دسته‌ها
مقاله

سالروز تخریب قبور ائمه بقیع (ع) و یوم الهدم

بقیع
بقیع

واگویه یک «هتک حرمت»

 

 

در آغاز سخن تذکار به این مهم لازم است که فرقه وهابیت با تفکر بدعت‌گذار و مخرب خود – که بیش از 300 سال است جهان اسلام را تهدید می‌کند- بر اساس اعتقاداتی در فقه حنبلی، در قرن چهارم پایه‌گذاری و در قرن هشتم با پیدایش تعاریف سلفی احیا شد، در قرن دوازدهم سر و سامان پیدا کرد و در قرن چهاردهم به عنوان تحفه‌ای سیاسی به سراسر دنیا صادر شد!

 

با تأمل در ریشه‌های پیدایش این گروه انحرافی، به‌خوبی می‌توان دست‌های استعمار را در ایجاد تفرقه بین ملل اسلامی مشاهده کرد. مورخین با اسناد و مدارک معتبر، این فرضیه را به اثبات رسانده‌اند که وهابیت به دستور مستقیم بریتانیا پایه‌گذاری شد و جاسوسان وزارت مستعمرات انگلیس در شکل‌گیری و تثبیت این فرقه نقش اصلی را به عهده داشته‌اند.

 

مستر همفر جاسوس انگلیس در کتاب خاطرات خود می‌نویسد: «گمشده‌اش را در محمد بن عبدالوهاب یافته است!» او از علمای عصر خود متنفر بود و حتی به خلفای چهارگانه هم اهمیت نمی‌داد و فقط به فهم خود از قرآن و سنت تکیه می‌کرد.

از این‌رو وزارت مستعمرات بریتانیا، نقشه دقیقی برای محمد بن عبدالوهاب تهیه می‌کند که مهم‌ترین مفاد آن عبارت‌اند از: «تکفیر همه مسلمانان، مباح بودن قتل و غارت اموال و هتک آبروی آنان و فروختن آن‌ها در بازار برده‌فروشان و جواز برده کردن مردان و به کنیزی گرفتن زنان، ویران کردن کعبه تحت عنوان امحای آثار بت‌پرستی، جلوگیری از حج، تحریک عشایر به حمله به قافله‌های حجاج و کشتن و غارت آن‌ها، تحریک مردم به نافرمانی از خلیفه عثمانی و جنگ با او، مبارزه شدید با شریف‌های حجاز و کاستن از نفوذ آنان، تخریب قبه‌ها، ضریح‌ها و اماکن مقدس مسلمین در مکه و مدینه و بلاد اسلامی تحت عنوان مبارزه با شرک و بت‌پرستی، ایجاد آشوب در بلاد مختلف با هر وسیله ممکن و انتشار قرآنی تحریف شده!»

 

[box type=”warning” align=”” class=”” width=””]

 وهابی‌ها معتقدند مسلمانان دیگر از دین برگشته و در دین بدعت گذاشته و با زیارت قبول انبیا، اولیا و صالحین کافر شده‌اند! لذا ریختن خون آنان و غارت اموالشان، بر وهابیان واجب است! بر اساس این تفکر هنگامی که سعودی‌ها بر حجاز مسلط شدند، با توجه به پیوند فکری و عقیدتی با محمد بن عبدالوهاب همه آثار و بناهای روی قبور بزرگان صدر اسلام را خراب کردند!

[/box]

 

 

آن‌ها ابتدا بخشی از بناهای قبرستان بقیع را ویران کردند و پس از آنکه کاملاً بر حجاز مسلط شدند، به تخریب بناها و آثار و گنبدها پرداختند و اشیای گران‌قیمت داخل آن‌ها را به غارت بردند و نه‌تنها در مدینه بلکه در هر جایی که بارگاه، زیارتگاه و گنبدی دیدند، ویران کردند.

 

وهابیان در مکه گنبدهای قبرحضرت عبدالمطلب، حضرت ابوطالب، حضرت خدیجه (س) را ویران و زادگاه پیامبر (ص) و فاطمه‌زهرا (س) را با خاک یکسان کردند! آنان در جدّه به تخریب گنبد و قبر حوّا پرداختند و همه مقابر را در مکه، طائف، جده و سایر نواحی ویران ساختند و در مدینه هم به تخریب مسجد و آرامگاه حمزه سیدالشهدا (ع) پرداختند.

 

پس از تسلط وهابی‌ها بر مدینه، شیخ عبدالله بن بالیهد، قاضی‌القضات وهابی‌ها در باره تخریب گنبدها و زیارتگاه‌ها از مردم نظرخواهی کرد که اکثراً از ترس جواب ندادند! البته وهابی‌ها برای تخریب گنبدها و ضریح‌ها و حتی گنبد مرقد پیامبر (ص) از کسی اجازه نمی‌گرفتند و این نظرخواهی هم در واقع برای آماده‌کردن مردم انجام شده بود، لذا بلافاصله پس از صدور اعلامیه و نظرخواهی، همه گنبد و زیارتگاه‌ها در مدینه و اطراف آن ویران شدند.

 

[box type=”error” align=”” class=”” width=””]

حتی گنبد ائمه (ع) در بقیع و قبر عباس عموی پیامبر (ص) را که در کنار آن‌ها بود، ویران کردند و صندوق‌ها و ضریح‌هایی را که روی قبرها قرار داشتند از بین بردند و از این زیارتگاه‌ها جز تلّ خاکی برجا نگذاشتند.

از جمله آثاری که از بین رفتند می‌توان به گنبد مرقد عبدالله و آمنه، پدر و مادر پیامبر (ص)، مزار همسران پیامبر (ص)، قبر عثمان بن عفان، اسماعیل پسر امام صادق (ع) قبر مالک و خلاصه همه مزارهای مدینه و اطراف آن را خراب کردند! پیش از این هم قبر حمزه عموی پیامبر (ص) و قبور شهدای احد را از بین برده و مشتی خاک بر جا گذاشته بودند.

[/box]

 

 

قابل ذکر است تا پیش از هجرت پیامبر (ص) به مدینه مردم آن شهر مرده‌های خود را در دو قبرستان «بنی‌سالم» و «بنی‌حرام» و گاهی هم در خانه‌های خود دفن می‌کردند، اما با هجرت مسلمانان به مدینه بقیع تبدیل به تنها قبرستان مردم مدینه شد و با دفن اجساد اصحاب پیامبر (ص) و نیز همسران و دختران و فرزندان آنان و اهل‌بیت (ع) این قبرستان اهمیت خاصی پیدا کرد و قبرستان‌های دیگر به صورت متروکه در آمدند. این قبرستان با وجود 10 هزار تن از شخصیت‌های بزرگ تاریخ اسلام در واقع یک گنجینه تاریخی است که متأسفانه با تعصب و انحراف حکام آن دیار به ویرانه‌ای تبدیل شده است.

 

نویسنده: علی احمدی فراهانی