به یاد دارم پشت جلد مجله هایی که شامل یک تابلوی رنگی از سخنان معصومین (علیهم السلام) بود، برای ایشان جالب توجه‌تر بود. چنان که آن را با سایر گزارش‌ها، برای بررسی و مطالعه بیشتر به اندرونی می‌بردند.
عظمت و شخصیت حضرت امام(ره) به سان کوهی بود بسیار بزرگ که قله رفیعش در ورای ابرهای طبیعت سر به آسمان معنویت و عبودیت حق ساییده و با پیوند سرچشمه لایزال هستی، وجودش از زلال معرفت سیراب گردیده بود و از گستره پیرامونش، چشمه سارهای حکمت، جاری شده بود و تشنه کامان آب حیات را سرمست شوق وصال می‌نمود.
عظمت شخصیت امام(ره) و عمق و گستردگی آن حتی برای نزدیک ترین افراد و برجسته ترین شاگردان ایشان قابل دسترسی و شناخت دقیق نبود و کسی را هم یارای چنین ادعایی نیست، با این همه هر کس متناسب با درک و ظرفیت خویش و از بعد ظاهری و اثباتی، قطره ای از دریای حکمت و فرزانگی امام(ره) را چشیده است و با جمع آوری این قطره‌هاست که جویبارهایی از آن دریای فضیلت برای تشنه کامان تاریخ و نسل‌های آینده، جاری می‌شود.
“محمد حسین رحیمیان” نویسنده کتاب “یادها و یادداشت‌هایی از زندگی امام خمینی قدس سره” می‌نویسد: این بنده ناچیز بیش از نیمی از عمرم را به سان خاری، در کنار گل بی خار وجودش سر کردم، ولی به دلیل قابلیت، کمتر از طراوت و زیبایی ملکوتیش بهره مند شدم و بی گمان آنچه از او نصیبم شد، قطره ای بود از دریا و در عین حال آنچه از درک احساسم با قلم شکسته در قالب الفاظ ناقص می‌آید باز هم قطره ای است از دریا!
آنچه در زیر می‌آید هرگز نمی‌تواند معرف شخصیت والای حضرت امام(ره) باشد، بلکه فقط گوشه‌ای است از داستان آشنایی “محمد حسن رحیمیان” و خاطراتی چند از آنچه مستقیما شاهد و مرتبط با آن بوده است و البته در چند موردی که نقل صدها خاطره‌ای است که از دیگران شنیده است.
پاسدار اسلام در خدمت امام (ره)
معمولا هر یک از ناشران مجله‌ها چند نسخه از مجله شان را برای دفتر می‌فرستادند. ما هم از هر یک از آنها نسخه‌ای را خدمت امام(ره) می‌بردیم. یک روز حضرت امام(ره) فرمودند:
من که مجال مطالعه این همه مجله را ندارم. اینها را (اشاره به مجله‌ها) برای من نیاورید.
اینجانب، موقع را مناسب دیده و اجازه گرفتم که مجله پاسدار اسلام برای تبرک به محضرشان تقدیم شود. بدین ترتیب تا شماره اردیبهشت ماه سال 1368 یعنی آخرین شماره‌ای که حضرت امام(ره) در قید حیات بودند، به طور مرتب، تقدیم محضرشان می‌شد.
ایشان معمولا مجله را تصفح و عناوین مطالب را مرور می‌کردند. توجه امام(ره) به پاسدار اسلام تا همین حد هم برای اینجانب و دیگر برادران دست‌اندرکار مجله، باعث کمال خوش وقتی بود و این اطمینان قلب را به ما عطا می‌کرد که اگر خدای ناکرده اعوجاجی در مجله وجود داشته باشد، امام(ره) ما بینش الهیشان آن را خواهند یافت و به اینجانب گوشزد خواهند کرد.
به همین دلیل، به طور معمول یک نسخه از اولین مجله‌هایی را که از صحافی خارج می‌شد در اولین فرصت به محضر امام(ره) تقدیم می‌کردم. ایشان نیز در اثنای تشرف، ضمن سایر کارهایشان به تصفّح و مشاهده رو و پشت جلد مجله می‌پرداختند.
به یاد دارم پشت جلد شماره‌هایی که شامل یک تابلوی رنگی از سخنان معصومین (علیهم السلام) بود، برای ایشان جالب توجه‌تر بود. چنان که آن را با سایر گزارش‌ها، برای بررسی و مطالعه بیشتر به اندرونی می‌بردند.
مورد دیگر اینکه در زمانی که مسئله توطئه آیات شیطانی و «سلمان رشدی» نویسنده مرتد آن مطرح بود، مجله پاسدار اسلام از برخورد نامناسب بعضی از وزارتخانه‌ها در قبال این توطئه و مرکز آن، یعنی انگلیس، به طور نسبتا شدیدی انتقاد کرده بود.
متعاقب آن، از سوی وزیر محترم مربوطه به محضر امام(ره) از اینجانب شکوه و گلایه شده بود. از آن روز و آن شکایت، روزها و هفته‌ها گذشت و تا آخر هم حضرت امام(ره) علی‌رغم اینکه هر روز به حضور ایشان می‌رسیدم، هیچ گونه عکس‌العملی در ارتباط با آن انتقاد و این شکایت نشان ندادند. این نمونه‌ای بود از جمع بین حمایت شدید از مسئولان نظام اسلامی و اجازه انتقاد سازنده در مورد عملکرد آنها به نشریه‌های حامی انقلاب و نظام.
شما این کار را نکنید
بعد از عزل «آقای منتظری» در اوایل فروردین 1368 در جلسه هیئت تحریریه ماهنامه پاسدار اسلام در مورد ادامه یا عدم ادامه درسهای نهج‌البلاغه آقای منتظری در مجله بحث شد. برخی از دوستان به استناد نامه 8/1/68 امام(ره) موافق ادامه بودند و بعضی هم مخالف، اینجانب به نظرم رسید که موضوع را مستقیما از خود امام(ره) سوال کنم
و روز بعد که خدمت امام(ره) رسیدم، ضمن اشاره به مضمون نامه 8/1/68 که می‌توانست مجوزی برای ادامه بحث علمی آقای منتظری باشد و با یادآوری این نکته که بحث نهج‌البلاغه ایشان از آغاز شکل گیری مجله پاسدار اسلام در مجله چاپ شده است، برای ادامه آن کسب تکلیف کردم حضرت امام(ره) با لحنی قاطع فرمودند: شما این کار را نکنید.
کلمه «عید» را حذف کنید
در اواسط فروردین 1362 متنی از سوی دفتر، به منظور پاسخ و تشکر از تمام کسانی که به مناسبت نوروز و یوم‌الله دوازدهم فروردین برای حضرت امام(ره) تلگراف و پیام تبریک فرستاده بودند، تهیه شده بود. متن مزبور جهت تصویب، خدمت حضرت امام(ره) قرائت شد. در متن، کلمه «عید» نوروز آمده بود. حضرت امام(ره) فرمودند: عید را حذف کنید.
در ادامه بخوانید » دختران کره ای علیه آرایش شورش کردند [کمپین لوازم آرایشت را خرد کن]
