روایت اسارت، شهادت و ۳۰ سال گمنامی شهید «محسن رجبی» +فیلم

«شهید محسن رجبی» فرزند رجبعلی متولد 1343 در امیریه تهران است. او یک بسیجی بود که داوطلبانه توسط لشکر 27 محمد رسول الله(ص) تهران به جبهه اعزام شد. از ابتدای جنگ بارها اعزام شد و در جبهه‌ها جنگید تا اینکه به همراه پدرش در سال 1363 در عملیات بدر شرکت کرد.

عده‌ای از همرزمانش می‌گفتند آتش از بالا و پایین بر سر رزمندگان روانه بود که او با اصرار، دوستانش را که محاصره شده بودند از یک گذرگاه به عقب هدایت کرد و به همه گفت خودم بعد از شما می‌آیم و عده ای دیگر از دوستانش توصیف کردند که توی قایق روی آب بود که قایقش را زدند و دیگر هیچ چیزی از او ندیدیم.

برخی می‌گفتند شهید شده و بعضی دیگر می‌گفتند شاید در محاصره دشمن اسیر شده است. همین روایت‌های مختلف کافی بود که مادرش 30 سال به انتظار آمدنش چشم به راه بنشیند و حتی شهادت فرزندش را باور نداشته باشد و با جدیت بگوید او تا امروز فقط مفقود الاثر بوده است.

اما آنچه از این روایات حقیقت داشت این بود که شهید محسن رجبی در جزیره مجنون و میانه عملیات بدر به اسارت دشمن درآمده بود.

او در اسارت به شهادت رسید و بدنش در قبرستان الکرخ عراق دفن بود تا اینکه این پیکر مطهر بعد از گذشت 30 سال از شهادتش طی عملیات تفحص توسط کمیته جستجوی مفقودین ستاد کل نیروهای مسلح کشف شد. هویت استخوان‌های مطهر این شهید تازه تفحص شده از طریق آزمایش DNA شناسایی شد.

این شهید 20 ساله سه برادر داشت که یکی از آن‌ها چند سال پیش بر اثر سانحه‌ای فوت شده بود. پدر شهید نیز 14 سال پیش پس از سال‌ها انتظار دار فانی را وداع گفته و به سوی فرزندش پرکشید.

شهید محسن رجبی در آخرین اعزام خود به همراه پدرش به عملیات بدر می‌رود و در این عملیات مفقود الاثر می‌شود. او پیش از اعزام به جبهه در کنکور سراسری رشته عمران قبول شد و قصد داشت پس از بازگشت از این عملیات درس خود را ادامه دهد اما به فیض شهادت نائل شد.

روایت بی قراری مادر این شهید از یکسال قبل از پیدا شدن پیکر تا دیدار با او در معراج شهدای مرکز در ادامه می‌آید:

تماشای فیلم در آپارات | دانلود فیلم

[divider]

«شهادت»؛ تنها روایت باورناپذیر زندگی مادر محسن: “پسرم تا چند روز پیش مفقود الاثر بود”

«ام‌کلثوم رجبی» مادر شهید تازه تفحص شده «محسن رجبی» است. او بعد از گذشت 30 سال برای دیدن پیکر فرزند شهیدش به معراج شهدا پا می‌گذارد و کفن فرزندش را در آغوش می‌کشد. «شهید محسن رجبی» فرزند رجبعلی متولد 1343 در امیریه تهران است.

او یک بسیجی بود که داوطلبانه توسط لشکر 27 محمد رسول الله(ص) تهران به جبهه اعزام شد. از ابتدای جنگ بارها اعزام شد و در جبهه‌ها جنگید تا اینکه به‌همراه پدرش در سال 1363 در عملیات بدر شرکت کرد.

عده‌ای از همرزمانش می‌گفتند آتش از بالا و پایین بر سر رزمندگان روانه بود که او با اصرار، دوستانش را که محاصره شده بودند از یک گذرگاه به عقب هدایت کرد و به همه گفت: خودم بعد از شما می‌آیم، و عده‌ای دیگر از دوستانش توصیف کردند: توی قایق روی آب بود که قایقش را زدند و دیگر هیچ چیزی از او ندیدیم. برخی می‌گفتند شهید شده و بعضی دیگر می‌گفتند شاید در محاصره دشمن اسیر شده است.

همین روایت‌های مختلف کافی بود که مادرش 30 سال به انتظار آمدنش چشم به راه بنشیند و حتی شهادت فرزندش را باور نداشته باشد و با جدیت بگوید: او تا امروز فقط مفقود الاثر بوده است.

اما آنچه از این روایات حقیقت داشت این بود که شهید محسن رجبی در جزیره مجنون و میانه عملیات بدر به اسارت دشمن درآمده بود. او در اسارت به شهادت رسید و بدنش در قبرستان الکرخ عراق دفن بود تا اینکه این پیکر مطهر بعد از گذشت 30 سال از شهادتش طی عملیات تفحص توسط کمیته جست‌وجوی مفقودین ستاد کل نیروهای مسلح کشف شد.

هویت استخوان‌های مطهر این شهید تازه تفحص شده از طریق آزمایش DNA شناسایی شد. این شهید 20ساله سه برادر داشت که یکی از آنها چند سال پیش بر اثر سانحه‌ای فوت شده بود. پدر شهید نیز 14 سال پیش پس از سال‌ها انتظار دار فانی را وداع گفته به‌سوی فرزندش پر کشید.

