«ما مشتاق گذشته یا آینده‌ای آرمانی هستیم که هرگز وجود نداشته است و نمی‌توانیم دیروز را در امروز زندگی کنیم. به جای حضور در زمان حال، ما در انتظار چیزی هستیم که آرزوی حضورش را داشتیم.
تصور می‌کنیم که اگر در زمان و مکان دیگری زندگی می‌کردیم به سر منزل آرامش و رضایت می‌رسیدیم. میل شدید به «من نه، الان نه، اینجا نه» ما را بی‌خانمان نگه می‌دارد.
می‌کوشیم از لحظه حال فرار کنیم، اما لحظه حال یگانه خانه‌ای است که همیشه خواهیم داشت.» دروغ‌هایی که به خود می‌گوییم/ جان فردریکسون.