نظر امام خامنه‌ای درباره مناجات شعبانیه

دعا، وسیله مؤمن و ملجأ مضطر و رابطه انسان ضعیف و جاهل با منبع فیاض علم و قدرت است، و بشر بی‌رابطه روحی با خدا و بدون عرض نیاز به غنی بالذات، در عرصه زندگی سرگشته و درمانده و هدر رفته است؛ «قُل مایَعبَؤُا بِکُم رَبیّ لَولا دُعاؤُکُم».

بهترین دعا آن است که از سرمعرفتی عاشقانه به خدا و بصیرتی عارفانه به نیازهای انسان انشا شده باشد، و این را فقط در مکتب پیامبر خدا (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) و اهل‌بیت طاهرین او ــ که اوعیه علم پیامبر(ص) و وراث حکمت و معرفت اویند ــ می‌توان جست. ما بحمدالله ذخیره‌ای بی‌پایان از ادعیه مأثوره از اهل‌بیت (علیهم السّلام) داریم که انس با آن، صفا و معرفت و کمال و محبت می‌بخشد و بشر را از آلایش‌ها پاکیزه می‌سازد.

مناجات مأثوره ماه شعبان ــ که روایت شده اهل‌بیت (علیهم السّلام) بر آن مداومت داشتند ــ یکی از دعاهایی است که لحن عارفانه و زبان شیوای آن، با مضامین بسیار والا و سرشار از معارف عالی‌ای همراه است که نظیر آن را در زبان‌های معمولی و محاورات عادی نمی‌توان یافت و اساساً با آن زبان قابل ادا نیست. این مناجات، نمونه کاملی از تضرع و وصف حال برگزیده‌ترین بندگان صالح خدا با معبود و محبوب خود و ذات مقدس ربوبی است، هم درس معارف است، هم اسوه و الگوی عرض‌حال و درخواست انسان مؤمن از خدا.

مناجات‌های پانزده‌گانه که از امام زین‌العابدین حضرت علی‌بن الحسین (علیه السّلام) نقل شده، گذشته از خصوصیت بارز دعایی مأثور از اهل‌بیت (علیهم السّلام)، این مزیت را داراست که به‌مناسبت حالات مختلف مؤمن، مناجات‌ها را انشا فرموده است.
خداوند به همه توفیق استفاضه و خودسازی به‌برکت این کلمات مبارک را عنایت فرماید.
آمین.

69/10/1

منبع: دفتر حفظ و نشر آثار آیت الله العظمی خامنه‌ای