شهید محسن رجبی در آخرین اعزام خود به‌همراه پدرش به عملیات بدر می‌رود و در این عملیات مفقود الاثر می‌شود. او پیش از اعزام به جبهه در کنکور سراسری رشته عمران قبول شد و قصد داشت پس از بازگشت از این عملیات درس خود را ادامه دهد اما به فیض شهادت نائل شد.

مادر این شهید والامقام در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم از فرزند شهیدش چنین روایت می‌کند: «4 پسر داشتم که دوتایش از دستم رفته و دو تا مانده است. محسن بچه سومم بود. یک پسر دیگرم هم فوت شده است. محسن 20ساله بود که در حمله بدر 23 اسفند 63 شهید شد.

من که مادر بودم نتوانستم بچه‌ام را بشناسم. چون همه کارهایش را از من پنهان می‌کرد. اصلاً بچه بازیگوشی نبود. فرشته بود. اخلاقش حرف نداشت. تمام فامیل از وقتی فهمیده‌اند برگشته، دارند گریه می‌کنند. این‌قدر از خوبی‌هایش تعریف می‌کنند. نمی‌دانستم بچه من این‌قدر شاد است. می‌گفتند: تا از یک چیزی ناراحت می‌شدیم او یک چیزی می‌گفت و همه را می‌خنداند».

او به مبارزات انقلابی شهید رجبی اشاره می‌کند و می‌گوید: «در زمان مبارزات انقلابی می‌ترسیدم می‌دیدم با مردهای بزرگتر از سن و سالش می‌چرخد و این طرف و آن طرف می‌رود اما نمی‌دانستم چه می‌کند.

ما نمی‌دانستیم هنوز انقلابی وجود دارد. من همه‌اش می‌گفتم چرا این بچه با بازاری‌ها رفت و آمد می‌کند. یک روز پسرعمه‌اش که افسر نیروی هوایی بود آمد و به محسن گفت: من را لو داده‌اند، حتماً به‌دنبال من اول می‌آیند خانه شما را می‌گردند.

تو چیزی در خانه داری؟ گفت: چند کتاب و 40 نوار دارم. گفت: همه را باید شبانه ببریم در ملک‌های شهریار بگذاریم که پیدا نکنند. تازه آنجا من فهمیدم بچه‌ام چه‌کاره است و چقدر در مبارزات نقش دارد».

 اگر می‌توانستم خودم هم با پسرم به جبهه می‌رفتم

ام‌کلثوم رجبی از روزهای رزم فرزندش روایت کرده می‌گوید: «در زمان جنگ، هم پدرش و هم برادرش در جبهه بودند. همه بچه‌ها جنگیدن را دوست داشتند. پسر دیگرم در دوره بنی‌صدر در اهواز خدمت کرد. محسن دیپلم گرفت و دانشگاه شرکت کرده بود و قبول شده بود.

همراه پدرش به منطقه رفت. هیچ‌وقت با جبهه رفتنش مخالفت نکردم تازه اگر خودم را هم می‌بردند به جبهه می‌رفتم. آن زمان کسی نبود که نرود. همه کوشش می‌کردند که انقلاب پیروز باشد. یک بچه 13ساله وقتی به خودش نارنجک می‌بندد و به زیر تانک می‌رود، دیگر تکلیف دیگران مشخص است. سه تا از اعضای خانواده ما در جبهه بودند. ما خودمان هم که در اینجا بودیم برای انقلاب کار می‌کردیم.

هر کسی هرچه از دستش برمی‌آمد انجام می‌داد. همه ملت کار می‌کردند. یک بار محسن از ناحیه سر مجروح شده بود. ما دو ماهی از او خبر نداشتیم هرچه نامه می‌دادیم جواب نامه‌مان نمی‌آمد. پسر کوچک من یک نامه به فرماندهانش داد و گفت: مادرم دارد دیوانه می‌شود، تو رو خدا اگر از برادر من خبر دارید بگویید. جواب دادند که به‌زودی می‌آید. وقتی آمد ما دیدیم کلاه سرش است.

حتی وقتی می‌خوابید هم کلاه روی سرش بود و می‌گفت از ناحیه سر مجروح شده است. اما نمی‌گذاشت کسی بفهمد دقیقاً چه شده است».

می‌گفتند قایقش را توی آب زده‌اند/ تا چند روز پیش بچه من فقط مفقود الاثر بود نه شهید

اما شهادت محسن تنها روایتی از زندگی اوست که مادر هیچ‌گاه باور نکرد، یا شاید هم نخواست مانند دیگران این حقیقت را باور کند. او 30 سال منتظر ماند تا فرزندش را زنده ملاقات کند.

خودش می‌گوید: «چندین بار اعزام شد تا اینکه در عملیات بدر سال 63 به شهادت رسید. آخرین باری که می‌خواست اعزام شود به من گفت: مادر، برایم پارچه چلوار بده بدهم پیراهنی بدوزند. یک ساعت بعدش زنگ زد و گفت: نیازی نیست،  آن را ندوز.

