در استفاده از فناوری‌های ارتباطی هول نشویم

 متاسفانه شبکه‌های انفرادی جای شبکه‌های اجتماعی را گرفته است

 

شبکه‌های انفرادی جای شبکه‌های اجتماعی را گرفته است همیشه و همه‌جا و در تمام مقالات اجتماعی، از هجوم تکنولوژی و پیشرفت‌های هر روزه آن که روی زندگی امروزی سایه انداخته است، داد سخن می‌دهند و از آن به عنوان یکی از معضلات زندگی امروزی نام می‌برند.

 

شبکه‌های اجتماعی و حضور پررنگ آن در زندگی امروزی را از جمله دلایل تغییر سبک زندگی ایرانی،اسلامی می‌دانند و تنهایی انسان امروزی را به گردن این فناوری می‌اندازند. برخی معتقدند شبکه‌های اجتماعی برخلاف نامشان، انسان را از داشتن روابط انسانی صحیح و فرح‌بخش دور کرده‌اند و او را هر روز تنهاتر از قبل می‌کنند و در واقع به آنها باید گفت شبکه‌های انفرادی.

 

شاید این عقیده بیراه هم نباشد وقتی با استفاده افراط‌گونه از این شبکه‌ها، مهمانی‌ها و دورهمی‌های گرم فامیلی گذشته به محافل سرد و بی‌روح امروزی تبدیل می‌شود باید هم این سردی روابط را به گردن این فناوری نوپا انداخت و به آن دورهمی‌ها باید گفت شبکه‌های اجتماعی و این سر در موبایل بودن‌ها را باید گفت شبکه‌های انفرادی.

 

در واقع ما ایرانی‌ها مردمانی هستیم که وقتی چیز جدیدی کشف می‌کنیم در استفاده از آن دچار هول و دستپاچگی می‌شویم. تمام وقت و زندگی خود را وسط می‌گذاریم و خود را با این کشف جدید خفه می‌کنیم. شبکه‌های اجتماعی از همان کشف‌های ایرانی‌هاست که در ابتدای حضورش در جامعه، به دلیل هول شدن افراد از این فناوری نوین که به راحتی می‌توانستند با دوستان خود در هر کجای دنیا ارتباط برقرار کنند دچار جوزدگی شدند.

 

اکنون بعد از گذشت چندین سال از ورود شبکه‌های اجتماعی به زندگی ایرانی، شاید درست نباشد درباره خوب یا بد بودن این فناوری نظر کلی بدهیم که این فناوری مطلقاً خوب یا  بد است. همانقدر که برخی معتقدند این شبکه‌ها افراد را منزوی و تنهاتر کرده است می‌توان گفت چرخیدن در این شبکه‌ها و حال و احوال با دوست‌های دیده و نادیده می‌تواند منجر به احساس بهتر و نشاط بیشتر فرد هم شود.

 

واقعیت این است که شبکه‌های اجتماعی و تأثیرات آن بر سبک زندگی افراد بستگی به طرز استفاده افراد، ویژگی‌های شخصیتی و شرایط زندگی آنها در این زمینه دارد. اما برای اینکه بتوانیم از این شبکه‌های اجتماعی لذت کافی ببریم بهتر است چند نکته را در نظر بگیریم. نکته اول اینکه اسیر و معتاد این شبکه‌ها نشویم که ما را از کار و زندگی می‌اندازد.

 

در این زمینه می‌توانیم دست به گزینش آدم‌ها بزنیم و دوستان و آشنایانی را که کمتر می‌بینیم در فضای مجازی پیدا کنیم و با هم در ارتباط باشیم و از این ارتباط و دوستی لذت ببریم. حد و حدود خود را بشناسیم. قبل از هر چیز ما باید جایگاه خودمان را بدانیم و حد و مرزهایمان را مشخص کنیم.

 

وقت‌گذرانی و پرسه زدن در شبکه‌های اجتماعی را راهی برای جبران کمبودهای عاطفی خود ندانیم و در شبکه‌های اجتماعی به دنبال پرکردن خلأهای زندگی خود نباشیم زیرا افراط در استفاده از آن بیماری‌زاست و حتی موجب بیزاری از هر نوع ارتباط می‌شود و به همین دلیل است که بسیاری از کاربران اینستاگرام پس از یک دوره حضور افراطی در این شبکه ناگهان غیبشان می‌زند و کلاً اینستاگرام را کنار می‌گذارند.

