چند ماه پیش که دخترِ شش‌ساله‌ام که برای اولین بار نوشتن را آموخته بود با دفترش و عبارتِ “بابا آب داد” پیش روی من نشست. در آغوش گرفته و بوسیدمش. تحسینش کردم و مدادش را گرفتم! رویِ بابا را قلم گرفتم و بالای آن نوشتم «خدا»

او می‌داند که اگر در این سن واژه‌های انگلیسی به کار ببرد از او ناراحت می‌شوم. او می‌داند که پدرش چقدر نگران زبان فارسی است، حتی اگر نداند هشتگ #من_نگران_زبان_فارسی_هستم را سال‌هاست در شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کند.

اگر از من بپرسد که کدام زبان فارسی را می‌گویی به او خواهم گفت که زبان‌فارسی یگانه‌است. پویاست، اما هویت دارد. منعطف است، اما اصالت دارد. روان است، اما مسیر دارد.

رهاست، اما آسمان دارد. چموش است، اما پایش در بندِ زلف یک ملت گره خورده است.

آن‌ها که می‌خواهند این زبان را که هویت ماست از ما بگیرند می‌دانند که ایرانی خون می‌دهد، اما هویت نمی‌دهد. از همین‌جاست که دست به دامنِ بی‌هویت‌های این خاک شدند.

بی‌هویت‌هایی که تقی‌زاده وار می‌خواهند از سر تا پا فرنگی شوند. اعتقادبه‌اعتقاد، رفتاربه‌رفتار، سبک‌به‌سبک و واژه‌به‌واژه بشنوند آنچه بیگانگان برایشان دیکته می‌کنند.

زبان فارسی تجربه‌ای به بلندای تمدن ایرانی_اسلامی دارد و قرار نیست هر بی‌سر و پایی خطی بر بخشی از آن کشیده و آن را به تفسیر خویش تغییر دهد.

«الفاظ، چون کپسول‌هایی هستند که در خود هزاران خرده‌فرهنگ را از آنجا که در آن زائیده شده‌اند، حمل می‌کنند.

یادداشتی که در ادامه می خوانید به قلم آقای محمد پدرام (mimpedram) در شبکه های اجتماعی نوشته شده است :

در زمینه کراهت شعرخوندن در شب جمعه و حال احرام و ماه مبارک، فقها مباحثی دارند که مبتنی بر چن تا روایت هست با این مضمون که در شب جمعه و در ماه رمضان و… نباید شعر خونده بشه.

مرحوم شیخ عباس قمی تو مفاتیح در قسمت اعمال شب جمعه میگن که شعر خوندن در شب جمعه مکروهه…

اما جمع بندی فقها از این روایات اینه که اون چیزی که روایات میخوان بگن این نیست که هر نوع شعری در این زمانها ممنوعه! بلکه اشعاری که از حکمت تهی باشند و صرفا جنبه تفریح و سرگرمی داشته باشند مکروه دونسته شده

چون از نظر خداوند زمان و فرصت زندگی نعمت ویژه‌ایه که به آدمها داده شده و بین زمان‌هایی که در اختیار آدم هست، بعضی زمانها شرافت و ویژگی خاصی برای عبادت و امور معنوی دارن که ماه رمضان و شب جمعه از همون زمان‌هاست

اگه گفته شده شب جمعه شعر نخونید برای اینه که خدا خواسته این زمان رو به امور معنوی بگذرونیم و مفت از دست ندیم که اشعار غیرحکیمانه یکی از هموناست.

اگه امام امروز بودند، وقت تلف کردن پای برنامه‌های آبکی tv و توییتربازی و گشتن تو فضای مجازی و… رو هم به شعر خوندن اضافه میکردن

اما اشعار حکیمانه با مضامین الهی و انسانی مکروه نیست و اتفاقا شعر ضریب تاثیر بالایی در نفوس داره.

برای همینه که تو روایات زیادی داریم که شعرا میومدن خدمت ائمه و مجالس شعرخوانی داشتند از جمله امام باقر و امام صادق و امام رضا و حتی اشعار زیادی هم خودشون سرودند که تو روایات هست….

و در انتها یه روایت زیبا که تکلیف ماجرا رو روشن می‌کنه:

یکی از شاعران شیعه میاد خدمت امام باقر و اجازه میخواد که شعر بخونه. امام بهش میگن امروز تو ایام البیض هستیم و شعر خوندن خوب نیس! شاعر میگه اما شعرم در مورد شما اهل بیته و امام میگن باشه بخون…

انتهی 🙂

نویسنده : محمد پدرام | منبع+

از این پس در این مجموعه از مطالب به بررسی و انتشار «روایت حضرت امام خامنه ای از وقایع تاریخی » می پردازیم . انتشار تصاویر و فیلم های مربوط به وقایع مهم تاریخ ایران و جهان و همچنین برگ هایی از زندگی نامه امام خامنه ای محتوای این مجموعه مطالب را تشکیل می دهد . شما می توانید با پیگیری برچسب « روایت امام خامنه ای از وقایع تاریخی » مطالب رو دنبال کنید و بخوانید[/box] 

#۲۷ شهریور ۱۳۶۷

درگذشت محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به «شهریار»، شاعر و غزلسرای نامی معاصر

امام خامنه ای : 

«وقتی انقلاب پیروز شد، او [شهریار] با همان روحیهٔ دینی و ذهنیت صاف و روشن خودش، از انقلاب استقبال بسیار خوبی کرد. شاید در آن یکی دو سال اول انقلاب، کسی از ما به یاد شهریار [ محمدحسین بهجت تبریزی ] نبود. یعنی گرفتاری‌ها آن‌قدر زیاد بود که مجالی برای این یادها پیش نمی‌آمد. یک وقت دیدیم صدای شهریار [ محمدحسین بهجت تبریزی ] ، در ستایش انقلاب، از تبریز بلند شد.