آن شب شام را پیش پدرش خورد و رفت. و دیگر برنگشت. اول گفتند زخمی شده و او را آورده‌اند این طرف. پدرش تمام بیمارستان‌ها را گشت. از این شهر به آن شهر می‌رفت اما هیچ اثری از او نبود. همان پسرعمه‌اش که در نیروی هوایی بود، گفت: من می‌روم دفتر فرودگاه ببینم آمده یا نه؟ بعدش گفت محسن اصلاً از منطقه برنگشته چون اسمش توی دفاتر نیست اگر برگشته بود اسمش در لیست بازگشت ثبت می‌شد.

نمی‌دانستم شهید شده، تا چند روز پیش که از معراج زنگ زدند که بدنش آمده، بچه من مفقود الاثر بود. اگر می‌دانستند شهید شده به من با اطمینان می‌گفتند.

دوستان و فرماندهانش می‌گفتند بچه‌ها در عملیات بدر حمله کردند رفتند آن طرف و بعد میان دشمن محاصره شدند. هیچ مهماتی نداشتند. دوستانش گفتند: ماها را همه یکی یکی رد کرد و گفت: بروید، و گفت: من آخر شما می‌آیم. حالا نگو زخمی شده بود. حمله بدر خیلی سخت بود.

فرماندهانش می‌گفتند آتش روی آسمان را گرفته بودند و بچه‌ها گیر افتاده بودند. قایقش را توی دریا زدند و دیگر چیزی از او پیدا نشد. من هم گفتم حتماً افتاده توی دریا که پیدایش نکرده‌اند و هنوز شهید نشده. محسن مزار خالی نداشت. من فکر می‌کردم برمی‌گردد و امید داشتم. می‌گفتند مفقودالاثر است و من هم پیش خودم می‌گفتم شاید عراق باشد و برگردد».

برای مادر حتی یک ساعت انتظار هم سخت است

مادر از روزهای انتظار و بی‌خبری از فرزند می‌گوید و ادامه می‌دهد: «خیلی سخت گذشت. وقتی دلتنگش می‌شدم گریه می‌کردم و همیشه امید داشتم که بچه‌ام بیاید. خیلی از شهدای گمنام را که آوردند رفتم به دیدنشان تا شاید خبری از بچه‌ام بگیرم اما این اواخر دیگر اعصابم خراب بود و نمی‌توانستم بروم ببینم.

اگر خدا صبر بیشتر به خانواده مفقود الاثرها نداده بود من الآن مرده بودم. یک بار مریض بودم و در خانه خواهرم خوابیده بودم، اصلاً داشتم از این دنیا می‌رفتم. احساس سنگینی داشتم. در خواب دیدم شهیدم آمده و مچ پایش را گرفته‌ام و گفتم: محسن تو آمدی؟ گفت: بله، مادر، من آمده‌ام، بلند شو بلند شو. وقتی بیدار شدم دیدم کسی نیست، به خواهرم گفتم: محسن کجاست؟ اینجا بود. کسی خبر نداشت، همه‌اش خواب بود، اما دیگر خوب شده بودم.

برای یک مادر خیلی این انتظار سخت است. حتی یک ساعتش هم برای یک مادر سخت است. برای مادر یک دقیقه دوری بچه‌اش سخت است. پدرش 14 سال پیش فوت کرد. از ناراحتی و دوری از پسرمان سکته قلبی کرد و فوت شد.

حالا از اینکه پیکرش برگشته است هم خوشحالم و هم ناراحت. هم خوشحالم که آمده و هم ناراحتم که جوانم از دستم رفته است و شهید شده است، هر مادری باشد ناراحت می‌شود. گاهی فکر می‌کنم هنوز در خانه است و شب‌ها در اتاق راه می‌رود».

برای پیداکردنش 45 هفته مسجد جمکران رفتم/ گفتم یا امام زمان(عج)، رضایم به رضای خودت

مادر تمام راه‌ها را برای یافتن فرزندش رفته است. تمام نذرو نیازها و دعاها را از حفظ است. اما در نهایت به رضای خداوند در این راه راضی شد و گفت: هرطور که فرزندم می‌خواهد همان‌طور بشود و من راضی‌ام. او در رابطه با این رضایت قلبی می‌گوید: «حتی اگر به من می‌گفتند یک امام‌زاده آن طرف ایران است که حاجت می‌دهد، من بلند می‌شدم و می‌رفتم، دست به دامن امام‌زاده‌ها می‌شدم تا پسرم برگردد.

45 هفته مسجد جمکران رفتم. شب چهلم آقای خورشیدی برای مادران صحبت می‌کرد. می‌گفت: مادران! از امام زمان(عج) نخواهید بچه‌های‌تان بیایند. مادری بوده 40 هفته نذر کرده آمده مسجد جمکران و هفته چهلم گفته بود: یا امام زمان(عج)، بچه‌ام را می‌خواهم.

شب بچه‌اش به خوابش آمده بود که ناراحت آمد خانه و کوله‌پشتی‌اش را انداخت یک گوشه و گفت: “مادر، تو من را از امام زمان(عج) و از دوستانم جدا کردی.” همان‌جا که این حرف را شنیدم گفتم: یا امام زمان(عج)، رضایم به رضای خودت. اگر بچه‌ام دوست ندارد بیاید، اگر شهید است و اگر چیز دیگری من راضی‌ام به رضای تو. هرچی خودت خواستی».

بعد از 30 سال خبر شهادتش را به من دادند

وقتی از او می‌پرسی: خبر شهادت فرزند را چگونه برایت آوردند؟ به ماجرای تلفن دو روز پیش از طرف معراج شهدا اشاره می‌کند که خبر دادند پیکر محسن پیدا شده.