 

در استفاده از این شبکه‌ها افراط نکنیم و از صبح تا شب و از شب تا صبح، سرمان تو گوشی و تبلت‌مان نباشد زیرا در اینصورت تبدیل به یک معتاد می‌شویم و آخر اعتیاد هم که معلوم است چه خواهد شد.

 

یادداشتی از  حسین گل محمدی

 

[su_note]

درادامه بخوانید »» 

تاثیرات استفاده از شبکه‌های اجتماعی بر زنان و حریم خصوصی+صوت 

ویسگون شبکه اجتماعی اشتراک عکس برای ایرانیان

[/su_note]

 

نقد حال و هوای افراطی برخی کاربران شبکه‌های اجتماعی

جوگرفتگی از برق‌گرفتگی خطرناک‌تر است!

آیا تا به حال جوگیر شده‌اید؟ یا با افرادی که خیلی زود جوگیر می‌شوند برخورد داشته‌اید؟ حتماً هم این جمله « ما چقدر جوگیر هستیم» را هم زیاد شنیده‌اید. آدمی را می‌شناختم که بسیار تحت تأثیر شرایط محیط خود قرار می‌گرفت و کارهایی را انجام می‌داد که برایم بسیار عجیب بود. یادم است در مجلس مهمانی که با هم حضور داشتیم طبق روال همه مهمانی‌های امروزی، بحث داغی بین مهمانان به راه افتاد که این دوست ما هم در این بحث و گفت‌وگو به شدت شرکت کرده بود.

با گذشت چند دقیقه بحث به اوج خود رسید و مهمان‌ها به دو گروه موافق و مخالف تقسیم شدند. ناگهان این دوست ما با چهره برافروخته از جای خود بلند شد و شروع کرد با حرکات تند دست‌هایش، نظر و عقیده‌اش را به دیگران القا کردن. به قدری تحت تأثیر افرادی که با او هم‌عقیده بودند قرار گرفته و جوگیر شده بود که دیگر کنترل رفتار و گفتارش را نداشت و حرکاتی از خود نشان می‌داد که من به شدت نگرانش شدم، تا جایی که به سمتش رفتم و او را به آرامش دعوت کردم.

بعد از مهمانی با خنده به او گفتم: « آدم رو برق بگیره ولی جو نگیره! دوست عزیز این چه کاری بود تو کردی؟ هم به خودت هیجان بیش از حد وارد کردی هم مجلس مهمانی را به هم ریختی! » بنده خدا بعد از اینکه هیجانش خوابید خودش هم از دست خودش شاکی و عصبانی شده بود و می‌گفت این یک ضعف بزرگ من است که نمی‌توانم رفتار و گفتار خودم را تحت کنترل داشته باشم و همیشه این جوزدگی برایم مشکل‌ساز شده است.

[su_note note_color=”#c8e6c9″]

در ادامه بخوانید »» اینستاگرام بیش از هر شبکه دیگری، سلامت ذهنی افراد را تهدید میکند

[/su_note]

جوگیری مردم با شبکه‌های مجازی

اینکه ما از چه زمانی مردمان جوگیری بودیم مشخص نیست ولی به یمن حضور گسترده شبکه‌های اجتماعی، چند سالی است که به کرات شاهد جوگیر شدن مردم جامعه در موقعیت‌های مختلف هستیم. فرقی هم ندارد در چه گروه سنی یا  اجتماعی هستیم. از هر قشر و صنفی که باشیم خیلی زود نسبت به موضوعات مختلف واکنش هیجانی نشان می‌دهیم که مبادا از قافله عقب بمانیم!

شاید اگر مسابقه جوگیری در سطح دنیا برگزار می‌شد ما مقام اول را کسب می‌کردیم و جام را به خانه می‌آوردیم! آنقدر سریع نسبت به وقایع واکنش نشان می‌دهیم که ناگفتنی است! خوب یا بد، درست یا غلط، این جوگیری مهم نیست. مهم این است که همه مردم دنیا با خبر می‌شوند و جوزدگی‌های یک ملت را در رأس خبرهایشان می‌نشانند.

از حمله یکهویی ایرانی‌ها در شبکه‌های اجتماعی به صفحه شخصی فلان فوتبالیست یا فلان مجری و… گرفته تا شادی و خوشحالی مردم در خیابان‌ها بعد از برد تیم ملی!

یا  تمام مدت منتظریم یک کسی در یک جایی حتی در فلات دور، حرکتی را انجام دهد تا ما هم پیرو او همان کار را انجام دهیم یا  یک چهره معروف وطنی و غیروطنی مرتکب خطا و اشتباهی سهوی یا  عمدی شود که ما آن را سریع به یک سوژه تبدیل کنیم و به قولی روزمان را بسازیم. از مرگ هنرمندان و نوابغ ایران و جهان بگیر تا بادهای سوئیس و سلفی سیاستمداران و غیره که این روزها بدجوری شبکه‌های اجتماعی را به خود مشغول کرده است.

