یادداشتی که در ادامه می خوانید به قلم آقای محمد پدرام (mimpedram) در شبکه های اجتماعی نوشته شده است :
1-در دین اکیداً توصیه شده برای خواسته‌های کوچیک و بزرگ‌تون از خدا طلب کنین. ظاهراً کاری که ماها می‌کنیم همینه، اما این توصیه دینی، عمیقاً اشتباه فهمیده میشه و تبدیل به رفتار شرطی و کاسب‌کارانه میشه: اگه حاجتمو بدی نمازمو می‌خونم، اگه ندی میذارمت کنار!
2-حکمت این توصیه اینه که آدما در اثر مراجعه مکرر به خداوند باهاش احساس صمیمیت کنن. بدونن که قوانین هستی رو نوشته و اداره‌ش می‌کنه.
در اثر بینش حسی که نسبت بهش پیدا میکنن به توحید برسن. درک کنن که در کائنات رها نشدن و خداوند محرم‌تر، صمیمی‌تر و نزدیک‌تر از اون چیزیه که فکرشو بکنن
3-وقتی آدم به این درک رسید، برکات معرفتی و ایمانی زیادی از رهگذر این نگاه نصیبش میشه: آرامش و سکینه در اتفاقات تلخ مولود همین نگاهه! حیا و آزرم که از زیباترین مکارم اخلاقیه مولود همین حسه.
تقوا و عفاف درونی مولود همین درک عمیقه. نوع‌دوستی و شفقت نسبت به آدما مولود همین نگاهه…
4-اما چیزی که از این توصیه فهمیده میشه فقط یه برداشت سطحیه. این که همیشه طلبکار باشیم و وظیفه خداست که از مشکلات ما کارگشایی کنه!
این نگاه هیچ تکامل روحی برامون به ارمغان نمیاره. چون نه از سر شوق، که از روی ناچاری به خدا توجه می‌کنیم و بعدش عهدها و قول‌هایی که دادیم فراموش‌مون میشه
5-و این نه تنها مسئله ما بلکه مسئله ”انسان” بوده. اونقدر که خدا از آدمها در این مورد نجیبانه گله کرده: ”هر وقت در دریا گرفتار شوید و موجهای کوه‌آسا شما را دربرگیرند عارفانه و خالصانه دعا میکنید! اما همین که پایتان به ساحل سلامت رسید همه چیز را فراموش میکنید!” (عنکبوت/19 _ لقمان/31)
6-اهل‌بیت فقط برای حاجت‌خواهی نیستن بلکه به مثابه الگوی زیست_معرفتند. جمله بی‌نظیر امیرالمومنین در دعای کمیل(صبرت علی عذابک فکیف اصبر علی فراقک) برای اینه که آدما بدونن قله دینداری جاییه که نه از سر گرفتاری و نه تمنای بهشت و ترس جهنم بلکه از روی عشق و معرفت دعا به درگاه خدا ببرن
7-مناجاتهای دلکش ائمه آیا بیشتر به حاجت خواستن‌های طلبکارانه شبیهه یا به درددل‌های عاشقی زار و خسته با محبوبی سراسر ناز و کرشمه؟!
8-مشکل ما آدمها اینه که طلبکار بودن و حاجت روا شدن خیلی راحت‌تر از اینه که رنج سلوک و معرفت رو به جان بخریم و فقط به خاطر مهری که در دل داریم بندگی کنیم
نویسنده : محمد پدرام | منبع +