او تا همین چند روز پیش محسن را تنها یک مفقود الاثر می‌دانست و تنها خبر موثق شهادت را همین خبر اخیر می‌داند و می‌گوید: «چند روز پیش از معراج شهدا زنگ زدند، گفتند: شماره پسرت را بده می‌خواهیم چند تا سؤال از او بکنیم.

گفتم: خوب، سؤال را از من بپرسید به شما جواب می‌دهم. گفتند: نه، سؤالاتی است که باید از برادرش بپرسیم. من شماره را دادم، حالا نگو به او زنگ زده بودند که خبر بدهند: پیکر برادر شهیدت را آورده‌اند.

پسرم به من زنگ زد و گفت: عکس محسن و شناسنامه‌اش را بده، من می‌خواهم ببرم شرکت خودمان از من خواسته‌اند. پسر کوچکم مأموریت بود و آن روز از مأموریت برگشت. هر دو گفتند: ما می‌خواهیم امشب شام بیاییم خانه شما.

پسرم هیچ‌وقت وقتی تازه از مأموریت می‌آمد همان روز به خانه ما نمی‌آمد. فقط تلفنی به من خبر می‌داد که برگشته است. برای همین من تعجب کردم. یک‌دفعه نشستم فکر کردم و پیش خودم گفتم اینها عکس و شناسنامه را بردند، حتماً شهیدم را آورده‌اند.

محسن آمده است. زنگ زدم به پسرم گفتم: چه‌چیزی را دارید از من پنهان می‌کنید؟ آخر عکس را برای چی بردید؟ گفت: من خبری ندارم. بعد از شام پسرم خبر آمدن شهیدم را داد. گفت: مادر، 30 سال است چشم به راهش بودی و هر روز صدایش می‌زدی حالا دیگر آمده است.

اما خودم دیگر آگاه شده بودم. انگار کسی به من گفته بود. ان شاءالله به‌حق 5 تن، خدا حاجت مادران شهدای گمنام را برآورده کند. اگر دوست دارند شهیدشان بیاید و امیدشان کم شود، همان‌طور بشود. آنها هم مثل من سال‌ها چشم‌انتظاری کشیده‌اند».

[divider]

وصیت‌نامه شهید تازه تفحص شده:

اگر وصیتی ننویسم فردا منافقان شایع خواهند کرد چشم بسته کشته شده‌ام

«شهید محسن رجبی» فرزند رجبعلی متولد 1343 در امیریه تهران است. او اعزامی از لشکر 27 محمد رسول الله(ص) تهران بود که در سال 1363 در عملیات بدر و در منطقه جزیره مجنون به اسارت نیروهای عراقی درآمده و در اسارت به شهادت رسید.

پیکر مطهر این شهید والامقام از قبرستان الکرخ عراق بعد از گذشت 30 سال از شهادتش طی عملیات تفحص توسط کمیته جستجوی مفقودین ستاد کل نیروهای مسلح کشف شد. هویت این شهید از طریق آزمایش DNA شناسایی شد.

این شهید 20 ساله سه برادر داشت که یکی از آن‌ها چند سال پیش بر اثر سانحه‌ای فوت شده بود. پدر شهید نیز 14 سال پیش پس از سال‌ها انتظار دار فانی را وداع گفته و به سوی فرزندش پرکشید.

شهید محسن رجبی در آخرین اعزام خود به همراه پدرش به عملیات بدر می‌رود و در این عملیات مفقود الاثر می‌شود. او پیش از اعزام به جبهه در کنکور سراسری رشته عمران قبول شد و قصد داشت پس از بازگشت از این عملیات درس خود را ادامه دهد اما به فیض شهادت نائل شد.

متن و تصویر وصیت نامه این شهید والامقام در ادامه می‌آید:

بسم رب الشهدا و الصدیقین

السلام علیک یا اباعبداللهالحسین(ع) یا ثارالله

ای خوشا با فرق خویش در لقاء یار رفتن/سرجدا پیکر جدا در محفل دلدار رفتن

با سلام و درود بر حضرت بقیة الله(عج) و شهدای به خون غلتان، امام و امت امام وصیت نامه‌ای را که به صورت نوشته است آغاز می‌کنم: هنگامی که برای نوشتن وصیت نامه قلم بر کاغذ می‌گذاشتم به این فکر افتادم که خدایا من در مقابل بزرگی و جلال و مقامت که ذره‌ای هم به حساب نمی‌آیم و در مقابل این همه نعمت‌های بی حد و حسابت که به طور رایگان ولی بی دریغ در اختیار بندگانت گذاشتی چه بنویسم؟

اگر وصیتی ننویسم فردا منافقان شایع خواهند کرد که فلانی چشم بسته کشته شده است

پس گفتم وصیت نامه را برای که بنویسم؟ به این فکر افتادم که به رهبرم بنویسم. باز در مقابل آن همه کرامت و صفای امام که من و امثال مرا از گرداب ضلالت نجات داد قلم عاجز شد و به خود گفتم که برای امت بنویسم. ولی ناگاه فریاد تکبیر مداوم ملت در راهپیمایی‌ها و تشییع جنازه‌های شهدا و مراسم مذهبی به گوشم رسید.