دیدیم همهٔ جزئیات انقلاب را او تعقیب می‌کند. در همهٔ مواقع حساس انقلاب، اونقش موثری ایفا کرد. یک جنگ هشت ساله بر ما تحمیل شد که یکی از سخت‌ترین تجربه‌های ما بعد از انقلاب بود. تعداد شعرهایی که شهریار [ محمدحسین بهجت تبریزی ] برای جنگ گفته؛ حضوری که او در مراکز مربوط به جنگ، مثل کنگره‌های مربوط به جنگ و شعر جنگ پیدا کرده و مدحی که او از بسیج عمومی مردم یا از سپاه یا ارتش کرده، به قدری زیاد است که اگر انسان نمی‌دید و نمی‌شنید و خودش لمس نمی‌کرد، به دشواری می‌توانست آن را باور کند.

مردی در حدود هشتاد سال سن – بلکه بیش از هشتاد سال – در مجامع شعری حضور پیدا کند و برای هر مراسمی، شعر یا شعرهایی بگوید! این در حالی بود که از مثل او، چنین توقعی هم نبود. این، نشان‌دهندهٔ نهایت اخلاص و صفا و بزرگواری آن مرد بود.

به‌هرحال، بود. من خبر داشتم در همان اوقاتی که شهریار [ محمدحسین بهجت تبریزی ] برای انقلاب می‌سرود، یک عده از روشنفکران وابسته به رژیم گذشته که با او سابقهٔ دوستی داشتند، مرتب فشار می‌آوردند، نامه برایش می‌نوشتند و شعر در هجوش می‌گفتند.

حتی اطلاع داشتم که رفته بودند و او را ملامت کرده بودند که «تو چرا برای انقلاب_اسلامی، این‌طور دل می‌سوزانی!؟» و او مثل_کوه ایستاده_بود. من حقیقتاً تعجب می‌کردم.

من بعضی از کسانی را که به ایشان فشار می‌آوردند، از نزدیک می‌شناختم و شعر و سابقهٔ ذهنیشان را می‌دانستم. بعضی از آن‌ها وابسته به رژیم سابق بودند. مستقیماً مربوط به آن جناح بودند، و جزو #دربار_پهلوی و آن دستگاه محسوب می‌شدند.

بعضی دیگر هم توده ای و کسانی بودند که جیره‌خور شوروی سابق به حساب می‌آمدند. همهٔ این‌ها، با این‌که به لحاظ مبنا و منطق، به ظاهر بینشان فاصله‌ای وجود داشت، در وارد آوردن فشار روی شهریار [ محمدحسین بهجت تبریزی ]  شریک بودند، و شهریار [ محمدحسین بهجت تبریزی ] ، محکم و قرص ایستاده بود.»

بیانات در دیدار اعضای کنگره بزرگداشت استاد شهریار / ۱۳۷۱/۰۹/۱۱ 

شهریار ( محمدحسین بهجت تبریزی ) ، شاعری مخلص و متواضع

شهریار [ محمدحسین بهجت تبریزی ] شاعر متواضعی بود. دنبال نام و نشان نبود و برای خدا و وظیفه کار می‌کرد، و حالا خدای متعال، پاداش او را می‌دهد. امروز شهریار [ محمدحسین بهجت تبریزی ] در داخل کشور ما یک چهرهٔ بسیار نورانی است. چند شب پیش، سیما مراسمی را به مناسبت هفتهٔ بسیج نشان می‌داد، که شهریار در آن مراسم بود.

این چند روزه، هفتهٔ بسیج بود و در یکی از مراسم بسیج، شهریار [ محمدحسین بهجت تبریزی ] شعر می‌خواند و در سیما او را نشان می‌دادند. من مطمئنم که آن بخش از برنامه را همهٔ مردم؛ یعنی هرکس که توانست تماشا کرد.

من خودم می‌خواستم بخوابم، دیدم در اتاق بچه‌ها تلویزیون روشن است و صدای شهریار می‌آید. رفتم تماشا کنم، دیدم بچه‌ها همه‌شان ایستاده‌اند و تماشا می‌کنند. این، محبوبیت عجیبی است که شهریار [ محمدحسین بهجت تبریزی ] پیدا کرده. این، به خاطر خدمات و کار برای خدا بود، که او انجام داد.

شهریار [ محمدحسین بهجت تبریزی ] قطعاً ماندنی است. از آن شعرایی است که مثل سعدی و حافظ و از این قبیل، در دوران‌های بعد از دوران خودش، معروف‌تر و بزرگ‌تر خواهد شد.۱۳۷۱/۰۹/۱۱

شهریار ( محمدحسین بهجت تبریزی )؛ شاعری مأنوس با قرآن و معنویات

شهریار [ محمدحسین بهجت تبریزی ] در دوران مهمی از زندگیاش – در حدود شاید سیسال آخر زندگیاش – دوران عرفانی و معنوی بسیار زیبایی را گذراند و به انس با قرآن و انس با معنویات و خودسازی پرداخت. یعنی به خودش رسید و سعی کرد باطن و معنویت خودش را صفایی ببخشد.

خود او در اشعار بیست، سی سال اخیر، این معنا را به روشنی بیان کرده است. حتی آن‌طور که شنیدم – شاید از خودش شنیدم؛ الان درست یادم نیست – ایشان یک قرآن هم به خط خودش نوشت. شاید هم تمام نکرده … به‌هرحال، این در ذهنم هست که مشغول نوشتن قرآنی بوده است.۱۳۷۱/۰۹/۱۱