مراسم افتتاحیه و آغاز سال تحصیلی جدید «حوزه علمیهٔ دارالحکمة» که پنج سال از تأسیس و ادارهٔ آن تحت اشراف حجت الاسلام علیرضا پناهیان می‌گذرد روز ۲۲ شهریور سال ۹۶ در حسینیهٔ دارالحکمهٔ برگزار شد.
حجت‌الاسلام‌والمسلمین علیرضا پناهیان در این مراسم ضمن بیان سه ویژگی مهم مدرسهٔ علمیه برای ایجاد فضای مناسب رشد و تربیت، به ذکر برخی اشکالات نظام آموزشی حوزه های علمیه فعلی حوزه پرداخت که در ادامه مطلب فرازهایی از این سخنرانی را می‌خوانید
«علاقهٔ به خلق» یکی از اموری است که گاهی در میان علاقه‌مندان به «حق» مورد غفلت واقع می‌شود. البته ریشهٔ علاقه به خلق را باید در همان علاقهٔ به حق جست‌وجو کرد. اگر علاقهٔ انسان به خدا زیاد شود، آدم کم‌کم روحیه‌ای پیدا می‌کند که به شدت نسبت به مردم عاطفه پیدا کرده و مهربان می‌شود. در نتیجه سرنوشت انسان‌ها که بندگان خدا و مورد علاقهٔ پروردگار هستند، برای او مهم می‌شود.
چرا نباید ما ماه رمضان که می‌آید یاد یک مناسبت یک ماهه دربارۀ امام زمان بیفتیم؟ خیلی عجیب است که ما ماه رمضان‌مان زیاد امام زمانی نیست. خیلی عجیب است. با اینکه دعای افتتاح را به ما دادند که قرائت کنیم که در دعای افتتاح عالی‌ترین مضامین ولایی و عالی‌ترین مضامین مهدوی در آن وجود دارد.
اوج ماه رمضان شب قدر است و شب قدر پروندۀ شما به محضر حضرت ولی‌عصر ارواحنا له الفداه می‌رسد. اوج رمضان دهۀ آخر ماه مبارک رمضان است، دهۀ آخر دهۀ دعای «اللّهمَّ کُن لِوَلیّک» است.
این به خاطر دینداری سکولار است. این به خاطر آن دینی است که قرن‌ها طواغیت خواستند اینجوری باشد که بدون امامت عبادت کنیم، بدون ولایت تقوا پیشه کنیم. همان «نماز بی‌ولای او عبادتی است بی‌وضو»، مثل نماز بی‌وضو است ماه رمضان بدون امام زمان.
یک سال امتحان کنید، ماه رمضان امام‌زمانی‌تری برقرار کنید، ببینید چقدر تفاوت پیدا می‌کند ماه رمضان‌تان. دعای افتتاح هر شب بخوانیم. کاش رسم می‌شد مسجدها همه محافل دعای افتتاح‌شان دیگر ترک نمی‌شد دیگر. این دیگر حدّاقلّش است دیگر. سی شب یابن‌الحسن بگوییم!
چرا نباید ما ماه رمضان که می‌آید یاد یک مناسبت یک ماهه دربارۀ امام زمان بیفتیم؟ سی شب یابن‌الحسن بگوییم! در ماه مبارک رمضان به امام زمان ارواحنا له الفداه بیشتر بیاندیشیم.
دانلود رایگان کتاب انتظار عامیانه عالمانه عارفانه اثر استاد پناهیان
کتاب انتظار عامیانه، انتظار عالمانه، انتظار عارفانه به نویسندگی استاد علیرضا پناهیان و از سوی انتشارات بیان معنوی در ۳۴۰ صفحه بعد از مدت ها به صورت PDF منتشر شد
کتاب انتظار عامیانه عالمانه عارفانه با بررسی مفهوم انتظار، سه رویکرد متفاوت به این مفهوم را مورد بررسی قرار می‌دهد؛ نگاه عامیانه، نگاه عالمانه، نگاه عارفانه.
در بخش انتهایی کتاب نیز به تناسب مفهوم انتظار با جوان و ویژگی‌های جوانی پرداخته شده است.