چهره‌های به خون رنگین شده فرزندان شهیدان این امت مرا به وحشت انداخت و قلم در دستم بی حرکت ماند. در پیکر خود فکر کردم. ای خالق و ای پیامبر(ص) یا رسول الله(ص) چه کنم؟ به این نتیجه رسیدم که وصیتی ننویسم.

زیرا این همه ایثار و مقاومت این ملت به رهبری آن امام برای نجات دین پاک و مبین اسلام و جهانیان در مقابل سختی‌ها و ناملایمات ناشی از دریوزگی ابرجنایتکاران شرق و غرب به کمک نوکران چشم و گوش بسته داخلی و خارجی من روسیاه برای اسلام عزیز و جهانیان و نجات گرسنگان سیاه و سفید و سرخ پوست امریکایی و غیره چه کردم.

در حالی که بیست بهار از عمرم می‌گذرد واماندم که خدایا چگونه در چشمان پر از عشق و محبت حضرت رسول الله(ص) فردای قیامت نگاه کنم و بگویم یا محمد(ص) منم از امت گنهکارت؟ ناگاه چهره کریه استعمار شرق و غرب و مزدوران حلقه بگوششان (منافقین چپ و راست داخلی) و دول‌های مرتجع منطقه در پیش چشمم مجسم شد.

که اگر من وصیتی ننویسم فردا که من را به جایگاه واقعی خویش یعنی نزد ربم برگردم این‌ها شایع خواهند کرد که فلانی چشم بسته به مانند خود کوردلانشان کشته شده است. پس مرا این خوف گران آمد و بر آن داشت که انگیزه شهادتم را بازگو کنم.

عزیزان! بدون شک ضلالت و فساد و فحشا و کشته شدن اسلام در دوره رضاشاهی و پسر کثیفش را از یاد نبرده‌اید. حتما بی غیرتی‌ها، قلدری‌ها، خفه شدن بانک الله اکبر در گلوی مؤذن‌ها و مسخره کردن اسلام در رسانه‌های گروهی و به مسلخ کشیدن مسلمین به بهانه مسلمان بودن و بعد از پیروزی انقلاب حمله‌های ناجوانمردانه و شیطان‌های بزرگ و کوچک و به خصوص مزدوران داخلی منافقین و خان‌ها و سرمایه داران و تمامی جرثومه‌های کثیف را از یاد نبرده‌اید.

باید از خویشتن سوال کنیم، که چرا و چه کسی و با کدامین پرچم ما را از این همه مصیبت‌ها نجات داد!؟ آیا غیر از امام عزیزمان بود؟ با پرچم لا اله الا الله که آغشته به خون میلیون‌ها نفر انسان زن و مرد از سلاله پاک ابراهیم خلیل الله و محمد رسول الله(ص) و علی(ع) ولی الله و زهرای مرضیه و فرزندان بر حق و پاک و اصحاب و یاران آن عزیزان می‌باشد.

اگر هزاران بار زنده شوم، مصمم تر از اول به امام خواهم گفت: یا روح الله لبیک!

بنگر و ببین ای انسان که در طول تاریخ پرچم نجات انسان‌ها در دست توانای کدامین مرد و از کدامین خانه بیرون آمد؟ آیا جز پرچم الله اکبر و در دست توانای مردانی از تبار ابراهیم و از خانه گلین فاطمه(س) بوده است؟ و آیا پیروزی و شکست طاغوت و راندن کفر از کشور اسلامی از کدام کلبه و با کدام پرچم بود.

بله همان پرچم نجات بخش اسلام و همان کلبه کوچک فاطمه(س) و کعبه راستین مسلمین و پهلوی غرق به خون بانوی مسلمین حضرت فاطمه(س) بوده است که روح الله عزیز با خشم اولیاء الله از آن خانه خروش کرد و بت‌ها را شکست و می‌شکند و کدامین امت بود که او را با مال و جان یاری داده و یاری می‌دهند.

همین مردم محروم و فقیر ایران عزیزمان بود که همیشه به خاندان با عصمت مولایمان علی(ع) وفادار بوده و هستند. پس این همه از خودگذشتگی و عظمت و شرافت که این شهدای میلیونی تاریخ بشریت به خرج دادند. من که بنده‌ای گنهکار هستم. چرا در راه پرافتخار شهادت برای اسلام عزیز قرار نگیرم.

هر کس در هر لباسی به خاطر شهادتم به مقامات دولتی توهین کند به خدا سوگند فردای قیامت یقه‌اش را خواهم گرفت

خون من، جسم من، روح من که امانتی است در دنیا و سرانجام که باید به صاحب اصلی یعنی پروردگار عزیز برگردد. چرا از راه درست که پاکان رفتند برنگردد و ای منافق کوردل! و ای بی غیرتی که ناموس خویش را در آغوش هر اجنبی قرار می‌دهید آیا خیال می‌کنید که ما هم مثل شما به امام راستین ملت خیانت می‌کنیم؟ نه! به خدا اگر هزاران بار زنده شوم به مانند اول و مصمم تر از اول به امام خواهم گفت: یا روح الله لبیک! ای امام زمان(عج) شاهد باش که ما به فرزند زهرا(س) به مانند مردم کوفه و منافقین خیانت نکرده‌ایم.

یا بقیة الله شما گواه باشید که ما اگر گنهکار بودیم ولی به جانشینت که فریاد(هل من ناصر ینصرنی) جدت از حلقوم مبارکش برخاست لبیک گفتیم و تا پای جان در مقابل دشمنانش ایستادیم. من از شما می‌خواهم از خدا بخواهید که مرا ببخشد که نتوانستم درست وظیفه‌ام را انجام دهم ولی امیدوارم به اینکه مانند منافقین در شکل‌های مختلف نامردی نکردم.