کلاً مردم جوگیری هستیم! حتماً شما هم جریانات مختلفی را که در حاشیه فوت هنرمند و کارگردان بزرگ کشورمان رخ داد، می‌دانید. از دست دادن این کارگردان فقید، شوک بزرگی برای جامعه هنری و غیرهنری کشورمان بود درست! ولی بعضی از هنرمندان و افراد عادی جامعه واکنش‌هایی نسبت به این خبر از خود نشان دادند که بسیار حیرت‌آور بود.

از طومارنویسی هنرمند و غیرهنرمند علیه جامعه پزشکی بگیرید تا درخواست اشد مجازات برای دکتر معالج بیچاره و غیره. در آن روزها هر کدام از شبکه‌های اجتماعی را که باز می‌کردیم با پست‌ها و کامنت‌هایی مواجهه می‌شدیم که کاملاً معلوم بود این افراد جوزده برای اینکه از این قافله عقب نمانند آتش به هیزم این جریان می‌انداختند که این جوزدگی فقط باعث شد جامعه هنری و پزشکی ما رودرروی هم قرار بگیرند.

ما حتی در کمک کردن هم جوزده هستیم. آنقدر سریع درگیر جو و فضای کمک‌های خیریه قرار می‌گیریم که بدون هیچ گونه تحقیق و بررسی‌ای درباره مراکز خیریه مربوطه و اینکه بدانیم این خیریه برای کی و کجاست سریع و شتاب‌زده کمک می‌کنیم تا فقط به همه نشان بدهیم که ما خیلی خیر هستیم.

در بسیاری از گروه‌های تلگرامی پیام‌هایی حاوی یک شماره حساب و کلی التماس و خواهش برای کمک به یک نیازمند منتشر می‌شود که گاهی از صحت و سقم این پیام آگاه نیستیم و کاملاً هم مشخص است که دست به دست چرخیده تا به ما رسیده و چون از طرف یکی از دوستان ما منتشر شده است سریع برای کمک اعلام آمادگی می‌کنیم.

در این میان قطعاً افراد سودجویی هستند که از این معرکه جوزدگی افراد، سوءاستفاده می‌کنند و کلاهبرداری‌هایی را انجام می‌دهند. نوع دیگری از جوزدگی مردم ما شرکت در حرکات نمایشی در حمایت از بیماری‌های خاص است، مثل چالش سطل یخ که خیلی از افراد جوزده فقط برای جلب توجه، یک سطل یخ روی سر خود می‌ریختند و در اینستاگرام به اشتراک می‌گذاشتند که این چالش با این جوزدگی مردم از هدف اصلی خود خارج شد.

یا مورد اخیر جوزدگی افراد در شبکه‌های اجتماعی، خبر شهادت یکی از مدافعان حرم بود که چه واکنش‌های شتاب‌زده‌ای را در این مورد شاهد بودیم. چه سخنانی را از بعضی از افراد و بعضا چهره‌های معروف مردمی خواندیم و شنیدم که هیچ ربطی به آرمان‌های والای این شهید بزرگوار نداشت و فقط تعجب و حیرت همگان را نسبت به این موضع‌گیری‌های شتاب‌زده برانگیخت.

اما باید این را بدانیم که این دست به دست شدن‌ها و یک کلاغ چهل کلاغ شدن‌های اخبار و رویدادها تنها باعث می‌شود که واقعیت جریان در زیر لایه‌های جوزدگی گم شود و آنچه پیام اصلی این جریان است نادیده گرفته شود. مثل برخی از اتفاقات که جرقه آنها در فضاهای اجتماعی‌زده شده و در یک حرکت هیجانی، موضوعی که فقط در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شد به فضای واقعی کشیده می‌شود و گاهی جریانات دیگری را هم به همراه دارد.

در ماجرای گم شدن و مرگ آنیتای هشت ماهه، آنقدر جوزدگی در آن بالا بود که در مراسم ترحیم این کودک شاهد رفتارهای عجیب و غریبی از سوی برخی افراد بودیم، خانواده‌هایی که فرزندان خردسال خود را برای همدردی یا به دلایل دیگری به آغوش این پدر داغ‌دیده می‌سپردند که باعث داغ‌دیدگی بیشتر او می‌شد و در نهایت جوزدگی، این جریان را با خبر فوت پدر آنیتا تمام کردند! که در واقع یک شایعه بیش نبود.