توضیحات پشت جلد کتاب انتظار عامیانه عالمانه عارفانه
اساساً تحقق کامل وضعیت مطلوب، که در سایه حکومت موعود محقق می‌شود، تنها در صورتی امکان دارد که تمام مردم با مرام الهی موعود همراهی کنند. اما تجربهٔ تاریخی حیات بشر نشان داده است که اکثر انسان‌ها از پذیرش دستورات خدا سر باز می‌زنند. پس چگونه است که پس از ظهور حضرت، مردم به صورت فراگیر و پایدار از حق تبعیت می‌کنند و موجبات استقرار همیشگی حکومت موعود را فراهم می‌آورند؟
آیا در ذائقهٔ انسان‌ها تغییر غریزی خاصی رخ می‌دهد، یا ترس از حاکمیت دینی جرأت معصیت را از آنها می‌گیرد؟ به عبارت دیگر، آیا توان اندیشیدن علیه حق از بین می‌رود یا اساساً امکان سخن گفتن از اندیشه‌های باطل نخواهد بود؟ …
اگر آن جامعهٔ موعود، تحقق پیدا کردنی است، آیا با پایبندی به تمام آن اصولی که رسول اکرم(ص) و جانشینان او(ع) به آنها مقید بودند تحقق پیدا خواهد کرد؟ اصولی که استفاده از زور را به حداقل می‌رساند و انعطاف‌پذیری را به حداکثر؛ اصولی که لازمهٔ رعایت کرامت انسان محسوب می‌شود و در اثر رعایت همین اصول فرصت سوءاستفادهٔ منافقان و مؤثر شدن عناد کفار فراهم می‌شود؟
پس اگر قرار است جامعهٔ مهدوی با پایبندی به آن اصول تحقق یابد، آیا حق دوباره دچار مظلومیت نخواهد شد؟ و اگر می‌شنویم حضرت دست به شمشیر برده و مخالفان دین را قلع و قمع می‌کنند، آیا این بر خلاف آن اصول نخواهد بود؟ …
توضیحات داخل کتاب انتظار عامیانه عالمانه عارفانه
نگاه عامیانه به منجی، در همهٔ ادیان عالم وجود دارد؛ تصور کسی که سوار بر مرکب خواهد آمد و دنیا را تنها با «اعجاز» دستانش متحوّل می‌کند و لابد بی‌نیاز به همراهی مردم و هوشیاری آنها، زمین و زمان را زیر و رو کرده و بی‌اعتنا به سنت‌های الهی و همهٔ آنچه در طبیعت حیات بشر است، سعادت را برای انسان به ارمغان می‌آورد….
یکی از آثار سوء نگاه عامیانه به موضوع منجی و مهدویت، عدم اشاعه فرهنگ اصیل انتظار در جهان بشریت است. وقتی ما سطحی نگاه کردیم، و تئوری‌های حکومت آقا امام زمان(ع) را به صورت علمی بیان نکردیم و تحلیلی عالمانه از موضوع مهدویت و منجی ارائه ندادیم، کم‌کم این موضوع به یک امر خیالی و یا خرافی تبدیل شده و مانند یک سدّ بزرگ سبب می‌شود که نتوانیم فرهنگ اصیل انتظار را، به‌ویژه در میان نخبگان، اشاعه دهیم و ذهن‌ها را به صورت دقیق متوجه این موضوع کنیم.
وقتی نگاه عامیانه را کنار بگذاریم، سؤال‌ها یکی‌یکی می‌جوشند، و فکرها به کار می‌افتند … همهٔ ما در اثر جوشش این سؤال‌ها و سپس نزدیک شدن به پاسخ آنها، وظایف خود را در این زمان و برای زمینه‌سازی ظهور، بهتر خواهیم شناخت.
انتظار، احساسی مربوط به زمان آینده و یک وضعیت بهتر است. بنابراین هر چقدر تصور روشن‌تری از وضع مطلوب داشته باشیم، انتظارمان بیشتر خواهد بود. کسی که از وضع مطلوب بی‌اطلاع است، منتظر چه وضعیتی است؟ کسانی که از ظلم ناراحتند امّا هیچ تصور روشنی از عدالت ندارند، معلوم نیست اساساً چقدر عدالت را می‌پسندند و می‌پذیرند؛ و چقدر حاضرند در جامعه‌ای با حاکمیت عدالت زندگی کنند.
نفس آگاهی از وضع مطلوب و دانستن چیستی و چگونگی آن، فواید بسیاری دارد، حتی اگر به انتظار نینجامد. یکی از فواید مهم آن، ایجاد زمینهٔ مناسب برای تحلیل درست گذشته و یافتن پاسخ بسیاری از سؤال‌های کلیدی حیات بشر است. مثل اینکه: چرا انبیا و اولیای الهی در طول تاریخ نوعاً مظلوم بوده‌اند؟ چرا استقرار حق این قدر به تأخیر افتاده است و آن قدر دشوار می‌نماید؟ چرا همیشه جبههٔ اشقیا، به انحای مختلف بر جبههٔ اولیا غلبه کرده‌اند؟ و بسیاری از سؤالات دیگر که پاسخ خواهند یافت.
انتظار، احساسی مربوط به زمان آینده و یک وضعیت بهتر است. بنابراین هر چقدر تصور روشن‌تری از وضع مطلوب داشته باشیم، انتظارمان بیشتر خواهد بود. کسی که از وضع مطلوب بی‌اطلاع است، منتظر چه وضعیتی است؟ کسانی که از ظلم ناراحتند امّا هیچ تصور روشنی از عدالت ندارند، معلوم نیست اساساً چقدر عدالت را می‌پسندند و می‌پذیرند؛ و چقدر حاضرند در جامعه‌ای با حاکمیت عدالت زندگی کنند.