رحمت بی پایان خداوند به امام و اصحابش به خصوص علمای اسلام و سلام و رحمت بر اصحاب مظلومش شهید ایت الله دکتر بهشتی. شهید منتظری و آن هفتاد و دو تن باد. رحمت خدا بر شهدای بزرگ چون رجائی و باهنر و شهیدان دیگر به مانند شهیدان محراب باد و رحمت خداوند بر تمامی شهدا به خصوص شهدای مظلوم کردستان با درود بر استادان شهیدم عبد الحمید و ناهیدی باد.
دلم می‌خواهد از تمامی دوستان یاد کنم ولی کاغذ کم می‌آورم و قلمم تمام می‌شود. درود خدا بر شهدای بزرگ و مظلوم جبهه‌ها باد.

خدا نیامرزد آن کسی را که در پست‌های مختلف به مردم خیانت کند

عزیزان! به فقرا کمک کنید. بدون منت و توجه دیگران و ناشناس و همچنین به دولت اسلامی. من آرزو دارم که همگی به مسجدها بروید و پرکنید مساجد را و مراسم مذهبی را گسترش بدهید. خدا لعنت کند هر آنکس را که باعث شکست اسلام در جهان می‌شود.

خدا نیامرزد آن کسی را که در پست‌های مختلف به مردم خیانت کنند. خیانت به مردم یعنی خیانت به اسلام. گوش به فرامین ولایت فقیه باشید. به دستور ولایت فقیه هر کمونیست و منافق و گران فروش و زناکار و مفلس خائن را در خانه‌اش به دار بکشید. به خدا آرزو دارم که قسط و عدل را در تمام ابعادش در جامعه مان ببینم من سفارش به پدر، مادر ، خانواده، بستگان و هموطنان ندارم جز ایمان و تقوا

حفظ دستاوردهای اسلام:

در زندگی از مسائل روز عبرت بگیرید. همچنین از شهدا. انشاالله خداوند به ما توفیق دهد که گناه نکنیم مخصوصا تفسیر گناه. هر کس در هر لباسی به خاطر شهادتم به مقامات دولتی توهین کند به خدا سوگند فردای قیامت یقه‌اش را خواهم گرفت و از همگی شما می‌خواهم بیایید این تنها دشمن هستی را از بین ببریم. یعنی هوای نفس که باید به خاطر او و تنها دشمن او را از پای دربیاوریم.

فاطمه محمدعلی، مادر شهید علیرضا ستاری آخرین شهید ماجرای فتنه88 در ایام برگزاری بیستمین نمایشگاه مطبوعات و خبرگزاری‌های در غرفه خبرگزاری تسنیم حضور یافت. خبرسازی برخی رسانه‌ها و جریانات در نوع مواجهه با سردمداران و متهمان فتنه 88 داغ دیگری بر غم از دست دادن فرزندش بود.

او ناراحت و دل‌خور بود که چطور برخی از خون ریخته شده تعدادی جوان می‌گذرند و بدون توجه به خانواده این شهدا و مشکلات عدم حضور آن‌ها توقع دارند که بانیان شلوغی‌های 88 و کسانی که زمینه شورش‌ها را فراهم کردند، محاکمه نشوند. خانم محمدعلی می‌گفت: «جا دارد گله‌ای که در دل دارم را به زبان بیاورم. گله من هم از رسانه است هم از بنیاد شهید.»

از تماس رسانه‌های خارجی با خودشان می‌گوید و ابراز تعجب می‌کند از اینکه چطور شماره آن‌ها را به دست می‌آورند. از کاغذبازی‌ها خسته شده و رفت و آمدهای اداری غم فرزند شهیدش را دوباره تشدید می‌کندو یاد روزهای بستری بودن علیرضا در بیمارستان می‌افتد و تحمل شرایط حالا دیگر برایش سخت‌تر از گذشته شده است. بچه‌های علیرضا را که می‌بیند، یاد او می افتد. نگران است از اینکه حقوق این بچه‌ها را نتواند بگیرد.

می‌گویند اصلاً فتنه‌ای وجود ندارد که شهیدی داده باشد/ناراحتیم که «علیرضا» را فراموش کردند

مادر آخرین شهید فتنه 88 می‌گوید: پسرم به نظام، رهبری و جمهوری اسلامی اعتقاد خالصانه‌ای داشت. بسیار متدین بود. برای همین قبول کرد به خاطر دفاع از نظامی که به آن تعلق دارد و مقابله با فتنه‌ای که به راه‌ انداخته بودند، اقدامی کند. الان جوری صحبت می‌کنند که انگار اصلاً فتنه‌ای وجود نداشته که شهیدی وجود داشته باشد. این ما را خیلی ناراحت کرده است. خیلی ناراحتیم که «علیرضا» را فراموش کرده‌اند.

جانباز 75 درصد سپاه بود اما بنیاد شهید بیشتر از 40 درصد به او نداد

او ادامه داد: علیرضا چهار سال طول کشید تا به بنیاد شهید ثابت کند که جانباز است. او جانباز 75 درصد سپاه بود. اما بنیاد شهید وضعیت او را قبول نکرد و بیشتر از 40 درصد به او جانبازی نداد. الان خیلی‌ها هم منکر شهادت او شده‌اند.