انبوه خلق و جوزدگی

در جامعه امروزی افرادی که جوگیر یا  جوزده هستند یا  به عبارتی خیلی سریع دچار هیجان می‌شوند کم نیستند. تمام این افراد تحت تأثیر شرایط محیط پیرامون خود جوگیر یا  دچار هیجان شده و رفتاهای نابهنجاری را بروز می‌دهند. از نظر رفتارشناسی «جوگیر شدن» به معنای اسیر عوامل محیطی و تسلیم فشارهای محیط شدن و تن دادن به خواسته‌های اطرافیان اعم از دوستان یا همراهان است.

«جوگیر شدن» به تعبیری به حالتی اطلاق می‌شود که فرد هنگامی که تحت فشار رفتارهای محیطی قرار می‌گیرد، برای همرنگ شدن با آن دست به کارهایی می‌زند که در شرایط عادی امکان ندارد به انجام آن حرکت‌ها اقدام کند. رفتارهایی همچون استفاده از مواد مخدر، کشیدن سیگار یا سایر هنجارشکنی‌هایی که مغایر با اصول اخلاقی و رفتاری است و همه و همه ناشی از جوگیر شدن بعضی از افراد است.

بعضی از حرکت‌های سیاسی یا اجتماعی که در جامعه شاهد آن هستیم نیز ریشه در جوگیر شدن افراد دارد. جوگیری بیشتر در سنین بین 11 سال تا 25 بیشتر دیده می‌شود و «جوگیر شدن» در این سن و سال موجب گرفتار شدن جوانان و نوجوانان در آسیب‌های اجتماعی و رفتاری می‌شود و خطر انحراف و ناهنجاری‌های ناشی از «جوگیر شدن» در این سنین بیشتر است.

گوستاو لوبون جامعه‌شناس فرانسوی در حوزه روانشناسی اجتماعی نظریه انبوه خلق را مطرح می‌کند. انبوه خلق به عده‌ای از افراد گفته می‌شود که در عمل مشخصی یا بروز حادثه‌ای گرد هم می‌آیند و دارای ویژگی‌هایی چون وجود احساسات و هیجانات آنی، نداشتن تشکل و انسجام، به وجود ارتباط موقت و ناپایدار میان افراد، از دست دادن حس تشخیص و پیوستن به گروه و در نهایت نبود هدف قبلی و اندیشیده می‌باشند.

همین آشوب‌های خیابانی سال 88 نمونه بارز این نظریه است، بسیاری از جوانان و نوجوانان اسیر جو موجود شدند و برای خودنمایی در مقابل هم سن و سال‌ها یا جنس مخالف اقدام به برخی کارها کردند. شاید 70درصد از جوانان و نوجوانان برای اینکه به اصطلاح از قافله عقب نمانند و با جو موجود همرنگ شوند در برخی از آشوب‌ها حضور داشتند وگرنه در شرایط عادی محال بود دست به چنین کارهایی بزنند.

امروزه نیز شاهد این انبوه خلق‌ها یا  جوزدگی‌های جمعی افراد هستیم. انبوه خلق‌هایی در قالب شبکه‌های اجتماعی که در بعضی موارد از قاب گوشی های موبایل و تبلت‌ها خارج شده و شکل ظاهری به خود می‌گیرد. انبوه خلقی که با جوزدگی فراوان بعد از برد تیمشان برای خوشحالی و پایکوبی به خیابان‌ها آمده و نظم شهر را به هم می‌زنند یا  برعکس بعد از باخت تیم مورد علاقه‌شان دست به تخریب وسایل نقلیه عمومی یا  هتاکی و فحاشی به داور و مربی و بازیکن تیم مورد نظر می‌زنند.

[su_note note_color=”#c8e6c9″]

در ادامه بخوانید » « من شاخ اینستا هستم » بررسی مشکلات روانی خودشیفته ها در اینستاگرام

[/su_note]

   نه گفتن، درمان جوزدگی

همانطور که گفته شد جوگیری در سنین نوجوانی و جوانی بیشتر بروز پیدا می‌کند، بنابراین جوگیری به عنوان یک ناهنجاری رفتاری ممکن است منجر به سقوط آنها به اعتیاد یا دچار شدن به افسردگی یا آسیب‌هایی همچون فرار از خانه، ترک تحصیل، خرابکاری‌های سیاسی و حتی خودکشی شود. اما با آموزش مهارت‌های زندگی و واقع‌گرایی به جوانان می‌توان از این حس «جوگیر» شدنشان در مسیر درست و سازنده‌ای استفاده کرد.