نفس آگاهی از وضع مطلوب و دانستن چیستی و چگونگی آن، فواید بسیاری دارد، حتی اگر به انتظار نینجامد. یکی از فواید مهم آن، ایجاد زمینهٔ مناسب برای تحلیل درست گذشته و یافتن پاسخ بسیاری از سؤال‌های کلیدی حیات بشر است. مثل اینکه: چرا انبیا و اولیای الهی در طول تاریخ نوعاً مظلوم بوده‌اند؟ چرا استقرار حق این قدر به تأخیر افتاده است و آن قدر دشوار می‌نماید؟ چرا همیشه جبههٔ اشقیا، به انحای مختلف بر جبههٔ اولیا غلبه کرده‌اند؟ و بسیاری از سؤالات دیگر که پاسخ خواهند یافت.
دانلود رایگان کتاب انتظار عامیانه عالمانه عارفانه اثر استاد پناهیان
ارتباط با خداست که بیشترین گرما و هیجان را به انسان می‌بخشد. آرامش و لذت، وقتی بخواهند پایدار و عمیق باشند تنها در ارتباط با خدا به دست می‌آیند. ارتباط با خدا انسان را به خدا علاقه‌مند می‌کند و احساس عمیق تواضع به خدا را در انسان ایجاد می‌نماید و بندگی را با کمال افتخار برای انسان لذت‌بخش قرار می‌دهد.
ارتباط با خدا هرلحظه می‌تواند آن‌چنان تازه و هیجان برانگیز بشود که گویی قبل از آن ارتباطی نبوده است. ارتباط با خدا تنها ارتباطی است که تا ابد نو و دلگرم کننده باقی می‌ماند و هر لحظه می‌تواند شدیدتر بشود و هیچ آسیبی هم به دنبال نداشته باشد. خدای مهربان در این فصل معنوی به ما فرصت داده است تا ارتباط خود را با او عمیق کنیم و به دریافت تازه‌تری از او برسیم.
برای ارتباط با خدا «وقت» بگذاریم با او مناجات کنیم و از او احتیاجات خود را بخواهیم؛ به قرائت کلماتش بپردازیم و در آنها تأمل کنیم. ما روزی نزد خدا باز خواهیم گشت و دیگر تا ابد در کنار او خواهیم بود. برای روز ملاقات با خدا آماده شویم. خدا مهربان است و چه بسا با یک گفتگوی ساده، بنده‌اش را به خود مقرب نماید و لذت نزدیک بودن به خودش را به ما بچشاند.
استاد علیرضا پناهیان (مبلغ سیاسی و کارشناس فرهنگی ) در سخنرانی خود در هیئتت شهدای گمنام تهران که ۱۴ دی ماه ۹۶ برگزار شد به بررسی نارضایتی های مردم از وضعیت اقتصادی پرداختند . بخشی از متن سخنرانی ایشان توسط موسسه بیان معنوی منتشر شده است که در ادامه می خوانیم :
ریشه نارضایتی مردم این است که تکلیفِ رابطۀ دولت و ملت معلوم نیست. در جامعه اسلامی مطلوب، کارها بیشتر دست مردم است.
لازمۀ اینکه کار در دست مردم باشد، باهم و جمع بودن مردم است. با کار فردی، امکان ندارد کار درست شود. در جامعه اسلامی به معنای واقعی کلمه، معیشت، بیشتر دست مردم است؛ نه دولت‌ها.
منظور از مردم، تک سرمایه‌داران بزرگ نیست؛ بلکه «گروه‌های مردمی» هستند که «تشکل» یافته‌اند. چیزی شبیه تعاونی‌ها، هر آدمی نگوید:«من شغلم چیست؟» بگوید: «ما شغلمان این است» اگر این «من» در معیشت تبدیل به «ما» شود، خواهید دید بسیاری از مشکلات و معضلات اقتصادی، حل خواهد شد.
صهیونیسم‌ها از بچگی در مدارس و مهدکودک‌ها، کار گروهی اقتصادی و تعاونی را آموزش می‌دهند.(لیبرال دموکراسی، ص۳۱، محمد مهدی لبیبی) دنیا با یک تعاونی بزرگی از تاجران یهودی اداره می‌شود. بعد مساجد ما حاضر نیستند با هم متشکل شوند و کار اقتصادی انجام دهند و تعاونی راه بیندازند.
بزرگ شدن دولت به جای فراگیر شدن تشکل‌های مردمی، آسیب های فراوانی دارد. وقتی دولت بزرگ شود، بر سر تصاحب آن، جدال و کشمکش‌های شدیدی به وجود می‌آید. وقتی دولت بزرگ شود، اداره و کنترل دولت هم سخت‌تر خواهد شد، کم‌کاری، بدکاری و فساد نیز افزایش می‌یابد.
