خودپسندی یا همان «عُجب» عامل سقوط انسان و جن است؛ چنان‌که ابلیس به سبب همین «انا خیرمنه» گفتن و خودبرتربینی (ص، آیه 76؛ اعراف، آیه 12) و نیز تکبر و بلکه حتی استکبار ظاهری سقوط کرد.(اعراف، آیه 13؛ بقره، آیه 34)
فرق بین خودپسندی و تکبر در این است که تکبر و استکبار میان دو نفر تحقق می‌یابد؛ اما خودپسندی در مقایسه با دیگری نیست؛ در حالی که در تکبر مقایسه انجام می‌شود. در ادامه مطلب همراه رسانه بنیانا باشید…
انسان در زندگی دنیوی گرفتار انواع ابتلائات است تا حقیقت هر کسی دانسته شود و هر آنچه در باطن دارد اظهار کند. از نظر قرآن، کسانی که صراط مستقیم زندگی خویش را بر اساس هدایت‌های فطری عقلی و وحیانی نقلی تنظیم می‌کنند، انسان خدایی می‌شوند و در مقام خلافت الهی قرار می‌گیرند، اما کسانی که بر خلاف آن، سیر می‌کنند گرفتار سقوط می‌شوند و به انسان حیوان و «کالانعام» یا «حطب» یا «حصب» تبدیل می‌شوند.
این اشخاص در حقیقت گرفتار عقوبت الهی در دنیا می‌شوند و حقیقت باطنی‌شان بروز و ظهور می‌کند؛ زیرا مسخ به بوزینه یا خوک برای کسانی است که رفتارشان بیانگر این دو حیوان است؛ چرا که این انسان‌های مسخ شده، در حقیقت روح انسانیت خویش را از دست داده و به ساحت حیوانات و ملکات آنان سقوط کرده‌اند.
نویسنده در این مطلب با بررسی آیات قرآن، درباره حقیقت مسخ انسان در دنیا و علل بروز آن سخن گفته است. در ادامه مطلب همراه رسانه بنیانا باشید
نظام هستی بر عدالت و اعتدال بنیاد نهاده شده است و حتی خداوند بر همین عدالت و اعتدال است که بر عرش قدرت جلوس کرده است؛ بر این اساس اگر انسان بخواهد خدایی شود و صبغه و رنگ الهی به خود گیرد باید همه صفات الهی را به درستی و کمال به دست آورد که مهم‌ترین و اساسی‌ترین آن در نظام هستی، اعتدال و میانه‌روی در امور است.
از آنجا که انسان در جامعه هویت می‌یابد و شاکله وجودی و شخصیت او شکل می‌گیرد، عدالت اجتماعی مهم‌ترین فصل از فصول زندگی بشر را شکل می‌دهد. بر این اساس هر گونه حرکت افراطی و تفریطی بیرون از نظام احسن هستی به معنای خروج از عدالت و اعتدال و گرایش به ظلم و بیداد است که انسان را از خدایی شدن بازمی‌دارد.
مشکل اساسی انسان این است که شرایط برای اجرای عدالت به ویژه در دنیا برای وی دشوار است؛ زیرا انسان هر چند که خود بر پایه نظام عادلانه هستی بر اساس اعتدال آفریده شده اما دو عامل بیرونی وسوسه‌های شیطانی و عامل درونی غرایز انسانی و هواهای نفسانی، او را به سوی افراط و تفریط و خروج از دایره اعتدال و عدالت سوق می‌دهد. این‌گونه است که راه ظلم و ستم را می‌پیماید و از مسیر کمالی بیرونی می‌رود. {در ادامه مطلب همراه وبگاه بنیانا باشید}