایل و تبلت‌ها خارج شده و شکل ظاهری به خود می‌گیرد. انبوه خلقی که با جوزدگی فراوان بعد از برد تیمشان برای خوشحالی و پایکوبی به خیابان‌ها آمده و نظم شهر را به هم می‌زنند یا  برعکس بعد از باخت تیم مورد علاقه‌شان دست به تخریب وسایل نقلیه عمومی یا  هتاکی و فحاشی به داور و مربی و بازیکن تیم مورد نظر می‌زنند.

[su_note note_color=”#c8e6c9″]

در ادامه بخوانید » « من شاخ اینستا هستم » بررسی مشکلات روانی خودشیفته ها در اینستاگرام

[/su_note]

   نه گفتن، درمان جوزدگی

همانطور که گفته شد جوگیری در سنین نوجوانی و جوانی بیشتر بروز پیدا می‌کند، بنابراین جوگیری به عنوان یک ناهنجاری رفتاری ممکن است منجر به سقوط آنها به اعتیاد یا دچار شدن به افسردگی یا آسیب‌هایی همچون فرار از خانه، ترک تحصیل، خرابکاری‌های سیاسی و حتی خودکشی شود. اما با آموزش مهارت‌های زندگی و واقع‌گرایی به جوانان می‌توان از این حس «جوگیر» شدنشان در مسیر درست و سازنده‌ای استفاده کرد.

امروزه شبکه‌های اجتماعی بستری برای بروز این ناهنجاری رفتاری است و برای اینکه نوجوان و جوان ما دچار جوزدگی در هیچ زمان و مکانی نشوند بهتر است به آنها نه گفتن را آموزش دهیم. از نگاه آسیب‌شناسی رفتاری، آموزش‌های مهارت‌های زندگی به‌ویژه مهارت گفتن «نه» اصلی‌ترین واکسن برای جلوگیری از گرفتاری در این بیماری رفتاری است.

ترسیدن از تمسخر یا تبرئه کردن خود از اتهام ترسو بودن و امثال آن سبب می‌شود تا جوانان قدرت «نه» گفتن به دعوت‌ها و خواسته‌های نامعقول و ضداخلاقی و مخالفت با ارزش‌ها را از دست بدهند و این مسئله زیربنای اصلی جوگیری آنان است.

جوگیر شدن ریشه رفتاری دارد و به خاطر خلأ رفتارهای سالم و پیشگیری‌کننده به‌وجود می‌آید. الگوهای رفتاری سالم باید در خانواده و مدرسه ارائه شود. جوانانی که مهارت‌های زندگی را آموخته‌اند یا در خانواده‌های اصیل و ارزشی تربیت شده‌اند هرگز اسیر جوزدگی نمی‌شوند.

یادداشتی از خانم مریم ترابی در روزنامه جوان

حتماً تا به حال فکر کرده‌اید که می‌توانید از ظرفیت فضای مجازی برای جبران فاصله‌ها و دیدار دیر به دیر دوستان و خویشان استفاده کنید. چرا نه؟!

 فناوری‌ها اگر کار انسان را راحت نکنند و در خدمت او نباشند، به چه درد می‌خورند؟! امتداد روابط خویشاوندی یا دوستی حقیقی تا فضای مجازی، اگرچه فرصتی برای بیشتر با هم بودن و فرار از دوری است، می‌تواند چالش‌هایی را نیز در پی داشته باشد. عاقل کسی است که از این فرصت، نهایت بهره را ببرد و با آگاهی ازچالش‌های پیش‌رو، آسیب‌ها را به حداقل برساند.

 

حضور مجازی به ز غیبت حقیقی!

راستش را بگویید! چند وقت است که به دیدن خاله، عمه، عمو و دایی خود نرفته‌اید یا با دوستانتان یک دورهمی کوچک ترتیب نداده‌اید؟! مشغله، بُعد مسیر، ترافیک، کمبود وقت و… می‌تواند بهانه یا توجیه شما باشد.