خاطرۀ وزیر میرحسین موسوی/امام: زندگی مردم را به دست کارمند ندهید:
آقای رفیق دوست می گوید: «هفته سوم بعد از وزارتم، در یک جلسه هیئت دولت از ۲۴ وزیر ۱۹ نفر حضور داشتند، وقتی که رای گیری کردند نه در موافق ها رای دادم نه در مخالف ها، ۹ نفر موافق بودند، ۹ نفر مخالف، آقای موسی پرسید:«شما رای نمی دهی؟»
گفتم:«اگر رای من مهم است، جلسۀ بعد رای گیری کنید» از همان جا به جماران رفتم خدمت حضرت امام عرض کردم «سواد کلاسیک من دیپلم است، اما کتاب زیاد خوانده ام. هرچه از اقتصاد می دانم یا پای منبر بوده یا از رسالۀ مراجع و کتاب های اسلامی است؛ اقتصاددانان سنتی هستم. برای من نظر شما مهم است. الان در دولت بحث مالکیت دولتی ملتی مطرح شده و رای من تعیین کننده است. سوال بنده از شما این است که صعنت، کشاورزی، تجارت باید دست دولت باشد یا مردم؟»
امام گفتند:«کشاورزی، مسکن، صنعت، تجارت، را به دست مردم بدهید» مسکن در سوال من نبود امام آن را هم اضافه کرد.
پرسیدم:«تا چه حد باید به دست مردم بدهیم؟» فرمود:«باید همه اش را به دست مردم بدهید. دولت نظارت کند. قانون بگذارد، هدایت بکند و کنترل کند.»
عرض کردم:«ما گندم از خارج می آوریم و نود درصد سوبسید به مردم می دهیم، این را به بخش خصوصی بدهیم؟»
امام فرمودند:«اگر افساد ایجاد نمی کند بدهید» نمی دانم چه سوال دیگری کردم که امام فرمودند:«زندگی مردم را به دست کارمند ندهید»(برای تاریخ می‌گویم،ص۴۰۷ محسن رفیق دوست) یعنی این سیستمی که دولت تصدی‌گری کند، مشکل دارد.
ما در پیاده‌روی اربعین، تجربۀ سپردن کارها به مردم را داریم که میلیاردها پول توسط مردم برای مردم خرج می‌شود. با کم‌ترین حضور و دخالت قوۀ مجریه و قوه قضائیه.
اساساً نباید این‌همه کار به دولت سپرده شود. همان‌طور در حوزه فردی، اگر همۀ کارهای فرزند را، پدر و مادر انجام دهند، فرزند ضعیف می‌شود. در حوزه اجتماعی، اگر دولت همۀ کارهای مردم را در دست بگیرد، مردم ضعیف می‌شوند.
من نمی‌خواهم مسئولیت را از دوش دولت بردارم، ولی بهترین دولت- چه این دولت یا هر دولت دیگری- ، دولتی نیست که جای مردم تصمیم بگیرد، جای مردم همه کار کند و مردم را نان خور خود بکند. بهترین دولت، دولتی است که کوچک باشد و اجازه دهد مردم قدرت پیدا کنند و مستقل شوند.
مردم لازم است که تشکل بیابند و «با هم» زندگی کنند. مردم باید معیشت و اقتصاد خودشان را باهم مدیریت کنند. این فرهنگ در ما نیست، آنگاه به دنبال این هستیم که تعدادی مدیر صالح و سالم پیدا شوند، و ادارۀ معیشت را به دست بگیرند. این کار نشدنی است. این درد همۀ دولت‌هاست. بهترین دولت‌ها هم نمی‌توانند به اتکای مدیران صالح و بدون تشکل، قدرت یافتن و استقلال نسبی مردم در ادارۀ معیشت خود، مشکل مردم را حل کنند.
ما به این تحول ساختاری در کشور، یعنی واگذاری کارها به تشکل‌های مردمی توسط دولت، نیاز مبرم داریم. اگر این تحول محقق شود، خواهید دید چقدر نارضایتی‌ها کاهش پیدا می‌کند.
مراسم تجمع بزرگ زائران اربعین شب ۲۷ مهر ۹۶ با حضور عاشقان و دلدادگان حسینی در شبستان امیرالمؤمنین(ع) مسجدالنبی(ص) شهر قزوین برگزار شد.
در این مراسم سیدمطهر سیدعلیزاده رئیس ستاد مردمی اربعین استان قزوین و حجت‌الاسلام علیرضا پناهیان استاد حوزه و دانشگاه در خصوص رشادت‌های امام حسین(ع) و مراسم معنوی اربعین به سخنرانی پرداختند.
در ادامه مطلب بخشی از سخنان استاد پناهیان در این مراسم را میخوانیم »»
نکته : متن توسط صفحات مجازی استاد منتشر شده است و کامل نیست؛ هنوز صوتی از سخنرانی استاد در این مراسم منتشر نشده است
استاد پناهیان »» اگر امام عسکری(ع) زیارت اربعین را علامت مؤمن، بیان نفرموده بود (تهذیب‌الاحکام/۶/۵۲) و اگر ده‌ها روایت دربارهٔ اهمیت پیاده‌روی برای زیارت امام حسین(ع) وجود نداشت، آیا باز هم وظیفهٔ ما نبود که به این راهپیمایی باعظمت اربعین کمک کنیم؟!