من می‌گویم اگر شهید نیست چرا او را در قطعه شهدا دفن کرده‌اند؟ چرا وقتی قرار بود از نام او استفاده‌ای بشود، در بوق و کرنا اعلام شد؟ خبرسازی شد؟ اما الان دیگر از وضعیت خانواده‌اش خبری نمی‌گیرند و هنوز شهادت او مورد تایید قرار نگرفته است. مدت‌هاست دارند می‌گویند باید بررسی شود، باید از همه برگه‌های بیمارستانی و … کپی بگیرید. ما را در این کاغذبازی‌ها گیر انداختند.

مادر شهید ستاری از روزهای بستری شدن شهید علیرضا ستاری خاطراتی دارد. او که اکنون به خاطر پیگیری برخی مسائل مجبور به رفت و آمد به بیمارستان محل بستری فرزند شهیدش است، می‌گوید: وقتی علیرضا بستری بود من هر روز پشت در بیمارستان در بدترین حال، منتظر یک خبر از سلامتی‌اش بودم.

روزهای بسیار سختی را پشت سرگذاشتم که هیچ مادری نمی‌تواند در برابر فرزندش آن را تاب بیاورد. اما من به خاطر یک لحظه سلامتی علیرضا، تمام آن شرایط را تحمل می‌کردم. فضای بیمارستان این روزها حال مرا بیشتر از آن ایام بد می‌کند همه خاطرات تلخ را به یادم می‌آورد. مثل شکنجه است که داخل بیمارستان راه بیفتم و از اسناد و مدارک پزشکی‌اش کپی بگیرم. آن روزها جلوی چشمانم زنده می‌شود. ولی با همه این اوصاف این کارها را کردم روزهای بسیاری را رفتم و برگشتم.

بغض در گلویش تاب خورده و می‌گوید: آنقدر روحم از تداعی خاطرات بیمارستان علیرضا اذیت می‌شد که تا مدت‌ها حالم دگرگون بود. ولی هیچ‌کس آنطور که باید کمک نکرد. از پرونده با قطر 10 سانتی‌متری علیرضا به من فقط از 30 برگه کپی دادند. به خودم که نمی‌دهند هیچ کسی هم جز خودمان تا به حال نرفته که ببیند مشکل‌اش چه بوده و چرا به این وضع رها شده است.

چهارسال طول کشید تا به بنیاد ثابت کند جانباز است

«علیرضا به دلیل درگیری‌های سال 88 و حملاتی که به او شده بود، صورتش آسیب زیادی دیده بود و این آسیب، یک آسیبب معمولی نبود.» خانم محمدعلی با بیان این سخن ادامه می‌دهد که علیرضا برای ادامه زندگی‌اش ناچار بود عمل کند. اما در گفتاری عجیب به ما می‌گویند آن عمل، عمل زیبایی بوده است! هرکس وضعیت علیرضا را می‌دید متوجه می‌شد این عمل، اصلاً برای زیبایی نبوده است.

هیچکس برای بررسی، سراغ پرونده علیرضا نیامد. علیرضا چهارسال طول کشید تا کارت جانبازی‌اش را بگیرد و به بنیاد شهید ثابت کند که جانباز است. کسی که قهرمان جودو، قهرمان بوکس، قهرمان کاراته و کشتی است وقتی این مشکل برایش پیش آمد مشت مشت قرص اعصاب و روان مصرف می‌کرد و 20 درصد هم مشکل اعصاب و روان پیدا کرده بود.

حتی نخواستند فیلم او را که از صدا و سیما پخش شد نگاه کنند و ببینند مشکل او چه بوده است. می‌گفتند او برای زیبایی خودش را عمل کرده اما کسی با شرایط و وضعیت جانبازی او برای چه باید برای زیبایی عمل کند؟ کدام عقل سلیمی این را می‌پذیرد؟ معده‌اش به خاطر قرص‌های زیادی که مصرف می‌کرد دچار مشکلات عمده شده بود.
کسی که قرص اعصاب روان مصرف می‌کند خوابش زیاد می‌شود و اشتهایش بالا می‌رود علیرضا اینطور شد و دیابتش هم بالا رفت. گاهی قند خونش روی 500 می‌رفت و در بدترین شرایط بستری می‌شد.

بچه‌های علیرضا نه پول دارند نه پارتی/ فراموش شدن او ظلمی درحق همه شهدای فتنه است

اشک از چشمانش غلط می‌خورد و ادامه می‌دهد: علیرضا دو سال نتوانست دخترش را ببوسد. وقتی دخترش راه می‌رفت از اینکه نمی‌تواند او را مثل سابق داشته باشد، متشنج می‌شد. وقتی جانباز شد دخترش چهارساله بود. بچه‌اش دیگر کسی را جز خدا ندارد. نه پولی دارد، نه پارتی که دنبال کارهای نیمه‌تمام پدرش باشد. فراموش شدن علیرضا ظلمی در حق همه شهدای فتنه است.