امروزه شبکه‌های اجتماعی بستری برای بروز این ناهنجاری رفتاری است و برای اینکه نوجوان و جوان ما دچار جوزدگی در هیچ زمان و مکانی نشوند بهتر است به آنها نه گفتن را آموزش دهیم. از نگاه آسیب‌شناسی رفتاری، آموزش‌های مهارت‌های زندگی به‌ویژه مهارت گفتن «نه» اصلی‌ترین واکسن برای جلوگیری از گرفتاری در این بیماری رفتاری است.

ترسیدن از تمسخر یا تبرئه کردن خود از اتهام ترسو بودن و امثال آن سبب می‌شود تا جوانان قدرت «نه» گفتن به دعوت‌ها و خواسته‌های نامعقول و ضداخلاقی و مخالفت با ارزش‌ها را از دست بدهند و این مسئله زیربنای اصلی جوگیری آنان است.

جوگیر شدن ریشه رفتاری دارد و به خاطر خلأ رفتارهای سالم و پیشگیری‌کننده به‌وجود می‌آید. الگوهای رفتاری سالم باید در خانواده و مدرسه ارائه شود. جوانانی که مهارت‌های زندگی را آموخته‌اند یا در خانواده‌های اصیل و ارزشی تربیت شده‌اند هرگز اسیر جوزدگی نمی‌شوند.

یادداشتی از خانم مریم ترابی در روزنامه جوان

 

 

روزانه تعداد زیادی لینک در افسران منتشر می‌شود و برخی از آن‌ها به خوبی دیده نمی‌شوند . باید بدانید بهترین زمان ارسال لینک بستگی به حرفه و مخاطب شما دارد . با کمی تلاش بیشتر و کمی تفکر خلاقانه می توانید بهترین زمان را برای خود مشخص کنید در این مقاله نکاتی برایتان نوشته ایم تا با به‌کارگیری این نکات هر لینک شما در افسران برگزیده شود

در ادامه با بنیانا همراه باشید.

روی درک مخاطب تمرکز کنید

بررسی ها نشان می دهد که یک لینک افسرانی در طول  یک ساعت پس از انتشار نصف دسترسی و رای خود را دریافت می کند. به این ترتیب شما باید تشخیص دهید چه زمانی طرفدارانتان در افسران هستند و ارسال لینک را در همان ساعت برنامه ریزی کنید .

مخاطب خود را بشناسید

به سیاهه رای دهندگان لینک های خود نگاهی بیندازید , آن‌ها ممکن است نسبت به انچه شما فکر می کنید متفاوت باشند ؛ می توانید جنسیت افراد را با باز کردن پنجره رای دهندگان از منوی سمت راست تشخیص دهید  .

حالا که اطلاعاتی درباره مخاطبان خود دارید , درباره روز آن‌ها فکر کنید  آیا طرفدار یا مخاطب شما یک مادر است ؟ یادانش آموز ؟ در نظر گرفتن همه این عوامل به شما کمک می کند تا بهترین زمان ارسال لینک در افسران را بیابید.

آنچه را می دانید به کار گیرید

برای موثر بودن لینک ها از اطلاعاتی که روزانه از خبرگزاری ها دریافت می کنید نیز استفاده کنید  سعی کنید لینک شما متنی مناسب و چالش برانگیز داشته باشد و کنار آن از طرفدارن خود بازخورد دریافت کنید و درباره نظرشان برای نوشتن لینک بعدی فکر کنید .

آمارهای استفاده از افسران

امروزه افرادی بیشتری نسبت به گذشته از طریق موبایل یا نسخه اندروید به افسران دسترسی دارند

هر روز هزاران نفر در افسران فعال هستند صاحبان گوشی های هوشمند , وبلاگ نویسان و دانشجویان وقت بیشتری را برای بررسی لینک های افسران صرف می‌کنند.