وقتی می‌بینیم تجمع مؤمنین در اربعین، مظهر قدرت و مایهٔ عزت امت اسلامی است، اگر سفارشی هم در این‌باره نداشتیم آیا اربعین برای ما تکلیف‌آور نمی‌شد و آیا می‌توانستیم اربعین در خانهٔ خودمان بنشینیم؟!
بعضی‌ها معلوم نیست دنبال چه نوع دستوری از سوی خدا و چه نوع فهمی از دین می‌گردند، تا به اربعین اهتمام بورزند؟ مگر همه‌چیز باید در نصِ صریح روایت باشد؟! پس فهمِ ما چه می‌شود؟!
مگر برای سینه‌زنی یا برای دسته‌های عزاداری در ایام محرم روایتی داریم؟ اینها سنت‌هایی است که مؤمنان بر اساس اندیشهٔ حکیمانهٔ خودشان طراحی کرده‌اند.
حضرت امام(ره) که یک فقیه و فیلسوف بود، دربارهٔ اهمیت دسته‌های عزاداری می‌فرمود: اگر شما در خانهٔ خودتان بنشنید و زیارت عاشورا بخوانید، این‌کار موجب حفظ اسلام نمی‌شود. مکتبی که پایش هیاهو نباشد و به سر و سینه‌زدن نباشد، باقی نمی‌ماند (صحیفهٔ امام/۸/۵۲۶)
مگر ما برای راهپیمایی و تظاهرات‌کردنِ سیاسی روایت داریم؟! چون مردم در این راهپیمایی‌های سیاسی، قدرت خودشان را به نمایش می‌گذارند و مواضع خودشان را تحکیم می‌بخشند. در راهپیمایی اربعین هم همین اتفاق می‌افتد.
ما هیچ روایتی برای تظاهرات ۲۲بهمن نداریم، اما عقل ما شرکت در این تظاهرات سیاسی را بر ما لازم می‌آورد چون موجب قدرت و عزت اسلام است و همهٔ علما نیز در این چهل سال بعد از انقلاب، بر راهپیمایی ۲۲بهمن تأکید کرده‌اند. عقل، یکی از منابع تشخیص تکلیف در فقه است.
من از مبلغان محترم دینی که مبلّغ اربعین نیستند، تعجب می‌کنم؛ شما کدام دین را می‌خواهید ترویج کنید؟ دینی بدون راهپیمایی به‌سوی کربلای امام حسین(ع)!
در روایات، هم بر پیاده‌روی برای زیارت صریحاً تأکید شده و هم بر زیارت اربعین تصریح شده است. حتی در زمان خودِ ائمه هدی(ع) نیز پیاده‌روی برای زیارت و ملاقاتِ ایشان، باب بوده است.
چطور بعضی‌ها هنوز بر چهرهٔ مؤمنانه‌شان علامت ایمان-که زیارت اربعین است- ثبت نشده است؟! این افراد چطور می‌توانند با خودشان کنار بیایند؟! چطور کسی می‌تواند در اربعین در خانهٔ خودش بنشیند؟!
کسانی که توفیق ندارند به این زیارت بروند، لااقل می‌توانند تا لبِ مرزها بروند و بگویند: «حسین جان! ما به‌سوی تو آمدیم؛ اما فقط تا اینجا توانستیم بیاییم» آن‌وقت ببینید اثرش چه خواهد شد؟ ما اگر این‌طرف مرز، ده میلیون عاشق برای زیارت اربعین داشته باشیم که-به‌دلیل اینکه مسئولین، امکانات لازم را فراهم نکرده‌اند- نتوانستند به زیارت اربعین بروند، چه افتخاری برای سرزمین ما خواهد بود و چه اثر عظیمِ بین‌المللی خواهد داشت!
ما برای توجه به اربعین منتظر چه هستیم؟ شاید بعضی‌ها منتظرند که امام زمان(ع) ظهور کنند و دستور مستقیم برای زیارت اربعین بدهند! کسی که این‌همه اشاره‌ها را نگرفته، مستحقِ دریافتِ دستور مستقیم حضرت هم نخواهد بود و احتمالاً آن زمان هم یک بهانهٔ دیگری خواهد آورد! در این مکتب، کسی مقرب می‌شود که اشاره‌ها را بگیرد.
اگر هیچ روایتی هم دربارهٔ راهپیمایی باعظمت اربعین نداشتیم، الان که قلب‌های مؤمنان متحول شده و متوجهِ اربعین شده، نفسِ همین موضوع برای ما تکلیف ایجاد می‌کند که به این حرکت باعظمت کمک کنیم تا روضهٔ مخصوصِ امام حسین(ع) در اربعین در کربلای معلا، غریب نماند.
