درباره حضرت سید علاءالدین حسین بن موسی الکاظم(ع)
حسین بن موسی یکی از فرزندان امام کاظم علیه السلام است. وی از جمله همراهان احمد بن موسی علیه السلام بوده است و در حدود سال 202 ه.ق از مدینه عازم ایران شد و در شیراز به شهادت رسید.
حضرت حسین بن موسی در برخی منابع به سید علاءالدین حسین ملقب گردیده است. «سید علاءالدین حسین بن موسی الکاظم برادر کوچکتر شاهچراغ است. شهادت او بعد از تفرقه امامزادگان در شیراز در محله باغ قتلغ اتفاق افتاد. قتلغ در شیراز باغی داشت که باغبانش مردی دیندار و با مروت بود.
باغبان در شب های جمعه در مکانی بلند نوری را مشاهده می کرد قتلغ خان مالک این باغ نیز این نور را مشاهده کرد دستور داد که محل مزبور را بررسی کنند. قبری یافتند «پس از باز کردن قبر، جسدی بزرگ و باعظمت و شکوه یافتند.
جسد در کمال شادابی و زیبایی بود در یک دست صاحب جسد قرآن مجید و در دیگر دستش شمشیری قرار گرفته بود. با علامت و نشانه هایی دانستند که قبر متعلق به حسین بن موسی علیه السلام است. قتلغ خان آنگاه فرمان داد که قبه و بارگاهی عالی بر سر آن مقبره بنا کردند.
منبع : سایت http://alaeddinhosein.com
زندگی نامه حضرت شاهچراغ علیه السلام
حضرت شاهچراغ(ع) از شخصیت‌های عالی‌مقام و جلیل‌القدر و پرهیزکار بود.
آگاهی درباره زندگی این حضرت بسیار اندک و برخی از مقاطع زندگی ایشان مبهم و در منابع جز به بعضی از قسمت‌های زندگی شاهچراغ(ع) پرداخته نشده است.
در مورد رابطه احمد با پدرش این اندازه آورده‌اند که امام کاظم (ع) او را دوست داشت و ملکی از خود به او بخشید و وی را به بخشندگی و دلیری ستود.
مورخان گزارش داده‌اند که پس از شهادت امام کاظم (ع)، مردم مدینه به لحاظ شخصیتی که احمد داشت، به در خانه او رفته و با وی بیعت کردند و او پیشاپیش جمعیت به مسجد پیغمبر رفت و خطبه‌ای خواند و به مردم گفت: «ای کسانی که با من بیعت کرده‌اید، بدانید که من خودم با برادرم علی (علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) بیعت کرده‌ام و او واجب‌الاطاعة و بر من و شما است که از او اطاعت کنیم» و سپس از منبر پایین آمده و به اتفاق مردم به در خانه برادرش رفته و با حضرت بیعت کردند.
درباره آمدن احمدبن موسی (ع) به ایران و انگیزه او گزارش‌های گوناگون وجود دارد و این قسمت از زندگی وی فاقد شفافیت است.
برخی عقیده دارند که احمد در بغداد ساکن بود و آنگاه که خبر شهادت و در گذشت ناگهانی امام رضا (ع) را شنید، به‌شدت ناراحت شد و گریه کرد، آنگاه با همراهانی بسیار (حدود 3 هزار نفر) به خون‌خواهی و انتقام از مأمون خروج کرد و روی به ایران نهاد.
بر پایه این گزارش او در قم و ری با سپاهیان مأمون جنگید و سرانجام به خراسان آمد و در جایی نزدیک اسفراین طی جنگ با لشکریان مأمون کشته شد.
بعضی دیگر باور دارند که احمد پیش از درگذشت امام رضا (ع) و مقارن با ولایتعهدی او همراه جماعتی قصد ایران کرده تا به برادرش ملحق شود.
بر اساس این گزارش حرکت او به طرف فارس بود.
این گزارش نیز به صورت‌های گوناگون بیان شده است. برخی آورده‌اند که عامل مأمون در نزدیکی شیراز با او جنگید و هنگامی که یاران احمد شنیدند امام رضا (ع) وفات یافته است، متفرق شدند و به سوی شیراز رفتند.
مورّخان در مورد شهادت و یا وفات و محل دفن احمدبن‌موسی نیز اختلاف دارند که این اختلاف مبتنی بر آن است که وی به اسفراین رفته و در آن جا به شهادت رسیده و یا در شیراز وفات یافته و یا به شهادت رسیده است.
برخی عقیده دارند وی در اسفراین به شهادت رسید و در همان جا دفن شد و زیارتگاه او همان جا است.
براین اساس قبر احمد در اسفراین و یا مکان‌های دیگر بوده و آرامگاه شیراز مربوط به احمدبن موسی نیست.
برخی دیگر باور دارند که احمدبن موسی در شیراز در جنگ با عامل مأمون شهید شد و یا این که در این شهر مخفی شد و بعد وفات کرد و در همان جا دفن شد. امین بعد از گزارش آنانی که محل دفن احمد را اسفراین و یا مکان دیگر می‌داند، می‌نویسد: «… و هذا غریب مخالف للمشهور منان مشهده شیراز…».
حقیقت امر آن است که به طور قاطع نمی‌توان گفت قبر وی در کجا قرار دارد، اما شواهد و قرائن دیدگاه آنانی را که قائل هستند شیراز محل دفن احمد است، تأیید می‌کند و مشهور همین است.
محسن امین بعد از بیان عقیده آنانی که محل دفن احمدبن موسی را در اسفراین و یا مکان دیگر می‌دانند، می‌نویسد «این عقیده بعید و مخالف با عقیده مشهور است که محل شهادت و قبر او شیراز است».
تاریخ وفات احمدبن موسی به‌طور دقیق معلوم نیست، اما برخی تاریخ وفات را حدود 203 که همزمان با شهادت امام هشتم (ع) است ذکر کرده‌اند.