احتمالا کاربران به محض بازگشت از کار یا پایان ساعت اداری در حال دسترسی به موبایل یا خواندن لینک هستند . ماه‌های گذشته که در حال بررسی ارسال لینک بین ساعات 13 تا 15 روی صفحه افسران بنیانا بودیم به نتایج جالبی رسیدیم ,کاربران افسران دوست دارند بعد از خوردن نهار لینک های افسران را بخوانند و رخدادهایشان را بررسی کنند . این افراد تقریباً دو برابر در آخر هفته‌ها نسب به روزهای دیگر  هفته زمان صرف دیدن لینک های افسران می کنند

سریع نتیجه گیری نکنید ,کمی فکر کنید روزهای اخر هفته بین ساعت پنج تا هشت بعد از ظهر لزوما بهترین زمان ارسال لینک در افسران نیست ؛در این ساعات ارسال لینک شما برابر  است با رقابت با صدها لینک خبری سایت ها و وبلاگ‌های دیگر که در افسران به اشتراک گذاشته می‌شوند

زمانی که در کل لینک های کمی در حال جریان است ,سعی کنید ان نقطه غیر اوج شیرین توجه مخاطبان را مشخص کنید ؛ زمانی که در آن اکثر مخاطبان شما در افسران هستند و حداقل لینک ها در جریان است . هم چنین بررسی ها نشان می دهد بیش از نیمی از کاربران تنها زمانی که در دانشگاه یا سرکار نیستند به افسران متصل می شوند .

حال بیایید بهترین زمان ارسال لینک در افسران را مرور کنیم :

اول صبح

فاصله بین برگشتن از کار تا صرف شام

زمان خواب

زمان‌های ذکر شده در ذیل برای ارسال لینک توصیه نمی‌شود

در حین ساعت کاری از نه صبح تا دوازده

بعد از شام (زمان تماشای تلویزیون )

آخر هفته ها

بهترین زمان ارسال لینک در افسران هنگامی است که مخاطبان شما آن را خواهند دید و این اتفاقی بی نظیر برای کار و حرفه‌تان خواهد بود .

در ادامه بازنشر نوشته استاد شهاب مرادی که در اردیبهشت سال 91 منتشر شده است را می‌خوانید

[divider]

شاید اولین باری که یک دانشجو لینکی را برایم ایمیل کرد تا آتش شور انقلابی‌ام را شعله ور کند و مرا به واکنش وادار کند، خیلی نگذشته بود که دیدم ایمیل‌های گروهی دست به دست می‌چرخد و لحظه به لحظه دامنهٔ مخاطبش افزوده می‌شود؛

ایمیلی که حکایت از توهین یک هتاکِ بی دین، به یکی از مقدسات در یک صفحه از بیکرانهٔ اینترنت می‌کرد و تشویق برخی از جوانان پاک و مؤمن که جوًیی احساسی و عاطفی در دفاع از مقدسات در فضای مجازی علی الخصوص در فیس بوک به راه انداخته بودند و به تدریج خبرش با به به و چَه چَه در وبلاگ‌ها و سایت‌ها منتشر شد.

با دیدن این اتفاقات نگران تر می‌شدم چون معلوم بود که این فضا و یادآوری و تکرار توهین و دفاع مستقیم! و دامن زدن به ماجرا یعنی زمینه ای برای تکثیر و تشدید توهین‌ها و تغییر روش‌های ملحدان و بیماران سخت روانی که فزادهم الله مرضا.

 

این نکته را نمی‌خواستم اینجا و یا در تلویزیون و منابر به صورت عمومی بگویم لذا در کلاس‌هایم نظرم را همان موقع گفتم و اجمالاً مخالفتم را بیان کردم اما ظاهراً ناچاریم این تذکر لازم و ضروری را صورت عمومی بیان کنیم.

این که مُد شده؛ هر کس از جدیدترین بیانات یک دیوانهٔ بی خرد، زودتر اطلاع داشته باشد، از سایرین، مؤمن تر و انقلابی تر است، از یک سو، مؤمنین را در مسابقه زودتر باخبرشدن و سریع اعلام کردن موارد مشابه می‌اندازد و از سویی بهترین فرصت و قوی‌ترین رسانهٔ رایگان را برای چهره شدن و جهانی شدن یک دیوانه مهیا می‌کند.

وقتی اروپا تمام ظرفیت تبلیغی خود را پای دفاع از یک زن بدکارهٔ قاتل می‌آورد، پس جا برای چند دیوانهٔ بی دین هم هست!… البته اگر ما دست به دست هم دهیم و نام او را بر سر زبان‌ها بیاندازیم و به سرعت از یک ناشناسِ بیمار -تاکید می‌کنم- یک چهرهٔ معروفِ مخالف جمهوری اسلامی و مخالف شیعه بسازیم. و چالشی به چالش‌هایمان اضافه کنیم. 

در زمان تهدید آن کشیش دیوانه امریکایی در برنامه زنده این شب‌ها نظرم را بیان کردم؛ و درخواست کردم از رسانه ملی و کارشناسان که «نام این فرد را نیاورید. او را عَلَم و معروف جلوه ندهید -چون معروف نیست- و آدرس کلیسای کوچک او را ندهید.