گاهی از اوقات، مسئولین اجرائی دربارهٔ پیاده‌روی باعظمت اربعین، برخوردی دارند که شبیه برخورد با توریسم یا یک امر تفریحی و تفننی مانند تفریح‌کردن مردم در ایام تعطیلات نوروز است. وقتی به امام حسین(ع) می‌رسیم، چون حضور مردم در این فضا قوی است(به‌ویژه در اربعین) برخی از نهادهای دولتی طمع می‌کنند که یک پولی هم از مردم دربیاورند!
این پول بیمه‌ای که پارسال از زائرین اربعین گرفتند، چه‌مقدارش در همین راه خرج شد؟ آیا رواست که این پول برای اربعین صرف نشود؟ دوست داریم بدانیم که از این طریق، چقدر درآمد برای برخی از بیمه‌ها حاصل شد و چقدرش برای زائرین اربعین هزینه شد؟
شما بودجه‌های فرهنگی کشور را بررسی کنید که صرفِ چه اموری می‌شود؟ از موسیقی تا هر برنامهٔ فرهنگیِ دیگر؛ حتی برنامه‌های معنوی مثل قرآن و نماز و… بعد ببینند که چند درصدِ بودجهٔ فرهنگی کشور، صرفِ امام حسین(ع) می‌شود؟
نمی‌گوییم که هیچ بودجه‌ای در راه اربعین صرف نشده است، اما می‌خواهیم یک مقایسه‌ای صورت بدهیم بین بودجه‌هایی که صرفِ امورِ دیگر فرهنگی می‌شود با بودجه‌ای که صرفِ امام حسین(ع) می‌شود.
سؤال بعدی این است که اثر امام حسین(ع) در نفوس و جان‌ها و بهسازیِ فرهنگ و فکر انسان‌ها بالاتر است یا عمومِ فعالیت‌های فرهنگیِ دیگر؟ مگر امام حسین(ع) و کربلای او نیست که موجب تداوم اقامهٔ نماز و حفظ قرآن شده است؟
مگر نمی‌بینید که اربعین و زیارت امام حسین(ع) چه اثری بر دل‌ها می‌گذارد؟ چه بی‌نمازهایی را نمازخوان کرده! چه غیرمحجّبه‌هایی را محجبه کرده! چه رفتارهایی را اصلاح کرده و چه مؤمنینی را ارتقاء بخشیده است!
هنوز نسبت به اربعین، غفلت وجود دارد. ظرفیت کشور ما برای اعزام‌کردن زائران اربعین ده برابر رقم کنونی است. هم امکان جاده‌سازی برای این مسیر وجود دارد و هم افراد بسیاری هستند که حاضرند به اربعینِ حسینی خدمت کنند؛ فقط این نیروها باید سازمان‌دهی بشوند. باید آن بصیرت لازم نسبت به عظمت امام حسین(ع) ایجاد شود.
دوستان، سعی کنید حتی یک‌سال هم زیارت اربعین از شما فوت نشود! امام صادق(ع) در کلامی، توبیخ می‌کنند کسانی را که دوسه سال بگذرد و به کربلا مشرف نشوند و می‌فرماید: کسی که سه سال پشت‌سرِ‌هم به زیارت امام حسین(ع) نرود، عاقِ رسولِ خدا(ص) می‌شود(کامل‌الزیارت/۲۹۶ و ۲۹۷) تازه این مربوط به آن زمانی است که شیعیان امنیت نداشتند و اگر دشمنان می‌فهمیدند کسی شیعهٔ امام حسین(ع) است، او را می‌کشتند!
همچنین در روایات آمده است: کسانی که دارا هستند، سالی دوبار به زیارت امام حسین(ع) بروند و فقرا هم سالی یک‌بار بروند (کامل‌الزیارات/۲۹۳)
ما اگر دلسوز فرهنگِ این جامعه هستیم، باید کاری کنیم فقرا و کسانی که دارا نیستند هم راحت بتوانند به این زیارت بروند؛ و الان اربعین، این مسیر را باز کرده است. افراد ثروتمند هم می‌توانند از این فرصت استفاده کنند و مستقیماً به این روضهٔ باعظمتِ امام حسین(ع) خدمت کنند.
آدم تعجب می‌کند؛ بعضی‌ها برای محرم و عاشورای هیئتِ خودشان خرج می‌کنند اما برای روضهٔ مخصوصِ امام حسین(ع) که اربعین در حرمِ خودش برگزار کرده و این‌همه جمعیت می‌آیند، خرج نمی‌کنند! البته اخیراً کارهایی انجام شده؛ چه در لبِ مرزها و چه در مسیرهای داخل کشور، مؤمنین از زائرین اربعین پذیرایی می‌کنند، اما هنوز خیلی جای کار دارد.
می‌دانید پذیرایی از زائر امام حسین(ع) چقدر ارزشمند است! شما بهتر از این، چگونه می‌خواستید با امام حسین(ع) ارتباط برقرار کنید؟ اگر کاروان اهل‌بیت(ع) از شهر شما عبور می‌کرد، شما برای آن کاروان چه‌کار می‌کردید؟ آیا هستیِ خودتان را در این راه نمی‌دادید؟ مگر خدمت‌کردن به زائران امام حسین(ع) کارِ کمی است؟!