به هر حال دلیل نمی‌شود که ماه‌به‌ماه از دوست و فامیل خود بی‌خبر باشید! ایجاد گروه در شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان و عضویت خانواده‌ها یا دوستان در آن‌ها اگر به قصد افزایش صمیمیت باشد، خیلی هم پسندیده است و خیر دنیا و آخرت را به‌دنبال دارد؛

در این دوره‌زمانه شلوغ، شاید بتوان گفت صله‌رحم مجازی بهتر از غیبت حقیقی و طولانی‌مدت است! در فضای مجازی می‌توان آشنایان حقیقی خود را هم بهتر شناخت؛ چون ارتباط رو در رو نیست و افراد، راحت‌تر «خودِ واقعی» شان را به نمایش می‌گذارند. ضمناً شاید بتوان در همین گروه‌های مجازی دورهمی، از مشکل عزیزی آگاه شد و برای حل و فصلش چاره‌ای اندیشید که خیر شما در آن است!

حضور نیمه‌تمام، صراحت کلام!

شاید افراد خجالت بکشند یا جرأت نکنند رو در رو حرفی را به دوست یا فامیل خود بگویند اما در فضای چت خصوصی یا گروهی آن را می‌نویسند. این بدترین راه برای بیان مسئله است. نخستین آتش این روش، از گور کمبودها و محدودیت‌های فضای چت و متن بلند می‌شود که سوءتفاهم‌های ناجوانمردانه و برداشت‌های نادرست را افزایش می‌دهد.

 

قطعاً حرف و حس فرد در چند کاراکتر متنی خلاصه نمی‌شود و لحن کلام و حالت چهره، آن را کامل می‌کند. شما می‌توانید یک حقیقت تلخ را همراه با لحن مهربانانه و لبخندی عمیق، تحویل دوستتان بدهید و تلخی کلامتان را با مهربانی و لبخند، تلطیف کنید تا زیاد نرنجد! اما در فضای چت، نه لحن مهربان شما پیداست، نه لبخند عمیقتان؛ بلکه فقط تلخی گزنده حقیقت موردنظرتان را به جان مخاطب بی‌پناه می‌ریزید!

 

شاید فکر کنید با چند آیکن و استیکر می‌توانید کمبودهای فضای مجازی را جبران کنید اما موضوع جدی‌تر از این حرف‌هاست و تلاش این برچسب‌ها، برای انتقال کامل پیام شما، معمولاً مذبوحانه و بی‌فایده خواهد بود! یادتان باشد چه در فضای مجازی و چه در فضای حقیقی، هنوز و همیشه، بخش عظیمی از پیام و کلام آدم‌ها را باید در جایی غیراز کلماتشان جست‌وجو کرد و این مفهوم «ارتباط غیرکلامی» است!

 

فضایی برای قربت، نه جسارت!

وقتی برای تجمع دوستان یا خویشان خود، یک گروه مجازی می‌سازید، آن را دقیقاً به چشم یک جلسه دورهمی عصرانه نگاه کنید! مراقب باشید چه مطلبی را در این جمع مطرح می‌کنید. درست است که در آن لحظه، در گروه مجازی، همدیگر را نمی‌بینید؛ اما ارتباط شما با اعضای این گروه به فضای مجازی خلاصه نمی‌شود و سرانجام، دیر یا زود با هم روبه‌رو می‌شوید.

 

مطلبی را بنویسید و منتشر کنید که بعداً باعث خجالت یا شرمندگی‌تان نشود. خصوصاً در گروه‌های خانوادگی و فامیلی که افراد از طیف‌های سنی متفاوت در آن حضور دارند، مطالبی را که مناسب کم‌سن و سال‌هاست به اشتراک نگذارید و با توجه به حضور بزرگ‌ترها، در عین صمیمیت، ادب را بیش از همیشه رعایت کنید.

 

زیادی روشنفکربازی درنیاورید. ساختار ذهنی و بافت فکری همه آدم‌ها شبیه به هم نیست. به عقاید و احساسات دیگران احترام بگذارید. این «دیگران»، عزیزان شما در دنیای حقیقی هستند که فعلاً به‌صورت مجازی با آن‌ها در ارتباط هستید؛ گاهی هم مهمان منزلشان می‌شوید و با هم ناهار می‌خورید!