چون تمام این بازی موهن را درآورده فقط برای دیده شدن و کسب امتیاز در امریکا و غرب. او را تحقیر کنید و از دانستن نامش یا فامیلی او تجاهل کنید! برای او گزارش خبری نسازید.» اما شهوتِ عجیب و غریب “خود برتر” جلوه دادن و خود را آشنا به ۷ میلیارد سکنه زمین نشان دادن،
 

 در بسیاری از چهره‌ها هست و به مدد همین گوگلِ کذا و کذا تمام جزییاتی که خودشان می‌خواهند، را فرد به دست می‌آورد و با مباهات بیان می‌کند و خلق الله هم می گویند به به چقدر این فلانی دشمن شناس است. واقعاً باید از این بی تدبیری‌ها احساس خطر کرد.

کسی انکار نمی‌کند “دفاع نادرست و روش‌های ناصحیح و هیجانی” راه کاری مناسب و مدبرانه ای برای مقابله نیست اما مشکل اینجاست که از کجا معلوم که این روش درست است یا آن روش؟ و ظاهراً فقط چاره آزمون و خطاست! و متاسفانه هزینهٔ این آزمون و خطاها را که قابل محاسبه هم نیست، کسی به عهده نمی‌گیرد و اگر به عهده بگیرد آیا قابل جبران است؟
متحیرم که چرا همه سربازان این خط “آتش به اختیار” عمل می‌کنند و از دیگران انتظار پیروی و تأیید و همراهی دارند مگر اهالی این جبهه با فرماندهٔ خود قطع ارتباط‌اند؟! اگر گروهی از لشکر توحید از فرمانده خود و سلسله مراتب فرماندهی انتظار تبعیت و همراهی داشته باشند سابقه تاریخی ما آن‌ها را نهروانی می‌نامد، نه شُرطَةُ الخَمیس!

چرا این نوع واکنش‌های ناصحیح تقبیح نمی‌شود؟! آیا این روش‌ها مثلاً همین اطلاع رسانی‌های سایت‌های تحلیلی خبری یا ایمیل‌های گروهی فوری و یا همین دهه گرفتن‌های اینترنتی در کنترل این موارد تأثیر داشته؟؟

جسارتا پیشنهاد می‌کنم:
۱. خوب است  ماده ۵۱۳ قانون مجازات اسلامی را بخوانید: [هرکس به مقدسات اسلام و یا هر یک از انبیاء عظام یا ائمه طاهرین (ع) یا حضرت صدیقه طاهره (س) اهانت نماید اگر مشمول حکم ساب النبی باشداعدام می‌شود و در غیر این صورت به حبس از یک تا پنج سال محکوم خواهد شد.] و فهرست محتوای مجرمانه؛ موضوع ماده ۲۱ قانون جرائم رایانه ای را هم ببینید.همهٔ تمهیدات قانونی برای کنترل و مدیریت این موارد در قانون پیش بینی شده فقط باید سطح انتظار و توقع اجتماعی از دستگاه‌های نظارتی و قضایی ارتقاء پیدا کند.

 

۲. اگر این نوع موارد را که کم نیستند درجایی دیدید آدرس مطلب آن را برای دوستانتان ارسال نکنید.

۳. اگر کسی برای شما ارسال کرد از مراجعه و دیدن لینک آن مطلب خودداری کنید حتی اگر دوست صمیمی شما برایتان نوشته باشد: «ببین چه توهین‌هایی کرده و یا حتی چه شبهاتی وارد می‌کنند» جدا خودداری کنید. جنگ کلیک‌ها و امتیارات فیس بوکی و الِکسایی و… است و کسب رنکینگ‌های مجازی و سیاسی-اجتماعی پیاده نظام صف دشمن است!

۴. و حتماً آدرس آن صفحه را جهت پیگیری و اقدام قضایی خردمندانه و دور از هیاهو به مراجع قانونی از طریق این لینک گزارش کنید و بدانید که بعد از آن هیچ مسئولیتی در قبال اطلاع رسانی ندارید!

۵. اگر در جمع خانواده و دوستان در این خصوص صحبت شد، تجاهل و تغافل کنید و با ذکر تبری از دشمنان اسلام و بی اهمیت دانستن این اتفاقات، محترمانه درخواست کنید موضوع گفتگو عوض شود.

۶. فراموش نکنیم انتشار این نوع اخبار از مصادیق اشاعه فحشاست و معصیت است.