اولین کسی که به گریه‌کن‌ها و عزاداران امام حسین(ع) غذا می‌داد، امام سجاد(ع) بود. ایشان در ایام عزاداری و روضهٔ امام حسین(ع) دستور می‌دادند که برای عزاداران غذا طبخ شود. وقتی عزاداران و زائران امام حسین(ع) از شهر ما عبور می‌کنند، چقدر زیباست که مردم همین سنت و شیوهٔ امام سجاد(ع) را پیگیری کنند.
تجمع زائران اربعین- قزوین-۹۶.۷.۲۷
ویدیو : مستندکوتاه “هیاهو” ؛ امام حسین(ع) که از همینجا سلام ما را می‌شنود،چرا اربعین؟ + سخنان تکان‌دهندۀ امام خمینی(ره)
سخنرانی های استاد پناهیان در موضوع موثرترین مفهموم در حیاط بشر در دهه اول محرم سال ۹۶ در دانشگاه امام صادق علیه السلام برگزار شد.در ادامه مطلب گزیده ای از نظرات مردم درباره این سخنرانی ها و لینک دانلود رایگان ۱۱ جلسه سخرانی جمع آوری شده است
نظر دختر لائیک تازه مسلمان تهرانی، دربارۀ مبحث مؤثرترین مفهوم درحیات بشر
یادداشت حجت‌الاسلام پناهیان:” چرا عزاداری امام حسین(ع) از اول محرم شروع می‌شود؟”
حجت الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان در یادداشتی مبنی بر اینکه چرا عزاداری حضرت سیدالشهدا علیه السلام از ابتدای ماه محرم آغاز می شود، پاسخ دادند که مشروح آن در ادامه آمده است:
اینکه چرا مراسم عزاداری برای اباعبدالله(ع) از اول دههٔ محرم آغاز می‌شود، دلائل مختلفی می‌تواند داشته باشد:
شاید به اعتبار فرمایش امام رضا(ع) است که می‌فرماید از اول دههٔ محرم حزن و اندوه در چهرهٔ پدرم دیده می‌شد و حالت عزادار به خود می‌گرفتند. در روایت آمده است که امام رضا(ع) فرمودند: هنگامی که ماه محرم شروع می‌شد، دیگر کسی پدرم را خندان نمی‌دید و هر روز ناراحتی او بیشتر می‌شد تا روز دهم محرم. پس وقتی روز دهم می‌رسید، آن روز روز مصیبت و اندوه و گریهٔ او بود. (کَانَ أَبِی ع إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ… امالی صدوق/۱۲۸)
در روایت مشهور دیگری وقتی پسر شبیب در اول محرم بر امام رضا(ع) وارد شد، حضرت برای او ذکر مصیبت شهادت و اسارت اهل بیت(ع) را کردند. (دَخَلْتُ عَلَی الرِّضَا ع فِی أَوَّلِ یَوْمٍ مِنَ الْمُحَرَّمِ.. امالی صدوق/۱۳۰)
شاید به این دلیل باشد که عزاداران قبل از عاشورا با ده شب عزاداری بتوانند خود را برای حضور در غم بزرگ عاشورا آماده کنند. چرا که پس از یک هفته عزاداری، حضور در ذکر مصیبت هولناک عاشورا قابل تحمل‌تر خواهد بود. تمام عزاداران می‌دانند که اگر عزاداری از روز عاشورا شروع می‌شد چقدر ذکر مصیبت‌ها در عاشورا دردناک‌تر و غیرقابل تحمل‌تر می‌شد.
اینکه پیامبر اکرم(ص) فرمودند: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَداً»(مستدرک الوسائل/۱۰/۳۱۸) این حرارت را هر کسی حس کرده باشد، می‌داند بی‌مقدمه وارد روز عاشورا شدن بسیار دشوار است.
از طرف دیگر ممکن است یک دهه عزاداری قبل از عاشورا برای بعضی‌ها کسب توجه و آمادگی برای ایجاد سوز در روز دهم باشد. کسانی که دل غافلی دارند یا در اثر توجه به تعلقات دنیا احساس محبتشان به امام حسین(ع) کم شده باشد ده روز فرصت دارند تا در محافل عزاداری با شنیدن مواعظ و معارف دینی آمادگی لازم را کسب نمایند تا مبادا در روز مصیبت بزرگ اباعبدالله الحسین(ع) بی‌احساس و بی‌توجه حضور پیدا کنند.
و شاید حکمت آن این باشد که در واقع این عزاداری دههٔ اول محرم یک نوع اعلام آمادگی برای نصرت است تا صرف سوگواری، و گویی عزاداران به قصد یاری اباعبدالله الحسین(ع) از همان ابتدای محرم به خیمهٔ اباعبدالله الحسین(ع) می‌روند که مولایشان را غریب نگذارند. به همین دلیل عزاداری دههٔ عاشورا رنگ و بوی حماسی دارد و دسته‌های عزا با علائم دسته‌های رزمی در میادین دیده می‌شوند.