 

اجازه ندهید ارتباط مجازی با خویشان و دوستان، هنگام کدورت، شما را نسبت به آن‌ها جسور کند و اصطلاحاً روی شما به روی هم باز شود! در غیراین‌صورت، کشاندن روابط حقیقی به فضای مجازی، نه‌تنها به خدمت گرفتن ابزارهای تکنولوژیک برای افزایش کیفیت روابط دوستانه و خویشاوندی محسوب نمی‌شود که حتی ممکن است از هم‌گسیختگی روابط و دور شدن انسان‌ها از همدیگر در فضای حقیقی را نیز رقم بزند.

بستری برای عقده‌گشایی؟!

وقتی کسی در یک گروه مجازی خویشاوندی یا دوستی، به دیگری توهین می‌کند یا حرف ناجوری به او می‌زند، تمام اعضای گروه می‌توانند آن را بخوانند؛ یعنی در یک لحظه، شخصیت طرف مقابل را در حضور عده زیادی خرد می‌کند و خوب است از ابتدا بدانید راه برگشتی وجود ندارد! چون اغلب نمی‌توان گروه یا حداقل آن پیام دردسرساز را حذف کرد. پس مراقب کلماتتان باشید و بدانید که در زندگی پرمشغله و پردغدغه امروز، بیشتر آدم‌ها علاقه‌ای به درگیر شدن در مسائل و کدورت‌های شخصی دیگران (که گاهی حتی نمی‌شود دلیل درست و درمانی برایش پیدا کرد) ندارند. پس دیگران را درگیر مسائلی که برایشان آموزه یا فایده‌ای ندارد، نکنید.

 

ضمن اینکه وقتی کسی در گروه‌های خانوادگی یا دوستی به گلایه و بیان مشکلات شخصی‌اش با فرد دیگری می‌پردازد، جسارتا شبیه کسانی می‌شود که وسط خیابان، دعوا راه می‌اندازند و معرکه می‌گیرند و عده‌ای ناباورانه به تماشا می‌ایستند اما نمی‌دانند دخالت کنند یا نه؟! بنابراین سعی کنید چالش‌هایتان را با دیگران، رو در رو و در فضای صلح و آرامش حل کنید، نه در فضای مجازی و نه خصوصاً در فضای مجازی گروهی!

 

بمانیم، اما چگونه؟!

خیالتان نیمه‌راحت! بحث کردن و سعی بر قانع کردن دیگری در فضای چت، اگر ضرر نداشته باشد و باعث سوءتفاهم و کدورت نشود، معمولاً فایده چندانی هم ندارد؛ نه اینکه کاملاً بی‌فایده باشد! اما فایده چندانی ندارد! جایی که نیاز به روشنگری هست، سکوت نکنید؛ اما بحث بی‌خود را کنار بگذارید. قبل از اینکه در مورد مطلبی با اعضای گروه وارد بحث شوید، در مورد صحت و سقم آن جست‌وجوی کوتاهی کنید.

 

همین کار ساده، مانع بروز خیلی از وقت‌کشی‌ها و بحث‌ها و به‌دنبالش کدورت‌ها می‌شود. بین روشنگری به‌موقع و بحث بی‌فایده مرز باریکی هست که تشخیصش سخت نیست. امام‌هادی (ع) می‌فرمایند: «مجادله کردن، دوستی را از بین می‌برد و پیوند استوار را از هم می‌گسلد. کمترین چیزی که در مجادله هست، چیره‌جویی است و چیره‌جویی، خود، عامل اصلی قطع رابطه است».

 

نکته دقیقاً همینجاست! مراقب باشید بحث و روشنگری، تبدیل به مجادله، کدورت پراکنی و تلاش برای چیرگی بر مخاطب نشود. مراقبت از روابط خانوادگی و حفظ دوستان، از پیروزی ظاهری در این بحث‌ها بسیار مهم‌تر و ارزشمندتر است. پس هر جا دیدید کار دارد خراب می‌شود، قبل از نزدیک شدن به جاهای باریک، صلوات بفرستید و بحث را عوض کنید! به هر حال، باید اولویت‌ها را شناخت؛ اختلاف سلیقه سیاسی، مذهبی، فرهنگی و… نباید روابط خویشاوندی و دوستی را در فضای مجازی، دچار تلاطم و خدای‌ناکرده، بحران کند. حیف است آدم‌هایی را که در فضای حقیقی به آن‌ها تعلق‌خاطر داریم، در فضای مجازی برنجانیم و از خود برانیم!

 

نویسنده: مینا فرقانی