۷. هرچند همهٔ دلایلم را بیان نکردم اما از شما درخواست می‌کنم دراین باره دقیق تر تأمل و تفکر کنید.

۸. مراقب سلامت روح لطیف و پاک خودتان باشید و اگر چنین مواردی را دیده‌اید یا خوانده‌اید، خود را دلداری بدهید که هرچند خدا همیشه دشمن داشته و دارد اما الاسلام یَعلو و لا یُعلی علیه و بدانید که سال‌ها و قرن‌ها بدترین جسارت‌ها به انبیاء و ائمه سلام الله علیهم اجمعین شد اما اسلام زنده است و رو به گسترش و توسعه. چه جسارتی بالاتر از شهادت امام حسین و اسارت اهل بیتش اما ببینید این اسلام و امام حسین است که زنده است و حیات بخش!

 

چند نکته کوتاه و بدون شرح در مورد زمینه‌های بروز این نوع رفتارها:
 – نقش اختلالات حاد روانی در این گونه رفتارهای هنجارشکن باید جدی تر تلقی شود. ارتباط روشن برخی اختلالات سایکوتیک با برخی معضلات سیاسی-اجتماعی و اجتماعی-فرهنگی را نمی‌شود انکار کرد و لزوم توجه و بررسی موضوع  از ناحیه نظام خیلی ضروری به نظر می‌رسد.
تا همه با هم بتوانیم با تحلیلی روشن و غیر ژورنالیستی از زمینه‌های بروز این نوع رفتارهای خشم آلودِ ملحدانه، به مدیریت زمینه‌های بروز آن پرداخته شود.

 – توجه و اهمیت دادن به “تشخیص، درمان و مراقبت” از بیماران حاد روانی مسئله مهمی است. و این مسئله پیش از آن که به حوزه سلامت و درمان مربوط شود حوزه مسائل اجتماعی و فرهنگی را درگیر می‌کند.
هیچ می دانید در تهران تخت خالی در بیمارستان‌های روانی به سختی پیدا می‌شود و برخی روانپزشک ها -از جمله همکارانم در زندگی بهتر- برای بستری کردن یک بیمار اورژانس چند روزی تا دوهفته باید معطل باشند. این شرح حال بیمارانی سایکوتیکی است که خود یا خانواده آن‌ها برای درمان اقدام می‌کنند.

 – تأثیر کش مکش‌های والدین و اختلافات ادامه دار خانوادگی در بروز رفتارهای ناهنجار ریز و درشت مؤثر است.

 – قبلاً هم ابراز نگرانی کردم که باید برای حفظ سلامت روانی کودکانمان و سلامت و تعادل هیجانی جوانان تدابیری علمی و عملیاتی طراحی کرد؛ تدابیری غیر فضایی، خداپسندانه و غیر تبلیغاتی.

 

 

 از این حرف‌ها بگذریم؛ اجازه بدهید دو نکته ساده هیئتی عرض کنم:
الف) شما روضهٔ ماهیانه دارید؟ مجالسی که در قدیم خیلی رایج بود و یک روحانی در کمتر از یک ساعت، چند مسئله شرعی و اعتقادی را بیان می‌کرد با کمی موعظه و خودش یا یک مداح با ذکر توسل، روضه ای می‌خواند و چشم‌ها تر می‌شد و  امن یجیب و دعا و جلسه با یک چای ساده تمام می‌شد.

 

نه لازم بود مداح و سخنران کشوری باشند و مشهور و نه لازم بود برای جلسه تدارکات پیچیده و سختی در نظر گرفت؛ فقط یک اعلام ساده به در و همسایه و فامیل که ما مثلاً سوم ماه قمری ساعت ۶ بعداز ظهر روضه داریم.

به این نوع جلسات بسیار نیازمندیم. مخالف جلسات عمومی گسترده نیستم اما تأثیر این نوع مجالس روضهٔ خانگی را بسیار بیشتر از مجالس چند ده هزار نفری می دانم و هر دو را لازم. اگر چنین رسمی ندارید امتحان کنید.

ب) هیئت هفتگی چطور دارید؟ مثلاً ما از زمانی که با دوستانمون -که امروز اغلب روحانی هستند- هیئت متوسلین به حضرت امام هادی علیه السلام را در دهه ۶۰ -دهه دوم زندگی مان- تأسیس کردیم، همه خانوادگی تعلق خاطر و عشقی به آن داریم و نذر و نیازها و توسلات مان اغلب درآن جاست. 

 

منبع : سایت استاد شهاب مرادی