در حالی که عزاداری از عصر عاشورا و شام غریبان به بعد تنها رنگ و بوی غم به خود می‌گیرد و حتی رسم شده است از ظهر عاشورا به بعد بیرق‌ها را به علامت شهادت اباعبدالله الحسین(ع) می‌خوابانند و دیگر برافراشته نگه نمی‌دارند.
استاد علیرضا پناهیان-۹۴/۷/۲۰ | منبع: سایت بیان معنوی
.
مطالب و محتوای سایت بنیانا درباره ماه محرم و عزاداری امام حسین علیه السلام را در صفحه اختصاصی « تکیه بنیانا » بخوانید
پس از گذشت سی سال از انقلاب، مفهوم انقلاب و انقلابی بودن، مفهومی است که امروز بهتر فهمیده می شود، امروز جوان ها به دلیل نیاز مبرمی که به این مفهوم احساس می کنند، بیشتر با آن ارتباط برقرار می کنند… مفهومی که هم نیاز داریم به آن عمل کنیم و زندگیمان را مطابق آن سامان دهیم، و هم به آن نیاز داریم تا نه فقط با آن زندگی کنیم، بلکه با آن زنده باشیم، جان پیدا کنیم، و از آن لذت ببریم.
در تمام این مدت خیلی ها سعی داشتند «انقلابی بودن» را در تاریخ دفن کنند… * فقط یک نوع زندگی است که ذاتاً با انقلابی بودن مغایرت دارد. آن هم زندگی گوسفندوار یا به تعبیری گرگ وار است… ویژگی های یک فرد انقلابی چیست؟ … جامعه ای که در دوران آرامش، بدون اینکه حادثه خاصی بصورت مستقیم او را تحت فشار قرار داده باشد، احساس نیاز و عطش به انقلابی بودن بکند، جامعه ای است که زندگی در آن لذت بخش و افتخار آمیز است…
* انقلابی بودن مهم ترین انگیزهٔ خودسازی معنوی است. از کجا می توان فهمید زمانه، زمانه انقلابی گری است؟ … آثار انقلابی گری چیست؟… چگونه لحظه های زیبای انقلابی بودن را تجربه کنیم؟ … * جوان ها دوست دارند متفاوت باشند، و انقلابی بودن یعنی زیباترین و عالی ترین راه متفاوت بودن… برای متفاوت بودن چه کنیم؟ … * ما چون منتظر انقلاب جهانی امام زمان (ع) هستیم، می توانیم انقلابی باشیم… * خیلی ها ضد انقلاب نیستند اما ضدّ «انقلابی بودن» هستند… * اسلام انقلابی مقابل اسلام های متظاهرانه، منافقانه، عافیت طلبانه و صوفی مآبانه است.
اسلام انقلابی رسواکنندهٔ اسلام متظاهرانه و قیام علیه اسلام منافقانه است، اسلام انقلابی مقابل اسلام عافیت طلبانه و مقابل اسلام صوفی گرایانه است…*
یکی از دلایل عدم گرایش جوان ها به اسلام بعد از سی سال، و در عوض، گرایش به هرزگی ها و برخی امور دیگر، این است که اسلامی که به آنها عرضه شده، اسلام غیرانقلابی است. اسلام غیرانقلابی جاذبه ندارد؛ گرم کننده نیست؛ حرارت ندارد؛ هیجان ندارد.
نسل انقلاب تازه در حال شکل گیری است… انقلابیون، گروهی هستند که خدا آنها را جایگزین می کند… نه تنها انقلاب به تدریج تحقق پیدا می کند، بلکه به تدریج نیز خودش را نشان می دهد.
اگر مزة انقلابی بودن و حماسی بودن چشیده بشود، دیگر چیز دیگری به آدم مزه نمی دهد و اصلاً نوبت به حرام و حلال نمی رسد… * انقلابیون اگرچه خود را برای آسایش غیرانقلابیون فدا می کنند، اما غیر انقلابیون را دوست ندارند … * انقلابی شدن در دوران آرامش خیلی زیباتر است… ما موضع قلبیمان نسبت به غیرانقلابیون را باید اعلام کنیم.
فقط با تکیه بر انقلابیون می توان فضایل اخلاقی را در جامعه رشد داد… صدور انقلاب، فقط در سایة انقلابیون بزرگ است، نه کار فرهنگی… .
دانلود سخنرانی استاد علیرضا پناهیان با موضوع « انقلابی بودن »
یازده جلسه سخنرانی که سال ۸۸و۸۹ در جمع فارغ التحصیلان هنر در هیئتت دانشجویی دانشگاه هنر تهران برگزار شده است و به بررسی انقلاب و انقلابی بودن می پردازد . فایل صوتی mp3 این جلسات توسط موسسه بیان معنوی به عنوان دفتر حفظ و نشر آثار استاد پناهیان منتشر شده است که در ادامه می توانید دانلود کنید