علیرضا جواز دفنش هم صادر شده بود اما دوباره برگشت

وی با اشاره به اینکه علیرضا وقتی مورد ضرب و شتم قرار گرفت، علائم حیاتی‌اش را از دست داده بود، افزود: دکتر برای او جواز دفن هم صادر کرده بود. حتی علیرضا این برگه را در مصاحبه‌ای که از تلویزیون هم پخش شد نشان داد؛ برگه جواز دفنش را به دست داشت. به خاطر ضربه‌ها و شدت مجروحیت علیرضا از دنیا رفته بود اما دوباره برگشت. علیرضا از شدت ضربات صورتش قابل تشخیص نبود.

مسیح علی‌نژاد و VOA فشار می‌آوردند/گفتم نمی‌گذارم این مسأله به ضرر نظامم تمام شود

مادر شهید ستاری در خصوص تماس‌های مکرر مسیح علی‌نژاد توضیحاتی داد و گفت: مسیح علی‌نژاد چندین بار به من زنگ زد که شما به من گزارشی بدهید می‌گفت من می‌دانم نظام طرفدار حمایت از پسر شما نیست. شما فقط یک گزارش ساده برای ما بفرستید. وقتی خودش را معرفی کرد من جوابش را ندادم.

من به رهبر و نظامم انقدر علاقه دارم که هیچ‌وقت نمی‌گذارم این مسأله به ضرر کشور تمام شود. شبکه VOA فیلم کتک خوردن علیرضا را پخش کرد. می‌گفت بیا این طرف ما حمایتت می‌کنیم. من می‌دانم این‌ها می‌خواهند از آب گل‌آلود برای خودشان ماهی بگیرند. دولت مردان ما نباید بگذارند این اتفاق بیفتد. باید راه را ببندند. این‌ها شماره ما را از کجا دارند؟ با ما تماس می‌گیرند و می‌گویند تو گزارشی بده و ما اطلاع‌رسانی می‌کنیم.

از بنیاد شهید چیز زیادی نخواستیم

وی با اشاره به اینکه ما از بنیاد شهید چیز زیادی نخواستیم، می‌گوید: فقط خواستیم خواسته‌های بچه‌های کوچک علیرضا تأمین شود. الان هزینه‌های این بچه‌ها از کجا باید تهیه شود؟ نوه‌های من چرا نباید حقوق خودشان را داشته باشند؟ نازنین کلاس دوم و امیرعباس کلاس چهارم است. خیلی سراغ پدرشان را می‌گیرند. تحمل این‌ها برایمان کافی نیست؟

مادر شهید ستاری با اشاره به خصوصیات اخلاقی فرزندش تصریح کرد: علیرضا خیلی پاک و روراست بود. باحیا و بی‌شیله پیله بود. کارهای زیادی انجام داده بود که بعد از شهادتش ما تازه به آن پی می‌بردیم.

مثلا اینکه حقوقش را به چه کسانی می‌داده یا از چه کسانی دلجویی می‌کرده است. علیرضا به حضرت زهرا(سلام الله علیها)، سیدالشهدا(علیه السلام) و حضرت ابوالفضل(علیه السلام) ارادت بسیاری داشت. به ما گفتند علیرضا در ایام عید و تابستان به تفحص می‌رفت تا شهیدی پیدا کند. می‌گفتند همیشه اولین نفر علیرضا بود که بیدار می‌شد و سراغ کار می‌رفت.

او ادامه می‌دهد: از شهیدی انگشتر پیدا کرده بود انقدر میان خانواده‌های شهدا در شهرستان‌ها گشت تا خانواده صاحب انگشتر را پیدا کرد. آن خانواده شهید هم همان انگشتر را به علیرضا هدیه کردند. علیرضا شعر هم می‌گفت برای امام حسین(علیه السلام). برای حضرت ابوالفضل(علیه السلام) و حضرت زهرا(سلام الله علیها) شعر می‌گفت.

این ذوقش هم از علاقه زیادش بود. یکی از فرماندهان به او گفته بود برای امیرالمؤمنین هم شعر بگو او گفته بود شعر گفتن برای حضرت علی(علیه السلام) خیلی سنگین و سخت است. سه روز بعد از شهادت علیرضا یکی از دوستانش آمد و به ما گفت: من، سید را در خواب دیدم که به شانه‌ام می‌زد و مرا با اسم خطاب می‌کرد. می‌گفت اینجا آقا می‌گوید و من می‌نویسم.

علیرضا در همان قطعه‌ای دفن شد که شهدایش را خودش تفحص کرده بود

مادر آخرین شهید فتنه 88 می‌گوید: علیرضا در قطعه 50 شهدا به خاک سپرده شد. بالای سر مزار علیرضا چند شهید گمنام هستند که بعضی‌شان را خود علیرضا در تفحص پیدا کرد. به گروهی که برای تدفین شهدا می‌آمدند گفته بود دوست دارم مرا هم در همین قطعه 50 شهدا دفن کنید.

او از آرزوی جمع زیادی از مردم ایران می‌گوید که آرزوی علیرضای شهید هم بوده است. خانم محمدعلی می‌گوید: پسرم آرزو داشت قبل از شهادتش حضرت آقا را هم ببیند.

علیرضا از 12 سالگی بسیجی بود دوست داشت به عنوان یک بچه بسیجی ساده ایشان را زیارت کند. می‌گفت حتی همین که آقا را از دور ببینم این دیدار تسلای همه دردهای من است. ای کاش اقدامی صورت می‌گرفت تا ما هم بتوانیم به دیدار مقام معظم رهبری برویم اما تا وقتی علیرضا زنده بود این آرزویش به اجابت نرسید.

 منبع : خبرگزاری تسنیم